In een land als Iran, met sociale, culturele en religieuze 'eigenaardigheden', is de bioscoop een uitlaatklep die geen duizend problemen geeft, behalve met de voorzichtigheid van een druppelaar. Regisseur of regisseur zijn in Teheran is een sport met een hoog risico en ieder van hen die geen straffen, opsluiting en gevangenisstraf heeft gekregen, is een uitzondering... Er is geen Internationaal Filmfestival dat zijn officiële protestverklaring niet hoeft af te leggen tegen opsluiting van een van hen. Van die duizend redenen om te vertellen, is misschien wel de meest compromitterende en gevaarlijke die van de situatie van Iraanse vrouwen, een persoonlijke mijn waar veel regisseurs het risico op hebben genomen met de weerspiegeling van vrouwen in hun verschillende versies, jong, volwassen, welgesteld, behoeftig , met studies, zonder de mogelijkheid ervan, moedig, onderdanig..., maar altijd met de nodige voorzichtigheid getrokken omdat elke zweem van kritiek op haar toestand als vrouw, 'en daarom...', een reden voor afwijzing was, niet alleen officieel maar ook populair in een samenleving die zo gesloten is voor westerse aanpassingen. De regisseur die in zijn film het meest openlijk een ander en meer 'vrij' type vrouw heeft weerspiegeld, in de zin van hoger opgeleid, met een betere maatschappelijke positie en wat verder verwijderd van de verschillende richtlijnen van de islamitische religie, is Asghar Farhadi , die Hij is ook de meest internationale regisseur (hij heeft twee Oscars gewonnen) en degene die het zich kan veroorloven om buiten zijn land te filmen en een zekere mate van plotverlichting. Drie vrouwelijke hoofdrolspelers in zijn filmografie: die gespeeld door Golshifteh Farahani (nu ook een internationale ster) in 'About Elly', een universiteitsvrouw uit de middenklasse die ontmoetingen met vrienden organiseert en iets ongewoons en verbodens in de film plant, een blind date tussen een gescheiden man en de jonge leraar van zijn dochter. Een andere zou zijn in 'Nader en Simin', het personage gespeeld door Leila Hatami, dat van een vrouw die Iran wil verlaten met haar dochter en haar man om echtscheiding vraagt, niet vanwege huwelijksproblemen, maar omdat hij hen niet kan vergezellen als hij moet zorgen voor haar zieke vader... De film en de onderliggende complotten zijn buitengewoon complex, net als de vrouwelijke personages, inclusief de verzorger van de zieke oude man (Sareh Bayat), die een ander sterk vertekend beeld geeft van Iraanse vrouwen. En de derde zou zijn die van Taraneh Alidoosti in 'The Salesman', een getrouwde vrouw, actrice en die het slachtoffer wordt van aanranding van een buurman... een openbaar proces en verlies van prestige. In de gevangenis Een andere regisseur, Jafar Panahi, die op festivals meerdere prijzen heeft gewonnen en in zijn land zwaar wordt gestraft, omdat hij straffen aan het opspannen is, de meest recente enkele maanden geleden en zes jaar gevangenisstraf, heeft in zijn filmografie een duidelijk omschreven beeld van de situatie van Iraanse vrouwen, en misschien wel het meest directe en klinkende aanbod in zijn film 'Offside (Out of play)', waarin een groep jonge kinderen wordt opgesloten omdat ze proberen een voetbalstadion binnen te sluipen, waar ze niet binnen mogen. De film stamt uit 2006 en zelfs in dit jaar, 2022, is het aantal rellen op voetbalvelden om de toegang te ontzeggen vastgelegd. Dat wil zeggen, een kleine revolutie van Iraanse vrouwen die als metafoor dient voor die duizend andere oorzaken. Personages als Razieh, het achtjarige meisje uit 'The White Balloon', ook een film van Panahi die de eenzaamheid, hulpeloosheid en liefdesverdriet herstelt die een Iraans meisje op een bepaalde dag ervaart. Of Wadjda, het Arabische meisje in de film van Haifaa Al-Mansour, die niet begrijpt dat haar liefde voor fietsen een vernedering en een belediging voor de samenleving is. MEER INFORMATIE nieuws Nee Wat is er nieuw van Park Chan-woo, Jafar Panahi en Martin Mc Donagh, in de officiële sectie van het Seminci-nieuws Ja Wat blijft er van de bioscoop over als de rode loper wordt gered Regisseurs, maar ook regisseurs, zoals de zussen Samira en Hana Makhmalbaf (dochters van de historische Mohsen Makhmalbaf), die met grote gevoeligheid de situatie van vrouwen onder het islamitische juk hebben behandeld en vanuit een perspectief dat niet alleen vrouwelijk is, maar ook naïef en vol poëzie. Een essentieel persoon om te begrijpen waar en hoe marginalisering en uitsluiting beginnen, is Baktay, het meisje dat de hoofdrol speelt in 'Buddha exploded out of shame', geregisseerd door een jonge Hana Makhmalbaf (amper zeventien jaar oud) en waarin ze de intimidatie van dat zesjarige meisje dat doet alsof ze naar school gaat.
