Chanel conseguiu facer cousas pouco comúns á orde do día. Que nos dan o maior número de 'doce puntos' da nosa historia, que acadamos a mellor posición no que vai de século e a puntuación máis alta xamais acadada, que a esquerda modernista sofre un ataque de puritanismo e a dereita louva o cu ao Air... en fin, a actuación de Chanel (aínda non ela mesma) é un fenómeno pop con todas as letras, tan magnética como polémica.
Este domingo, apenas dez horas despois de rabuñar o ceo sobre Turín e seguramente sen botar unha sesta, a artista de Olesa de Montserrat exprimiu as súas últimas pingas de adrenalina tomando outro baño de masas na Praza Maior de Madrid, que encheu con dúas horas de antelación. para ver a heroína de eurovisión.
Con case media hora atrás, Chanel sufriu no escenario vestida de negro, con lentes de sol para ocultar ojeiras e bágoas. "Perdoade, levo lentes de sol porque teño unha conxuntivite por chorar tanto", dixo a artista antes de destruír aos seus seguidores en agradecemento: "Grazas! Grazas! Todo o teu amor, a túa paixón, a túa boa enerxía, as túas veletas e os teus bos desexos chegaron a todo o equipo. Cando saímos do escenario sentímonos vencedores morais".
Se hai unha palabra que define a interpretación de 'SloMo', é precisión. Pero esa virtude, na súa cita cos madrileños, case non se me ocorreu. É un 'pro' do 'show business' que se sube ao escenario é para buscar a perfección, pero na súa aparición sorpresa nas festas de San Isidro soltou o pelo para gozar do momento, sen prestarlle atención á coreografía nin ás coreografías. efectos visuais. Non tivo o corpo para máis, os seus seguidores escoitárono á perfección e aplaudiron con furia durante os tres minutos e medio de 'SloMo'. Iso si, despois de toda a tarde agardando polo sol, deberon de saber un pouco.
Teño que confesar que nun principio pensei que a canción de Rigoberta tería máis 'chance' que Chanel en Eurovisión, con esa melodía rodada no Himno da Alegría e un coro con repetición de sílabas (ma-ma-ma-ma-ma- ma ), doce típico do concurso. Pero á vista do criterio que artellou as decisións do xurado, por unha vez RTVE foi totalmente acertada. Sobre todo non tomar Tanxugueiras, á vista do resultado obtido por unha proposta tan parecida como a dos británicos que deixaron a Francia na penúltima posición. Tampouco creo que Bandini tivese un apoio moito máis popular, porque o de Chanel foi esmagador. E merecido: o seu terceiro posto (e que preto estivo de segundo, que sería unha vitoria moral!) dignifica o resultado artístico dunha edición marcada máis pola política que polo sentido do entretemento.
