De aanval van de regering op de constitutionele grondwet, gericht op het nakomen van haar pacten met de onafhankelijken, krijgt verschillende overwegingen. Voor links aan de macht en zijn buitengewone media-apparaat, waartoe een groot deel van de 'showbusiness' behoort, is dit geen staatsgreep, maar democratie: de wil doen van degene die 'uit de peilingen komt'. Aangezien het democratie is en we op weg zijn naar 'geavanceerde democratie', stellen ze meer voor. Voor de nationalisten is het ook geen staatsgreep en ook geen staatsgreep in 2017 (droom, aldus de zin). Ze ontkennen dat het een staatsgreep was, maar ze ontkennen de staatsgreep niet: ze beloven het. Voor een andere realiteitssector die bestaat uit PP, C's en hun krioelende leger van centristen, is dit inderdaad een staatsgreep, een die een idyllische institutionele en constitutionele situatie doorbreekt, niet alleen de grootste in onze geschiedenis, maar ook de afgunst van de wereld. Het gaat over een staatsgreep georganiseerd door Sánchez, een kwaadaardig genie, tegen een machtsverdeling die hem niet kan raken, en ze stellen voor dat Europa degene is die het oplost. De realiteit is echter dat Europa tegenwoordig lachend poseert met Sánchez, dat er geen machtsverdeling was (ik zou PSOE, regering en wetgevende macht door elkaar kunnen schrijven); dat alles tegen de grondwet wordt gedaan, maar binnen de grondwet en voor de grondwet en dat Sánchez geen hiaat is, maar de versnelling van een constitutioneel continuüm dat voortkomt uit 'van wet naar wet', transfigurerende harakiri die wordt gerepliceerd: usurpatie van het authentieke bestanddeel macht van de natie. Wat er gebeurt, is geen lucubratie. Speculeren zou hetzelfde zijn als spreken over de buitenlandse mogendheden die het proces leiden; Carmen Calvo heeft herhaald dat de scheiding der machten slechts een formalisme is, Iceta zal moeten wachten tot het referendum volwassen is geworden in de samenleving en Zapatero beloofde een nieuw statuut via organieke wetten. Om deze reden is het niet alleen belangrijk om te bepalen of het een staatsgreep is, maar ook wanneer het begon en wie het moet oplossen, dat wil zeggen, wie het politieke subject is. Het misvormen van de laatste twee vragen is net zo verwarrend als het doen met de eerste. Bij oplichting speelt de een meestal slim en de ander dom. Dan delen ze de 'neef'.
