W niedawnym wyroku wydanym 18 stycznia 2023 roku Sąd Najwyższy uwzględnił apelację o ujednolicenie doktryny przedstawioną przez podmiot finansowy, w którym uniewinnił go od płacenia pracownikom przechodzącym na wcześniejszą emeryturę wartości składek na programy emerytalne, które został zawieszony na czas świętowania.
Ten długi proces, który rozpoczął się w 2013 r., dotknął jeden z najważniejszych obecnie podmiotów finansowych w Hiszpanii, w wyniku połączenia kilku regionalnych banków oszczędnościowych za pośrednictwem Systemu Ochrony Instytucjonalnej (SIP).
Zdaniem zespołu prawa pracy Kancelarii JL CASAJUANA, który prowadzi obronę instytucji finansowej, rozpoznanie takiej apelacji jest zwykle skomplikowane, ze względu na bardzo wysokie wymagania co do tożsamości spraw spośród zaskarżonych wyroków. i te, które są dostarczane jako sprzeczne z tymi.
W tej sprawie, po rozbieżnych orzeczeniach w różnych sądach socjalnych i przede wszystkim po zwolnieniu oskarżonych, Sąd Najwyższy Kastylii-La Manchy, w którym większość spraw upadła, ponieważ jeden z zaangażowanych podmiotów bankowych Większa lokalizacja we wspomnianym Wspólnota Autonomiczna, ocenia odwołania wcześniejszych emerytów i odrzuca wniesione przez bank w sprawach, w których roszczenia tej grupy zostały uwzględnione w instancji.
Geneza i ewolucja faktów
Po zakończeniu ERE w styczniu 2.011 r. duża liczba pracowników zgodziła się na wcześniejszą emeryturę, której jednym z warunków jest utrzymanie składek do dnia faktycznego przejścia na emeryturę lub najpóźniej do ukończenia 64. roku życia.
Stosowanie warunków trwa normalnie do grudnia 2.013 r., a ze skutkiem od 1 stycznia 2.014 r. do zawarcia układu zbiorowego, na mocy którego między innymi składki na plany emerytalne od początku obowiązywania wspomnianego układu do czerwca 30, 2017.
Środek ten dotyczy zarówno pracowników czynnych zawodowo, jak i osób przechodzących na wcześniejszą emeryturę, z którymi w tym czasie rozwiązano stosunek pracy w wyniku uzgodnionego przejścia na wcześniejszą emeryturę i zobowiązano się do utrzymywania składek do czasu faktycznego przejścia na emeryturę lub ukończenia 64 lat.
Osoby przechodzące na wcześniejszą emeryturę sprzeciwiają się z jednej strony stosowaniu wspomnianego środka, ponieważ nie są zarejestrowanymi pracownikami przedsiębiorstwa, a z drugiej strony sprzeciwiają się wpływowi na porozumienie, na mocy którego postanawiają skorzystać z wcześniejszej emerytury, z której minęły zaledwie trzy lata, ponieważ twierdzili, że zagwarantowali utrzymanie składek do uzgodnionego terminu.
Komisja Kontroli Programów Emerytalnych nie wprowadziła do odpowiednich specyfikacji tego, co uzgodniono w negocjacjach zbiorowych.
W tym przypadku emeryci należący do jednego z podmiotów, które się połączyły, z siedzibą w Kastylii-La Manchy, przedstawili również zestawienie starej umowy, na mocy której ich składki na systemy emerytalne byłyby gwarantowane do czasu spełnienia 65 lat, które zostały naliczone do tego momentu, za które zostały utworzone tzw. składki dodatkowe, przeznaczone wyłącznie dla tego podmiotu.
Podsumowując, co oznaczało kolejną dodatkową trudność, umowa z grudnia 2.013 r. przewidywała zwrot składek w okresie radości, co rozumieli emeryci na wcześniejszą emeryturę, iz tego powodu starali się zatrzymać ich przy podejmowaniu decyzji o przejściu na emeryturę , którym ostatecznie była kwestia jądrowa.
Ostatecznie Sąd Najwyższy w pełnym składzie uwzględnił apelację o ujednolicenie doktryny wniesioną przez podmiot bankowy, który postanawia uchylić wyrok i w konsekwencji podmiot ten nie jest zobowiązany do uiszczania składki w wysokości wartości zawieszonych na chwila radości.
Jakie wnioski możemy wyciągnąć ze zdania?
Potwierdza się doktryna Sądu Najwyższego, zgodnie z którą uznanie świadczeń związanych z programami emerytalnymi nie stanowi prawa niezmiennego, ale podlega możliwości jego modyfikacji, w szczególności w drodze rokowań zbiorowych lub procedur modyfikacyjnych. , iz tego powodu samo oczekiwanie na otrzymanie składek musi zawsze podlegać szczególnym regulacjom obowiązującym w każdym momencie.
Wiele sądów orzekło, że środek zawieszenia składek na ubezpieczenie emerytalne ma zastosowanie do pracowników, których stosunek pracy rozwiązał, co doprowadziło do kontrowersji związanych z prawem do zwrotu składek, gdy pracownicy zgodzili się na skuteczną radość .
