Ik las een paar woorden van Carlo Verdone in 'La grande Bellezza' die ik bijna was vergeten: “Ik heb alle zomers van mijn leven besteed aan het maken van goede voornemens voor september. Nu niet meer, nu breng ik de zomer door met het herinneren van de resoluties die ze hebben gemaakt en die zijn verdwenen. Wat hebben ze tegen nostalgie? Het is de enige mogelijke afleiding voor wie niet in de toekomst gelooft. De enige. Zonder regen eindigt augustus en begint september niet." Ik wou dat ik het had kunnen schrijven. Nu komt de triomf van elegantie over extraversie en de overwinning van sereniteit tegen populistische hitte, hitte als een corrupte republiek. De warme regen komt, doorweekt onze botten, de wind die ze komt drogen, de korte dagen, de lange middagen, de diepe blikken, het violette licht van Castilla, de Velázquez-herfst van Madrid, het frisse ontwaken dat ons aanmoedigt om een baret, die ons aanmoedigt om gelukkig te zijn en sens is levend en volledig. De wollen quoita die schreeuwt om avontuur, de stoofpot die je wenkt, de eerste grote storm en de kou op het gezicht bij het verlaten van een concert. De petrichor arriveert, de weerspiegeling van de nachtlichten in de plassen, de immense rust, het leven zonder kunstgrepen, de middagen lezen en films kijken, de wandelingen door het platteland, de paddenstoelen en de acerola's, de wraak van de gelukkigen, de wraak van de wijze En de wijn, want de druiven komen veel meer van mijn land dan de watermeloenen. En met meer klasse. Vergelijk de zieke hittegolf van de zomer niet met de lichte en elegante zon van de kweepeer, die ons van binnen verwarmt, moe van het branden aan de buitenkant.
Josele Santiago vertelt ons dat we er in september zullen zijn en dat hij niet van plan is om te oogsten, maar dat hij een nieuwe stropdas gaat dragen. 'Ik ga eindelijk iets echts doen. Hoe blij ik ben!". Literatuur, orde en serieuze maaltijden zijn terug. De glimlachen van de kinderen bevolken de straten weer, de deuren van de scholen sieren in okertinten en ik zal weer leren van de oude vrouwen van de markt. September ruikt naar een goed geventileerd museum en een jeugd die niet alleen niet verloren is gegaan, maar nu leeft in andere ogen. Mijn dochter is nog mooier in de herfst, als het goud van haar huid koper wordt en het marineblauw haar – en dat wil zeggen – nog beter staat dan vorig jaar. Om haar te zien opgroeien in de herfst, om met haar te wandelen in Campo Grande, de Retiro, om samen op pelgrimstocht te gaan naar het Maritiem Museum om wapens in te leveren aan de onze, aan de vergeten helden van mijn land, aan die Castiliaanse vlag die eens de zeeën domineerde. Maak de herfst van een kind blij en je creëert een gelukkig mens, misschien een schrijver, maar je vermoordt zeker een weekender. De herfst is een vaccin tegen schrik.
De hartslag die valt en de spanning als een zacht touw, vaarwel aan de schaduwen, de gesloten wonden en de open ramen. Nieuwe kleren volgens oude gewoonten, de juiste kleuren die een coup geven, de gezegende routine die de tiener kalmeert, de liefdes van de zomer die doodgewond zijn, een paar heupen die je scheef aankijken, een liefdesbrief aan de vergetelheid. De inkt keert terug, de koffie in de hoek van de bar en het mooie meisje bij het stoplicht. De dekens komen, de preventieve stilte en de namaaltijden die samenkomen met het avondeten. De kookwedstrijd, het radiofonds, een 'boulevardier' in El Colmao. Ludovico Einaudi en Ella Fitzgerald keren terug. De bladeren en donkere kringen zullen vallen. We gaan weer zitten om te schrijven op de blauwe piano. We zullen de zomer en zijn buitenwijken vervloeken. De geur van boekomslagen komt aan, de schoonheidsintenties op de eerste pagina's van de notitieboekjes en Bob Dylan die 'If You See Her, Say Hello' zingt. We zijn er allemaal.
Vandaag begint alles. Vandaag geven we ons over aan de verplichtingen, aan het mentale schema, vandaag verbannen we de marges naar de marges. Vandaag stijgen we op naar de troon, vandaag is er geen ruimte voor vulgariteit. Vandaag heeft zelfs de vakantieganger klasse, vandaag zijn de korte culottes verborgen, ze schamen zich voor zichzelf en verstoppen zich op de bodem van de kasten, onder de waardigheid van mijn land. Vandaag kan niemand onze kin laten zakken, vandaag zijn onze hoofden opgeheven, onze ogen neergeslagen, onze handen in onze zakken, onze harten kalm, onze huizen op orde.
We hebben de zomer doorstaan en tot uitputting geschreven. We hebben Sacramenia, Santander, Conil, Madrid, Peñafiel, El Bierzo en zelfs Oxford samen gewandeld. We hebben luchthavens geanalyseerd en we voelden ons weerspiegeld in elke vakantieman. We hebben verlangd naar fans en de oude reizen van de waarheid. We hebben geleden in luchtloze treinen en in poelen als vallen. We maakten het. Vandaag omhelzen onze voorouders ons, de kinderen die we waren kijken naar ons, vandaag kijken we zijdelings naar de grootouders die we zullen zijn, de versleten trappen, de trots dat we op de juiste manier hebben geleefd, de processie naar binnen, de triomf van morele overwinning en deze verslaving spot vanaf de zijlijn te zien. Vandaag valt er niets te vieren en daarom vieren we alles. Er zijn dagen dat we in dandy's veranderden, in genetische winnaars, in geweldige DNA-hits. Vandaag waarschuwt het licht dat het leven serieus is en dat luchtspiegelingen voorbij zijn, dat de kaarten op tafel liggen en dat we er vijf hebben, net als iedereen. Dit ziet er goed uit en we kunnen alleen onze gezichten laten zien totdat ze het voor ons breken. September komt eraan. Hij had je al laten weten dat we gingen winnen.
