Ndiqni
Shikimi i "The paper house: Korea", nga e premtja më 24 në Netflix, është si një album fotografik familjar. Dikush tashmë e di pothuajse përmendësh se cilat momente janë afër, në cilin seksion të ndalet dhe në cilin të përshpejtohet dhe cilat emocione do të shfaqen. Është një koreografi që ka diçka si një orakull fals: njeriu tashmë e njeh vallen dhe këngën. Kush ra nga dashuria, kush duroi makina e karroca, kush vdiq. Gjërat, me kalimin e kohës, shihen me sy të ndryshëm. Njerëzve –personazhet– gjithashtu. Kanë kaluar pesë vjet nga premiera e 'The paper house' në Antena 3, por vetëm gjashtë muaj nga fundi i saj kapital dhe i kënaqshëm në Netflix. Por kujtesa mund të jetë një këshilltar i keq.
Me versionin koreano-jugor të serialit spanjoll të krijuar nga Álex Pina dhe Vancouver Media, lind një pyetje që çdo përshtatje ngre në mënyrë të pashmangshme: a është e nevojshme? A sjell ndonjë lajm? Esëlloni gjithçka në një kontekst në të cilin gjuha origjinale dhe titrat nuk janë bezdi për një pjesë të publikut; Nuk ka testament më të mirë se suksesi i 'The Squid Game', gjithashtu nga Koreja e Jugut dhe në Netflix.
Nëse publiku spanjoll nuk lidhet me "Shtëpia e letrës: Korea" nuk do të jetë për shkak të personalitetit të tij, që është mjaft i veçantë, por për shkak të dashurisë ndaj origjinalit, të cilit iu fal çdo gabim (kujtoni pjesën e katërt të pafund) Epo, po gjuante gurë në çatinë tonë. Çdo shikues, nga këtu apo atje, do të ketë arsyet e tij për të parë këtë 'ribërje' të pazakontë. Ndoshta është një mundësi për ata që nuk e kanë parë origjinalin. Ndoshta malli për shtëpinë peshon mjaftueshëm për të përsëritur një udhëtim që, kush e di, mund të ketë një nyje tjetër dhe një lidhje tjetër... Ndoshta kjo është arsyeja përfundimtare: kthimi në të kaluarën për të ndryshuar historinë e grabitjes më të famshme dhe më të suksesshme spanjolle në Bota. Sepse 'Shtëpia prej letre: Korea' është një kthim në të ardhmen.
Të krahasosh muskujt e serialit spanjoll, shumë të vendosur, me serialin koreano-jugor, vizualisht i patëmetë, nuk është i drejtë. Origjinali nuk u prodhua nga Netflix deri në pjesën e tretë, e cila mund të provohej si një vetë-përshtatje: i njëjti qen me një jakë të ndryshme (më të shtrenjtë). Në "Shtëpia e letrës: Korea", masterplani nuk ndryshon: printoni para. Ka ndryshime, por të drejta. Më e dukshme është hapësira-koha, pasi 'ribërja' vendoset gjatë vitit 2025 në një Kore në ribashkim të plotë, Mint-i i së cilës – simbol i paqes mes veriut dhe jugut – është në tokën e askujt, pra në mes. A është 'Shtëpia prej letre: Korea' një utopi apo një distopi? Eksterierët, peizazhet, kanë diçka apokaliptike.
Edhe këtu luhet arketipi i Robin Hudit, i personifikuar sërish në Tokio, ku ai luante Jeon Jong-seo, kushëririn e largët të Úrsula Corberó. Ajo vazhdon të jetë transmetuesja e grabitjes (shenjë e dukshme se do të dalë e gjallë...) dhe është e para që shfaqet në ekran. Ajo është zëri kryesor, pasi shkrimtarët e mbajnë kundërshtimin e tyre ndaj Berlinit diktatorial (Park Hae-soo, nga 'The Squid Game'), i cili nuk e ka më dorën aq të gjatë; në fakt, ju jeni të lidhur shpejt dhe fjalë për fjalë të shkurtër.
Grupi i grabitësve në një 'flashback' të 'Money Heist: Korea' – Jung Jaegu/Netflix
Në Tokio mbeti njëfarë seksualizimi, njëfarë impulsiviteti dhe i shtohet një e kaluar, jo më romantike, por politike. Ajo është koreano-veriore, ishte në ushtri dhe, pas ribashkimit, ajo udhëton në jug me shpresën për të përparuar. Megjithatë, ata i japin atij një mace për lepur dhe ai përfundon duke marrë drejtësinë në duart e tij: ai vetëm vjedh dhe vret ata që përfitojnë në kurriz të të tjerëve. Të pasurit tani janë më të pasur dhe të varfërit janë më të varfër. Armiku është gjithmonë i njëjti: kapitalizmi (në 'La casa de papel', 15-M ishte në sfond).
