VOLGEN
Een naïeve toespraak, bijna een klassenafgevaardigde op het eindejaarsfeest, in een zitting van Controle op de Regering is geen manier om afscheid te nemen van het publiek. Niet vanwege de vele clichés ontnuchterende harmonie en vrijheid die ontsproten aan het trillen van Casado's lippen, noch vanwege de natuurlijke tendens tot dramatisering van partyprofessionals, die hun absolute leegte toevertrouwen aan de vormen op de achtergrond. De training die in de hoofdkwartieren van de politieke organisaties werd voortgezet, levert alleen specialisten op het gebied van procedurele democratie op, experts op het gebied van institutionele bureaucratie, geen denkers. Bij de echte politiek, bij degene die dient, komt men aan met de gegeten garnaal en met de opgedane kennis.
Maar de generatie die vanuit een zetel is afgestudeerd aan universiteiten zal het nooit begrijpen. Daarom is het meest serieuze deel van Casado's kinderlijke toespraak gisteren in het Congres het laatste deel van deze zin. Wat was er in het congres? Zelfs niet om weg te gaan, heeft hij geweten hoe hij onderscheid moest maken tussen de zijne en die van iedereen. Als een goede zoon van het apparaat vertrekt hij zonder te hebben vernomen dat we hem de stoel hebben geleend die hij gebruikte voor zijn laatste facelift. Maar er is geen kwaad dat niet ten goede komt. Als de clanoorlog in de PP gewend is aan catharsis, zal het voor de vervanger moeilijk zijn om Casado te ondernemen. Dit is net als wanneer je een lelijke baby hebt. Je hebt altijd de troost dat het met de tijd alleen maar beter kan worden.
Feijóo is Churchill naast Casado. En hij heeft de rest van de baronnen aan zijn kant, al stelt dat niets voor in de huidige gewetenloze politiek omdat bijvoorbeeld López Miras maandag nog een fervent aanhanger van García Egea was. groene dingen. Trouwens, gefeliciteerd Pablo Montesinos. Loyaliteit is een deugd in onbruik en hij heeft laten zien dat hij het heeft aan zijn leider. Zo iemand is de hedendaagse politiek niet waard, maar het is het leven waard, hoewel het toneel van het verlaten van het Congres door zijn baas een ingenieuze dramatisering is op zoek naar vertederend slachtofferschap dat niet wegglipt in een samenleving die zo vermakelijk is met gore politiek. Omdat het moderne Spanje zich niet inleeft in de boabdiles.
