VOLGEN
Het podium bevindt zich in het zuidoosten van Wyoming, in de Verenigde Staten, in een gebied waar tientallen inslagkraters zijn gevonden, allemaal ongeveer 280 miljoen jaar geleden gevormd. In een recent artikel gepubliceerd in het 'Geological Society of America Bulletin' (GSA Bulletin) legde een team van Duitse en Noord-Amerikaanse onderzoekers, onder leiding van Thomas Kenkmann, van de Duitse Universiteit van Freiburg, uit dat deze kraters, tussen 10 en 70 meter in diameter, het zal worden gecreëerd na de inslag van een meteoriet op honderd mijl afstand, waarbij een groot aantal rotsen door de gebieden wordt gelanceerd, die terugkeerden nadat ze in een waterval op de grond waren gevallen. Wanneer een
ruimterots botst met een planeet of maan, materiaal dat van het oppervlak wordt uitgestoten, creëert een krater. Grote blokken van dat materiaal kunnen hun eigen 'gaten' in de grond vormen.
"De banen -legt KenKmann uit- geven een enkele bron aan en hoe de kraters werden gevormd door blokken die uit een grote primaire krater werden geworpen. Secundaire kraters rond grotere kraters zijn bekend op andere planeten en manen, maar zijn nooit op aarde gevonden." Zonder verder oponthoud bestudeerde de missie Changed China 4 een gebied aan de andere kant van de maan waar dit fenomeen werd waargenomen rond vier 'bronkraters': Finsen, Von Kármán L, Von Kármán L' en Antoniadi.
Kerkmann en zijn team hebben al 31 secundaire kraters in Wyoming geïdentificeerd die geen ruimte voor twijfel laten, maar ze hebben ook nog eens zestig gevonden die ze nog niet in verband hebben gebracht met de hoofdkrater.
Het verhaal begon in 2018, toen Kenkmann en zijn collega's een reeks kraters rond Douglas, Wyoming, onderzochten. In die tijd dachten we dat ze allemaal waren samengesteld uit verschillende fragmenten van dezelfde planruimte die in de atmosfeer was opgebroken. Maar later ontdekte hij nog enkele tientallen groepen kraters van dezelfde leeftijd, verspreid over de regio.
Volgens de studie moeten de rotsen die de secundaire kraters vormen tussen de 4 en 8 meter in diameter zijn geweest en op de grond vallen met snelheden tussen 2.520 en 3.600 km/u. Extrapolatie van de banen van de botslichamen over vermeende bronnen suggereert dat de oorspronkelijke, onontdekte krater zich halverwege de grens tussen Wyoming en Nebraska ten noorden van Cheyenne uitstrekt.
Volgens het team was die krater waarschijnlijk tussen de 50 en 65 kilometer breed en is hij ontstaan door een impactor met een diameter van 4 tot 5,4 kilometer. Volgens de onderzoekers lag de hoofdkrater waarschijnlijk nog een paar kilometer van de sedimenten die zich na de inslag hadden opgehoopt. Een equivalente hoeveelheid sediment zal echter eroderen en de secundaire kraters blootleggen wanneer, veel later, de Sierra Rocosa wordt opgetild.
Kenkmann gelooft echter dat deze hoofdkrater kan worden gelokaliseerd door de magnetische en zwaartekrachtsvelden van de regio te bestuderen in het geval van anomalieën die de aanwezigheid ervan onthullen.
