Het eerste teken is in de sporen van meeuwen. De trebola's die met hun benen in het zand zijn achtergelaten, vermenigvuldigen zich in een soort kortstondige mandala die de overblijfselen van de mensheid negeert die gisteren op het tafelzeil op het strand zijn achtergelaten. De toppen hebben de zee genaaid, een allesetend wezen dat al onze restjes overspoelt: plastic, papier, gepaneerde biefstuk, zonnebloempitten, de gebroken staaf van de paraplu, de watermeloenschil, de schotel van de liter, het glas, de luier met de lading, de kont, de hondenpoep -honden zijn verboden op mijn strand, maar het is beter om te denken dat de poep van hen is- de rode doos, het intieme doekje, de compressa... De wandeling bij zonsopgang langs de kust is een golf van vuiligheid die de vloed in de oceanische maag slikt. Het strand is een afvoer waar we een enorme lading onbeschoftheid doorheen gieten. En in de eenzaamheid van de dageraad is de zee een spiegel die al onze gebreken op ons projecteert. Het is niet leuk om in onze voetsporen te treden. Bij zonsopgang aan de kust zijn er geen groene religies. Er zijn zwarte utopieën. De menselijke conditie is destructief. En hoeveel slogans de echo ons ook brengt, het behoud van ons ecosysteem is slechts een gewetenswassing. Het is niet mogelijk om te generaliseren, mee eens, omdat er veel mensen zijn met een zeer sterke betrokkenheid bij het milieu. Maar wanneer men uit de propagandabaan stapt en de echte wereld betreedt, komt men oog in oog te staan met de hoax. Er is een siderische afstand tussen wat we willen zijn en wat we zijn. Wij zijn varkens. Ieder voor zich. Vanaf de kust van mijn zomerparadijs wordt de mondvol die Marokko geeft aan de Atlantische Oceaan in het westen verdeeld alsof het land uit het oosten vlucht. Tanger is de sclera van het oog van Afrika, altijd kijkend door het gordijn van Europa. En de razende Straat splitst de wereld in twee vijvers, twee winden, twee continenten en twee culturen. Maar meeuwen binden het allemaal samen. Een paar jaar geleden hadden ze daar meer werk. Nu worden ze hier wakker op het puin achtergelaten door degenen van de zogenaamd beschaafde kant. Want onder de veelkleurige kaart van de paraplu's sterft de zee, gokautomaat van onze zomerse gokverslaving.