Dhe më pas, në një skenë tipike të zhanrit 'neo noir' (ato rrugët e lagështa dhe të errëta të 'Blade Runner'), Tokio shpëtohet nga Profesori (Yoo Ji-Tae, me një varëse më të mirë dhe më të pasme se Álvaro Morte) , engjëlli i tij mbrojtës. Nëse në versionin spanjoll nuk kishte kurrë një ndezje romantike midis mësuesit dhe studentit, përshtatja e Koresë së Jugut lë të bjerë se diçka mund të kishte, por jo të ndodhte. E njëjta gjë ndodh me marrëdhënien midis Tokios dhe Rios (Hyun-Woo Lee), i cili ka një koreano-jugor nga një familje e pasur, një student i mjekësisë i kthyer në shkencëtar kompjuteri.
më shumë informacion
Me shumë më pak rikthim (çdo episod hapet me një rikthim të gjatë për një personazh të vetëm), toni mes të dyve është më tërheqës. Në këmbim, afrimi i Profesorit ndaj negociatorit të grabitjes, Seon Woojin (Yunjin Kim), ndodh para episodit të parë, në mes të përgatitjes për grabitjen. Nëse në versionin spanjoll, kjo 'aferë' në një lokal i kërkoi publikut të pezullonte mosbesimin e tyre, në përshtatjen koreano-jugore është edhe më keq. Këtu, restoranti ku ata takohen quhet 'Bella Ciao' dhe ai e drejton atë. Në 'La casa de papel: Corea' interesi është më shumë 'trilleri' i grabitjes, ndonëse dhoma e motorit pothuajse nuk duket, sesa melodrama. Ka dashuri, ka seks, por më pak. Personazhi më i prekur, Nairobi (Yoon-ju Jang, pa hirin e Alba Flores), u reduktua në një personazh dytësor ndoshta sepse ajo është më spanjolli. Shikuesi humbet, por edhe fiton, sepse një tjetër është në prapavijë është vajza adoleshente e ambasadorit. Moska (Won-jong Lee) ndjek të tijën: kaloni nëpër një tunel.
Sfida ndaj shtetit dhe sistemit është e njëjtë. Marrëveshja bëhet në prag të një samiti ekonomik midis dy Koreve. Ndarja e vendit është një mënyrë për të përshpejtuar dhe rritur tensionin mes të gjithë personazheve. Ndodh me policinë, e cila duhet të bashkëpunojë për herë të parë në një operacion (ajo në veri deri para dy ditësh ishte ushtria). Dhe kjo ndodh me pengjet, të cilët së paku dyzet i këndojnë shefit të tyre, drejtorit të Mint. Koreja e Jugut Arturito (Park Myeong-hoon) është po aq i mjerë dhe madje i quan punonjësit e tij 'komunistë'.
Seon Woojin ('Lost') është inspektori që dëshiron të negociojë me bandën e grabitësve në 'Money Heist: Korea' - Jung Jaegu/Netflix
Në lidhje me korrektësinë politike që sulmoi 'Shtëpinë e letrës', ka pak absurde në pesë episodet e shfaqura të adaptimit të Koresë së Jugut (janë 12, nga një orë e gjysmë secili). Skenaristët vënë në dukje, për shembull, makinizmin e kolegëve të inspektorit, këtu nëna e një adoleshenti dhe ish-bashkëshorti i të cilit – një politikan që mund të ishte kandidat për presidencën – ka një urdhër ndalimi.
Në dy elementë, publiku do t'i vërë re shpejt: maskat e grabitësve janë të ndryshme, ato nuk janë më të Dalit (mbahej kompozicioni mitik i kuq), dhe personazhet nga njëra anë dhe nga tjetra pinë shumë duhan.
Për momentin, Netflix ka publikuar një pjesë të gjashtë episodeve të "The paper house: Korea". Mbetet për t'u transmetuar edhe pjesa e dytë, gjithashtu me gjashtë kapituj. Nëse versioni spanjoll fillimisht kishte 15 episode (Iban ka 16), përshtatja e Koresë së Jugut do të ketë 12.
