PODĄŻAĆ
W ciągu zaledwie piętnastu dni Alberto Núñez Feijóo odzyskał znaczną część pozycji utraconej przez PP w wyniku otwartego kryzysu między Casado i Ayuso. Wszystkie sondaże (m.in. najnowszy barometr GAD-3 dla ABC) potwierdzają spektakularny wzrost popularności dzięki połączeniu nowego przywództwa z jednoznacznymi sygnałami, że obywatele dostrzegli, że rząd Sáncheza okazuje się szczególnie niezdarny i niekompetentny wyciągnięcia Hiszpanii z nowego gospodarczego bagna powstałego po kryzysie energetycznym i rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Niezależnie od zapału i entuzjazmu, jakie przybycie Feijóo wywołało w centroprawicy, oraz zaufania, jakie wzbudza jako menedżer, nawet WNP Tezanos zauważa to niezwykłe popchnięcie, umieszczając PP w strumieniu Sáncheza, zaledwie trzy punktów, podczas gdy w poprzednim teście umieścił go na siedem.
Innym interesującym faktem z barometru WNP jest to, że nawet po ugotowaniu (poddanie się organu publicznego kultowi Sáncheza) i ugotowaniu (zawsze w ostatniej chwili nacisk na korzyść przywódcy socjalistycznego) badanie wskazuje, że przywódca socjalistów budzi wśród Hiszpanów większą nieufność niż przywódca opozycji. Nie wspominając już o tym, że tylko czterech z dwudziestu dwóch ministrów otrzymało pozytywną ocenę. Zarówno niezdolność rządu przezwyciężonego okolicznościami, jak i „efekt Feijóo” są zatem niezaprzeczalne, stąd cała władza wykonawcza (nawet ministrowie, których zwykle nie mierzy się w walce) wystąpiła burzą przeciwko przywódcy PP, z przemieszczona krytyka i „kolonizowanie” w sposób sekciarski aż do Rady Ministrów, udostępnione sekciarskiej kampanii przeciwko popularnemu przywódcy.
