Равалын хороолол нь 70-аад оны сүүлчээр элитүүд хотын дээд хэсэгт цагаачилсан Барселонад амьд үлдсэн олон янзын хүмүүсийн мозайк байв. Янханууд, завхайчууд, архичид, ажилгүйчүүд, гар урчууд, олон хөгшин хүмүүс гунигтай, чийгтэй байшинд амьдарч, нарны гэрэлд гэрэлтдэггүй харанхуй гудамжаар алхаж байв. Энэ нь ялзрах, ялзрах үнэртэй байв. Бокериа захын ард 40 гаруй жилийн өмнө хотын зүрхэнд ил шарх шиг байсан Плаза де ла Гардуна байдаг. Хананы дэргэд шүүгээтэй гурван Формика ширээ байв. Зохиолчид Васкес Монталбаны маш сайн дүрсэлсэн тэр хавийн хамгийн эртний мэргэжлээр хичээллэхийн тулд сандлаа нуруун дээрээ үүрч иржээ. Тэдгээр зохиолчдын нэгийг Гонзалес гэдэг. Үдээс хойш тэр ширээний ард суугаад захидал бичдэг баяр хөөртэй багш байлаа. Тэр бэлэвсэн, хүүхдүүд нь Швейцарь руу цагаачилсан. Тэрээр урлагт дурлахын төлөө ажилладаг байсан бөгөөд зөвхөн тэдэнд өгч чадах хүмүүсийн зөвлөгөөг хүлээн авдаг байв. Ганцаардал нь түүний хувьд тэвчихийн аргагүй байсан тул Ла Гардунья руу явсан гэж би бодож байна. Хачирхалтай нь, 70-аад оны Барселонд яаж бичихээ мэддэггүй, үүнээсээ ичдэг хүмүүс байсан. Тэд бол зууны эхэн үед төрсөн, хэзээ ч сургуульд сурч байгаагүй, дарга нар үйлдвэрчний эвлэлийн гишүүдийн амийг хөнөөх гэж гунерос хөлслөн, бизнесмэнүүдийн дунд айдас тарьж байсан 20-иод оны хямралтай хотыг санасан хүмүүс байв. Гонзалес эмгэнэлт долоо хоногийг бичсэн. Ажилчдын бослогыг дарахаар армийг илгээсэн Маура бүх нийтийн ажил хаялтыг дарахад тэрээр арван настай байжээ. Гудамж цусаар дүүрч, бараг зуу гаруй хүн нас баржээ. Тэдний нэг нь түүний аав байв. Хэнд ч өшөө хорсдоггүй, тэр ширээний ард суугаад захидал бичихийг гуйсан эм, хөгшчүүлийн үгийг тэвчээртэй сонсдог хүн. Зарим тохиолдолд тэд алс холын хайрын тунхаглал байсан. 80-аад оны эхээр зохиолчийн мэргэжил алга болж, Ла Гардуньягийн ширээ тэнд өнгөрсөн үеийн үлдэгдэл мэт хэдэн сарын турш өлгөөтэй байв. Хэн нэгэн надад Гонзалес үхсэн гэж хэлсэн. Би түүнтэй хэд хэдэн удаа Калле Таллерс хэмээх гүн харанхуй таверанд шумбаж байхдаа уулзаж байсан бөгөөд тэр найзуудтайгаа поррон уухаар явсан. Цаг хугацаа бүх зүйлийг арилгадаг бөгөөд өнөөдөр хэн ч тэдний бичсэн мөрөөдөл, хүсэл тэмүүлэл, бухимдал зэргийг чихэндээ бараг л дурсдаггүй. Тэд хэрхэн бичих, илэрхийлэхээ мэддэггүй хүмүүсийн, мунхаглалаасаа ичсэн амьдралд дарагдсан хүмүүсийн сэтгэлийг сайхан үг болгон хөрвүүлжээ. Эмх замбараагүй байдлыг эмх цэгцтэй болгохыг хүсч байгаа мэт өнгөт үзэг, хуудсаа эгнүүлж байхыг би одоо ч харж байгаа Гонзалес шиг эрхэм мэргэжил хэзээ ч байгаагүй.
