Entre os moitos insultos, invectivas e descualificacións que nos últimos días se verteron contra o Tribunal Constitucional, rectius, a maioría dos seus membros, destaca a idea que tenta subliñar a suposta primacía do parlamento, mesmo por riba da autoridade do Tribunal Constitucional que, na nova orde, é o máximo gardián da suxeición dos poderes públicos á Constitución. Dita idea parte da errónea tese de que o parlamento incorporou a soberanía popular, como poder constituínte, integral e sen limitacións. Como podemos ver no artigo 66 da Constitución, as Cortes representan ao pobo español, pero non son soberanos. Representan ao pobo no curso ordinario dos seus poderes constitucionais, pero non encarnan a soberanía, que segue a permanecer no pobo español (artigo 1.2 CE), do que emanan, como poderes constituídos, todos os do Estado. Ningún está por riba do outro. Singularmente, os Tribunais non teñen ningunha competencia fóra da Constitución, xa que a inviolabilidade persoal de deputados e senadores, ex artigo 66.3 da Constitución, non implica a inmunidade das súas leis. O contrario significa tomar o camiño da Convención Nacional Francesa de 1792, epítome, na terminoloxía de Carl Schmitt, da ditadura soberana dun poder que se nega a aceptar ningún límite no desempeño das súas funcións, e que trata de impoñerse a toda costa. e a calquera prezo, tal e como fixo o devandito Convenio a través do denominado Comité de Saúde Pública. Norma Noticias relacionadas Si O Constitucional suspende o plan xudicial de Sánchez Nati Villanueva Por seis votos contra cinco, os maxistrados do TC decidiron paralizar as emendas presentadas polo PSOE e UP para reformar no Congreso e pola porta de atrás o CGPJ e o TC Despois da Segunda Guerra Mundial, fixo fortuna a tese kelseniana da pirámide normativa, en cuxa cabeza se sitúa a Constitución, outorgándolle a un órgano, tribunal ou tribunal de garantías constitucionais específicos, a misión de preservar a súa primacía sobre os poderes públicos que, como os poderes constituídos deben acatalo en todo momento. En palabras do Tribunal Constitucional, dáse a entender que existe un deber de lealdade á Constitución, cuxo cumprimento é obrigatorio para os devanditos poderes públicos. Imponse que o parlamento, na súa condición de poder constituído, debe garantir, prima facie, que as súas decisións se axusten, en todo momento, á Constitución e ao resto do ordenamento xurídico. Que así sexa para todos os poderes públicos deriva, inescusablemente, da condición do noso Estado como constitucional e legal. A autonomía parlamentaria non pode servir de ningún xeito de pretexto para que unha Cámara se considere lexitimada para atribuírlle a potestade de vulnerar a orde constitucional. Pola contra, sobre os parlamentarios recae un deber cualificado de cumprimento da Constitución, compromiso de exercer as súas funcións conforme a ela. Cando o parlamento ignora consciente, deliberada e intencionada unha doutrina constitucional consolidada, expresada na STC 119/2011, que esixe un mínimo de homoxeneidade entre as iniciativas lexislativas e as modificacións presentadas, elimina a presunción de lexitimidade constitucional da que gozarán as normas. elaborado polos tribunais xerais, resultando obrigada a intervención do Tribunal Constitucional. Se isto consegue vulnerar os dereitos das minorías parlamentarias, representantes do pobo español, a vía obrigada é o recurso de amparo, por suposta infracción do artigo 23 da Constitución. Nesta situación, son posibles medidas cautelares, xa que están recollidas no artigo 56.2 da Lei orgánica do Tribunal Constitucional: «A Sala ou Sección poderá adoptar cantas medidas cautelares e resolucións provisionais estean previstas no ordenamento xurídico que, pola súa natureza, poderán interpoñerse no proceso de amparo e tenden a evitar que o recurso perda a súa finalidade”. Mesmo, dun xeito moi cautelar, xa que a mesma norma o prevé. En definitiva, as resolucións adoptadas este luns pola Audiencia, por sorprendentes que parezan, non fan máis que aplicar o ordenamento xurídico, respondendo a posibles infraccións constitucionais doutros órganos do Estado. Pódese dicir, mesmo, -parafraseando ao muiñeiro Hansque, por sorte, aínda hai xuíces en Madrid. SOBRE O AUTOR Carlos Bautista É doutor en Dereito dende 2014.
