SIGUE
Unha vez máis, consumouse o paradoxo dos Goya: esa relación entre auxiliar e indisciplinado que ten o sector cun poder que o despreza cando o utiliza como escaparate cando lle convén e que o castiga cando se lle resiste. Pedro Sánchez, Yolanda Díaz, Mónica Oltra. Tanta cabeza para baixar o pescozo. Se Goya levanta a cabeza!
A película 'O bo xefe' gañou o favor dos académicos e recibiu o premio á máis longametraxe. Jaume Roures, responsable de Mediapro e produtor da película, sufriu unha solta da súa arenga de tambores de guerra, coma se aínda estivésemos en tempos de cortar o pelo e berrar 'non pasarán'. É o vello truco de converter todo en batalla.
posible, incluso en tempo de paz. De tanto enunciar batallas porque as queren, elimínanse.
O 25% do catalán na fala de Roures é a mostra da teimosía dos seus. Roures pronunciou unha parte da súa intervención en catalán, sen que TVE subtitulara nin traducise as súas palabras. Lambendo o nacionalismo. Berlanguiana e valenciana, esta foi a gala dos Goya: con fogos artificiais e o humor involuntario dalgunhas traxedias. Benvida señora Blanchet. Escoitaches a actriz en catalán? Que diferenza fai!
Hai un regusto á parroquia na pompa e circunstancia dos Goya, galas que cada vez comezan máis bocexos e, ás veces, miradas de esguello de vergoña dos demais. Cando Roures comezou a falar en catalán, o público aplaudiu. Aplaudiron ao empresario trotskista, que enviou o Fogasa á redacción do xornal Público durante a peor crise económica dos últimos anos. Si, o magnate 'indepe' que agora anda dando clases de loita de clases.
Los Goya é un episodio máis de puro e simple botulismo, felación e lameira ideolóxica. Para quedar, xa non hai cellas, esas, as de Zapatero. A vergoña que espertou aquel encontro queda, como un fedor, para os que miran por riba dos seus ombros porque non soportan os seus propios complexos. Benvida señora Blanchet, pase señor Roures.
