W najbliższy poniedziałek rozpoczyna się tydzień Nagród Nobla, nagród przeznaczonych dla osobistości, które pracowały dla „dobro ludzkości” i które są przyznawane w Sztokholmie i Oslo.
Nagrody, które zostały stworzone przez szwedzkiego inżyniera Alfreda Nobla (wynalazcę dynamitu), to 10 milionów koron szwedzkich na kategorię i 18-karatowy złoty medal.
Przy przyznawaniu nagrody w koronach szwedzkich wymiana walut może wpłynąć na wysokość nagrody. Na przykład w tym roku Amerykanin, który zdobył Nagrodę Nobla, powiększy się o ponad milion dolarów, ale w tym roku suma będzie mniejsza: 900.000 XNUMX dolarów.
Choć medal przyznawany jest bardziej jako statuetka, niektórzy zwycięzcy zamienili go na pieniądze. Rosyjski dziennikarz i laureat Pokojowej Nagrody Nobla Dmitrij Muratow przewidział zamienienie złota w fortunę dla ukraińskich dzieci. W czerwcu 196-gramowy medal otrzymany przez zwycięzcę z 2021 r. osiągnął 103,5 miliona dolarów zapłaconych przez anonimowego filantropa, przekazanych programowi UNICEF. Liczba ta jest 21 razy wyższa niż poprzedni rekord.
Mimo swojej sławy Nagrody Nobla nie należą do najlepiej ufundowanych nagród. Według AFP „Discovery Awards”, które odbyły się w Dolinie Krzemowej i zostały nagrodzone „Oscarem nauki”, zdobyły nagrody o wartości 3 milionów dolarów, ponad trzykrotnie więcej niż Nobel.
nagrody pośmiertne
Od 1974 r. statut Fundacji Nobla przewidywał, że pierwszą nagrodę przyznaje się pośmiertnie, z wyjątkiem śmierci po ogłoszeniu numeru laureata.
Do czasu spisania normy przyznano tylko dwie zmarłe szwedzkie osobistości: poetę Erika Axela Karfeldta (literatura w 1931) i rzekomo zamordowanego sekretarza generalnego ONZ Daga Hammarskjölda (nagroda pokojowa w 1961).
Zdarzało się również, że nagroda nie została przyznana, ponieważ została utworzona, aby oddać hołd zaginionemu zdobywcy nagrody, jak w 1948 r. Po śmierci Gandhiego, podała AFP.
Laureat niedawno otrzymał możliwość odebrania słynnego nazwiska telefonu, w którym głosił Nobel: po przyznaniu Kanadyjczykowi Ralphowi Steinmanowi nagrody w dziedzinie medycyny w 2011 roku, jego śmierć była znana trzy dni wcześniej, chociaż nadal znajduje się na liście zwycięzców.
Krytyka „odkrywania życia”
Z ponad 120-letnią historią niektórzy uważają je za nieco staromodne, często wybierając stare odkrycia. Szwedzki fizyk i chemik Svante Arrhenius, wielce uzdolniony w wielu dziedzinach, otrzymał nagrodę w dziedzinie chemii w 1903 roku za „elektrolityczną teorię dysocjacji”.
Ale to inne pionierskie prace zapewniły mu dziś status pioniera: pod koniec XIX wieku jako pierwszy wysunął teorię, że spalanie paliw kopalnych, w tym czasie głównie węgla, spowodowało globalne ocieplenie poprzez uwolnienie CO2 środowisko.
Według jego obliczeń podwojenie stężenia dwutlenku węgla ogrzałoby planetę o pięć stopni; nowoczesne modele mają zakres od 2,6º do 3,9º.
Daleki od podejrzeń o stale rosnące ilości paliw kopalnych zużywanych przez ludzkość, Arrhenius nie docenił szybkości, z jaką osiągnie ten poziom i przewiduje, że to ocieplenie nastąpi w wyniku działalności człowieka za 3.000 lat.
