Het is niet nodig veel te weten over protocol, heraldiek of vexillologie om een glimp op te vangen van het belang van de slechte gebaren die Carlos III maakte, minder dan een week nadat hij de Britse kroon had geërfd. Het probleem met de nieuwe monarch, afgezien van zijn virale botsingen met inktpotten en vulpennen, is dat letterlijk iedereen naar hem kijkt en iedereen volledig begrijpt dat hij op dit moment niet voldoet aan de verwachtingen van zijn moeder. Shakespeare parafraserend in 'Henry IV' – “zwaar is het hoofd dat de kroon draagt” – probeerde hij het excuus van stress te gebruiken om de onverschillige houding van de opvolger van Elizabeth II te rechtvaardigen, ondanks het feit dat hij meer dan een halve eeuw had besteed aan de voorbereiding op dit moment. De harde realiteit is echter dat deze slechte gebaren alleen maar het vooroordeel versterken dat de Windsor-dynastie lijdt aan een aangeboren gebrek aan empathie. Walter Bagehot, de grote Victoriaanse analist van de Britse politiek, betoogde in 1867 dat het geheim van de ongeschreven Engelse grondwet lag in het hebben van twee soorten instellingen: waardig en effectief. De waardigen, zoals de monarchie, genoten het respect van iedereen. Terwijl de efficiënte, zoals het Lagerhuis of de regering, het echte werk deden. Wat Bagehot zelf niet kon voorzien, is dat de voorbeeldige Elizabeth II er tijdens haar zeventigjarige regering in is geslaagd om van de Kroon een instituut te maken dat even waardig als effectief is. Ongetwijfeld geholpen door de ongelukkige achteruitgang van de Britse politieke klasse die de afgelopen jaren niets anders heeft gedaan dan nutteloze Corbins, vervalsingen en premiers uit Magaluf produceren. Tijdens de zilveren huwelijksverjaardag in 1977 kondigde 'The Economist' aan dat "dezelfde gematigdheid en waardigheid waarmee de koningin haar ambt heeft uitgeoefend, een gouden mantel heeft verschaft om middelmatigheid te verdoezelen" op andere plaatsen. Een middelmatigheid waar Carlos III zich niet zo snel bij zou aansluiten omdat hij er niet van uitging dat hij niet langer een prins maar een koning is, hij zou dienovereenkomstig handelen.