W tym zakresie art. 6 RD 1588/1999 z dnia 15 października, który zatwierdza rozporządzenie w sprawie realizacji zobowiązań emerytalnych zakładu pracy z pracownikami i beneficjentami, ustala, że realizacja zobowiązań emerytalnych będzie miała wpływ na zobowiązania podejmowane przez zakład swoim majątkiem osobistym i dodaje, że każda osoba fizyczna, która dobrowolnie świadczy swoje płatne usługi na podstawie stosunku pracy, będzie uważana za majątek osobisty, w tym w ramach tego pojęcia majątku osobistego do celów niniejszego rozporządzenia, pracownicy z tymi, których firma utrzymuje zobowiązania emerytalne, nawet jeśli zatrudnienie ustał z nimi stosunek pracy, kryterium, które zostało przełknięte przez orzecznictwo w tej sprawie, na cały wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1.996 r., gwarantujące ważność zmiany środków odpowiadających planom emerytalnym pracownikom, których zatrudnienie umowa została rozwiązana, a legitymacja d Towarzyszenie przedstawicielom pracowników, aby interweniować w negocjacjach dotyczących liczby nie tylko pracowników z umową samozwańczą, ale także tych, którzy nie są aktywni z powodu sytuacji radości lub wcześniejszej emerytury.
I dlatego drogą art. 41 A zmiana uprawnień pracowników, którzy wcześniej rozwiązali stosunek pracy, jest możliwa, tym bardziej, gdy warunki podlegające zmianie wynikają z wcześniejszego istnienia tej umowy o pracę i obowiązują dłużej niż okres jej obowiązywania.
Konflikt ma swoje źródło w momencie, gdy układ zbiorowy pracy z 27 grudnia 2.013 r. modyfikuje, zawieszając składki na ubezpieczenie emerytalne, poprzedni układ z 3 stycznia 2.011 r., w którym uzgodniono, że pracownicy, którzy przeszli na wcześniejszą emeryturę, zachowają to prawo do emerytury, a najwyżej do ukończenia 64 roku życia.
Z pewnością mamy do czynienia z kwestią sukcesji układów, którą regulują artykuły 82.4 i 86.4 Statutu pracowników, zgodnie z pierwszym z których „układ zbiorowy, który zastępuje poprzedni, może przewidywać prawa uznane w tych. W takim przypadku to, co zostało uregulowane w nowej Umowie, będzie w pełni stosowane”. Ze swojej strony drugi artykuł stanowi, że „umowa, która zastępuje poprzednią, uchyla tę ostatnią w swoim aparacie, z wyjątkiem tych aspektów, które są wyraźnie utrzymane”. Stąd w przypadku Układów Zbiorowych obowiązuje ogólna zasada następstwa norm prawnych, zgodnie z którą norma późniejsza uchyla poprzednią. Tym samym orzecznictwo orzekło, że kolejna umowa uchyla w całości poprzednią, tak że zasada niegresywności w następstwie układów zbiorowych nie ma zastosowania (wyroki SN z 16, 12 , między innymi), z drugiej strony nie mogąc starać się, aby uchylone klauzule układów zbiorowych stworzyły korzystniejsze warunki (dla wszystkich wyrok z 1994 - rec. 22/6-). W ten sposób utrzymanie niektórych aspektów poprzedniej Umowy musi być realizowane wyraźnie przez nową, co nie ma miejsca w naszym przypadku.
W komentowanym przez nas orzeczeniu Sądu Najwyższego pełną moc umorzenia przypisuje się sytuacji przedemerytalnej, która ma decydujące znaczenie w walce o prawo do zwrotu zawieszonych składek, gdyż nie powinna mylić świadczeń alimentacyjnych stosunku pracy do utrzymania sytuacji aktywności w planie emerytalnym, zupełnie odmiennych sytuacji, które jak powiedzieliśmy, miały decydujący wpływ na uchwałę podjętą przez Izbę, interpretujemy, że urlop w firmie nie wynika z radości, co dawałoby prawo do odzyskania składek, a to dlatego, że umowa z dnia 27 grudnia 2013 r. w klauzuli zawartej w pkt 6 lit. koniec ww. okresu składek nadzwyczajnych, z tytułu przejścia na emeryturę, zwolnienia grupowego (art. 51 TWE) oraz z przyczyn obiektywnych (ar. T. 52 TUE) zostanie wpłacona składka nadzwyczajna równoważna składkom, które zostałyby wniesione do dnia zdarzenia bez zawieszenia składek przewidzianego w niniejszej umowie..."
A Izba stoi na stanowisku, że wygaśnięcie nastąpiło na długo przed zawieszeniem składek i oczywiście nie stało się z radości, bo kiedy przechodził na emeryturę, miał już wygaśnięty stosunek pracy od momentu przejścia na wcześniejszą emeryturę.
I w tym przypadku tradycyjna doktryna orzecznicza w tej sprawie stanowi, że „zawieszenie pociąga za sobą oczekiwanie ponownego uruchomienia służby pracy, podczas gdy wcześniejsza emerytura zakłada ostateczne zerwanie umowy, chociaż firma jest powiązana z pracownikiem poprzez szereg zobowiązań wynikające z umowy, w której ustalane są warunki przejścia na wcześniejszą emeryturę, a zatem zakładają definitywne wygaśnięcie umowy, które można zaliczyć do art. przyszłości, która musi rządzić między stronami, w szczególności w celu wypłaty odszkodowania z tytułu odroczenia płatności oraz zachowania praw pracownika zarówno w zakresie ubezpieczeń społecznych, jak i w ramach planów emerytalnych pracodawcy.
