Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonał wykładni zakresu prawa do odpoczynku i czyni to na korzyść pracownika, zawsze słabszej strony umowy, zwracając uwagę, że odpoczynek dobowy nie jest częścią tygodniowego okresu odpoczynku, lecz raczej dodane do tego.
W zakresie, w jakim dyrektywa 2003/88 ustanawia prawo do odpoczynku dobowego i prawo do odpoczynku tygodniowego w dwóch różnych przepisach, wskazuje to na to, że są to dwa autonomiczne prawa realizujące różne cele, które w przypadku odpoczynku dobowego, umożliwiając przebywania pracownika poza swoim środowiskiem pracy przez określoną liczbę godzin, które muszą nie tylko następować po sobie, ale muszą również bezpośrednio następować po okresie pracy oraz, w odniesieniu do odpoczynku tygodniowego, umożliwiać pracownikowi odpoczynek w każdym okresie siedmiodniowym.
Tylko w ten sposób można zagwarantować pracownikom efektywne korzystanie z prawa do odpoczynku dobowego, przyznawanego niezależnie od długości odpoczynku tygodniowego.
Nawet jeśli przepisy krajowe przewidują tygodniowy okres odpoczynku przekraczający 35 kolejnych godzin, pracownikowi należy również zapewnić odpoczynek dobowy.
Jeżeli po okresie pracy każdy pracownik musi niezwłocznie skorzystać z dziennego okresu odpoczynku, niezależnie od tego, czy po okresie odpoczynku następuje okres pracy, logiczne jest, że w przypadku gdy odpoczynek dobowy i tygodniowy są przyznawane w sposób ciągły, tygodniowy okres odpoczynku może rozpocząć pracę dopiero wtedy, gdy pracownik skorzysta z dziennego odpoczynku.
Trzeźwy TSUE obstaje przy poglądzie, że skoro pracownik jest słabszą stroną w stosunku pracy, to należy uniemożliwić pracodawcy ograniczanie jego praw poprzez prawo do wypoczynku, wzajemnego wchłonięcia się lub rekompensaty.
