უამრავ შეურაცხყოფას, ლანძღვასა და დისკვალიფიკაციას შორის, რომელიც ბოლო დღეებში იქნა გამოყენებული საკონსტიტუციო სასამართლოს წინააღმდეგ, rectius, მისი წევრების უმეტესობა, ხაზს უსვამს აზრს, რომელიც ცდილობს ხაზი გაუსვას პარლამენტის სავარაუდო პრიმატს, თუნდაც სასამართლოს საკონსტიტუციო უფლებამოსილებას. ახალ წესრიგში არის საჯარო უფლებამოსილების კონსტიტუციისადმი დაქვემდებარების მაქსიმალური მცველი. აღნიშნული აზრი ემყარება მცდარ თეზისს, რომ პარლამენტი აერთიანებდა სახალხო სუვერენიტეტს, როგორც შემადგენელ ძალას, ყოვლისმომცველ და შეუზღუდავად. როგორც კონსტიტუციის 66-ე მუხლში ვხედავთ, კორტესი წარმოადგენს ესპანელ ხალხს, მაგრამ ისინი არ არიან სუვერენული. ისინი წარმოადგენენ ხალხს თავიანთი კონსტიტუციური უფლებამოსილების ჩვეულებრივ კურსში, მაგრამ ისინი არ განასახიერებენ სუვერენიტეტს, რომელიც კვლავ რჩება ესპანელ ხალხში (მუხლი 1.2 CE), საიდანაც წარმოიქმნება სახელმწიფოს ყველა უფლებამოსილება. არცერთი არ არის მეორეზე მაღლა. ცალკე, სასამართლოებს არ გააჩნიათ არანაირი უფლებამოსილება კონსტიტუციის მიღმა, ვინაიდან დეპუტატებისა და სენატორების პირადი ხელშეუხებლობა, კონსტიტუციის 66.3 მუხლის ყოფილი პუნქტი, არ გულისხმობს მათი კანონების იმუნიტეტს. საპირისპირო ნიშნავს 1792 წლის საფრანგეთის ეროვნული კონვენციის გზას, კარლ შმიტის ტერმინოლოგიით, სუვერენული დიქტატურის განსახიერება იმ ძალაუფლების, რომელიც უარს ამბობს რაიმე შეზღუდვის მიღებაზე თავისი ფუნქციების შესრულებაში და რომელიც ცდილობს თავს დააკისროს ყველა ფასად. და ნებისმიერ ფასად, როგორც ეს გაკეთდა აღნიშნული კონვენციის მიერ ე.წ. საზოგადოებრივი ჯანდაცვის კომიტეტის მეშვეობით. დაკავშირებული ახალი ამბების სტანდარტი დიახ, საკონსტიტუციო სასამართლო აჩერებს სანჩეს ნატი ვილანუევას სასამართლო გეგმას ექვსი ხმით ხუთის წინააღმდეგ, TC-ის მაგისტრატებმა გადაწყვიტეს პარალიზებულიყვნენ PSOE-სა და UP-ის მიერ წარმოდგენილი ცვლილებები კონგრესში რეფორმებისთვის და CGPJ და უკანა კარიდან. TC მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ნორმატიული პირამიდის კელსენურმა თეზისმა მოიპოვა ბედი, რომლის სათავეში დგას კონსტიტუცია, რომელიც ანიჭებს კონკრეტულ ორგანოს, სასამართლოს ან ტრიბუნალს კონსტიტუციური გარანტიების, მისიის შენარჩუნების მისიას საჯარო უფლებამოსილებებზე პრიმატის შენარჩუნების მიზნით. ჩამოყალიბებული უფლებამოსილებები მას ყოველთვის უნდა დაემორჩილონ. საკონსტიტუციო სასამართლოს სიტყვებით იგულისხმება, რომ არსებობს კონსტიტუციის ერთგულების მოვალეობა, რომლის დაცვაც სავალდებულოა აღნიშნული საჯარო ხელისუფლებისთვის. დაწესებულია, რომ პარლამენტმა, როგორც კონსტიტუციური ძალაუფლება, უნდა უზრუნველყოს, prima facie, რომ მისი გადაწყვეტილებები ყოველთვის შეესაბამებოდეს კონსტიტუციას და დანარჩენ სამართლებრივ სისტემას. ის, რომ ასეა ყველა საჯარო უფლებამოსილება, უსათუოდ გამომდინარეობს ჩვენი სახელმწიფოს, როგორც კონსტიტუციური და კანონიერი მდგომარეობიდან. საპარლამენტო ავტონომია ვერანაირად ვერ გახდება პალატის საბაბი, რომ თავი ლეგიტიმურად მიიჩნიოს კონსტიტუციური წესრიგის დამრღვევის უფლებამოსილების მინიჭების მიზნით. პირიქით, პარლამენტის წევრებს ეკისრებათ კონსტიტუციის დაცვის კვალიფიცირებული მოვალეობა, ვალდებულება, განახორციელონ თავიანთი ფუნქციები მის შესაბამისად. როდესაც პარლამენტი შეგნებულად, მიზანმიმართულად და მიზანმიმართულად უგულებელყოფს STC 119/2011-ში გამოხატულ კონსოლიდირებულ კონსტიტუციურ დოქტრინას, რომელიც მოითხოვს მინიმუმ ერთგვაროვნებას საკანონმდებლო ინიციატივებსა და წარმოდგენილ ცვლილებებს შორის, ეს გამორიცხავს კონსტიტუციური ლეგიტიმაციის პრეზუმფციას, რომელიც სარგებლობს ნორმებით. საერთო სასამართლოების მიერ შემუშავებული, რის შედეგადაც საკონსტიტუციო სასამართლოს იძულებითი ჩარევა მოხდა. თუ ამით მოახერხებს საპარლამენტო უმცირესობების, ესპანელი ხალხის წარმომადგენლების უფლებების დარღვევას, სავალდებულო გზაა ამპაროს მიმართვა, კონსტიტუციის 23-ე მუხლის სავარაუდო დარღვევისთვის. ამ ვითარებაში შესაძლებელია აღკვეთის ღონისძიების გატარება, რადგან ისინი გათვალისწინებულია საკონსტიტუციო სასამართლოს ორგანული კანონის 56.2-ე მუხლის მე-XNUMX პუნქტში: „პალატას ან განყოფილებას შეუძლია მიიღოს იმდენი აღმკვეთი ღონისძიება და დროებითი დადგენილება, რამდენიც გათვალისწინებულია სამართლებრივ სისტემაში, რომელიც მათი ბუნებით, შეიძლება გამოიყენონ ამპაროს პროცესში და მიდრეკილნი არიან თავიდან აიცილონ გასაჩივრება მიზნის დაკარგვაში“. თანაც, ძალიან ფრთხილად, ვინაიდან ამას იგივე ნორმა ითვალისწინებს. მოკლედ, სასამართლოს მიერ ორშაბათს მიღებული გადაწყვეტილებები, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, სხვა სახელმწიფო ორგანოების შესაძლო კონსტიტუციურ დარღვევებზე რეაგირების სამართლებრივი სისტემის გარდა სხვა არაფერია. შეიძლება ითქვას, თუნდაც, - წისქვილის ჰანსკის პერიფრაზირებით, საბედნიეროდ, მადრიდში ჯერ კიდევ არიან მოსამართლეები. ავტორის შესახებ კარლოს ბაუტისტა 2014 წლიდან არის სამართლის დოქტორი.
