“Kushdo që mohon traditën e ndeshjeve me dema të Katalonjës dhe Barcelonës, po mohon historinë”. Me natyrshmërinë dhe elegancën që ai shpërdoronte gjithmonë para demave, Joaquín Bernadó dënoi kur mori nga duart e kryetarit të atëhershëm të Barcelonës, Pasqual Maragall, Medaljen e Artë të Ciudad Condal. Ai sapo kishte dalë në pension nga ring duke luftuar gjashtë dema në Monumental dhe njohja institucionale i erdhi një demalegji që vepronte gjithmonë me krenari si katalanas në të gjithë botën e demave. Në Barcelonë ai luftoi pothuajse dyqind e pesëdhjetë ndeshje me dema dhe më shumë se dyzet ndeshje me dema. Një referencë autentike për një hobi që e mbështeti dhe e paditi, që gëzonte personalitetin e tij në arenë, atë lehtësinë e lehtë me të cilën bëri që mijëra fansa të kënaqeshin.
Bulfëtar nga Barcelona, demafikues nga Madridi, shesh nga i cili nuk iu shmang kurrë, dhe demafikues nga ndeshjet me dema në Amerikë. Nga Peruja, nga Kolumbia dhe mbi të gjitha nga Meksika, ku ishte idhull për kaq shumë vite. Ai vuajti ngacmimet e Fiestës në tokën e tij, derdhi lot të hidhur zemërimi dhe keqkuptimi kur një gënjeshtër politike i çoi ndeshjet me dema përpara dhe ai vazhdoi të luftonte për toreverin me shpresën që një ditë të kthehej në sheshin e tij Monumental.
Me vdekjen e Joaquín Bernado do të zbulojë një nga faqet më të rëndësishme në historinë e ndeshjeve me dema në Katalonjë. Nga iluzionet e një kali Santa Coloma de Gramanet që shpërtheu në skenë si një novillero në mesin e viteve 1983, te iluzioni që krijoi te fansat, të cilët ishin gjithnjë e më të përkushtuar ndaj përsosmërisë së një toreje që la gjurmë të pashlyeshme kur ai u tërhoq nga ring në XNUMX. Kanë kaluar kaq shumë detyra të rrënuara me shije të mirë, cilësi, gjithmonë vlerë. Nëse e detyronte të zgjidhte njërën, vonesën e vetme para gjashtë demave Miura, ai vuri në dukje shumë më tepër sesa një sfidë personale, një angazhim. Të njëjtin që ka pasur gjithmonë me Katalonjën dhe me ndeshjet me dema.
