پابلو پیکاسو در 8 آوریل 1973 در موژین درگذشت. او در قلعه Vauvenargues، در پروونس، در دامنه کوه سزانی Sainte-Victoire به خاک سپرده شده است. اگرچه هنوز چهار ماه تا مراسم بزرگداشت رسمی پنجاهمین سالگرد درگذشت پیکاسو باقی مانده است، اما امروز این سالگرد با ارائه برنامه فعالیت هایی آغاز شد که هشت نفر از اروپا و ایالات متحده به ویژه اسپانیا و فرانسه با آن پرداخت خواهند کرد. این هنرمند فرهیخته را با بیش از 50 نمایشگاه و دو کنگره و همچنین تجلیل های دیگر به یاد آورید. همه اینها تحت عنوان "جشن پیکاسو 42-1973".
ساعت 9 صبح، وزرای فرهنگ هر دو کشور، میکل ایستا و ریما عبدالمالک، در یک کنفرانس مطبوعاتی قبل از "گرنیکا" در موزه رینا صوفیا، مراسم را افتتاح کردند. در ساعت 12.30:XNUMX بعد از ظهر، استرلا د دیگو سخنرانی افتتاحیه سال پیکاسو را در موزه پرادو ایراد کرد، هفت بعد از ظهر بود، دوباره در رینا سوفیا، پادشاه و ملکه و رئیس دولت، پدرو سانچز، ریاست خواهند کرد. در مراسم افتتاحیه فعالیت های یادبود. خوزه مانوئل آلبارس، وزیر امور خارجه، اتحادیه اروپا و همکاری، آنها را همراهی خواهند کرد. وزیر ریاست جمهوری، روابط با دادگاه ها و حافظه دموکراتیک، فلیکس بولانوس، وزیر فرهنگ و ورزش، میکل ایستا.
بیشتر بحث با وزرای فرهنگ فرانسه و اسپانیا بر این موضوع متمرکز شده است که آیا سال پیکاسو به رابطه پیچیده و پیچیده این هنرمند با زنان در دوران #MeToo خواهد پرداخت یا خیر. پیکاسو توسط بخش‌های اجتماعی خاص به زن‌ستیزی، زن‌ستیز و حتی سوءاستفاده متهم شده است. به گفته ایستا، که خاطره ای از خاویر ماریا («نامه های اسپانیایی یک غول را از دست داده اند») داشت، «اگر هنرمندی وجود داشته باشد که قرن بیستم را تعریف کند، که آن را با تمام ظلم، خشونت، اشتیاق، افراط و تفریطش نشان دهد. و تناقضات آن، این هنرمند بدون شک پابلو پیکاسو است. وزیر توضیح می‌دهد که پیکاسو همانطور که بود، بدون پنهان کردن جنبه‌هایی از زندگی‌اش که امروز می‌توان به آنها پاسخ داد، خطاب می‌شود. ایستا می گوید هنرمندی که «۵۰ سال پس از مرگش هنوز زنده است».
در همین راستا، وزیر فرانسوی که در حال عزیمت به خانه بود («در فرانسه بود که پابلو پیکاسو شد»)، حتی بیشتر از این به کاوش پرداخت: «بیایید صادق باشیم، امروز بحث‌های زیادی درباره استقبال از آثار پیکاسو و به ویژه هوشیاری او وجود دارد. رابطه با زنان برای اینکه نسل‌های جوان را به سمت هنر او سوق دهیم، باید کلیدهایی برای درک و تفاهم فراهم کنیم و فضاهایی برای مبادله فراهم کنیم تا کل آثار پیکاسو را پوشش دهیم. برای نشان دادن تمام جنبه ها، همه راه های ممکن برای خواندن آن.» به یاد بیاورید ریما عبدالمالک که دارای موزه پیکاسو در پاریس است، این بازتاب سیاسی و تاریخی را با نمایشگاه هایی مانند «اورلان» آغاز کرده است. زنان گریان عصبانی هستند» و اینکه موزه بروکلین در نیویورک فیلم پیکاسو را از منظر فمینیستی بررسی خواهد کرد که مربوط به همکاری هانا گدسبی، طنزپرداز و طنزپرداز استرالیایی خواهد بود.
وزیر فرهنگ فرانسه متعهد است که این موضوع را سرپوش نگذارد (من به بحث و تقابل دیدگاه‌های مختلف معتقدم) اما فکر می‌کند کار عظیم و پیچیده‌اش را نباید در رابطه‌اش با زنان خلاصه کرد: جنبه های بسیار دیگری در کار او وجود دارد: سیاست، تعهد، مبارزه با فرانکوئیسم... لازم است به تمام ابعاد کار او پرداخته شود. خواندن واحدی وجود ندارد. من یک فمینیست هستم و همیشه از حقوق برابر زنان دفاع کرده‌ام، اما فکر می‌کنم کار پیکاسو نباید به این موضوع محدود شود. مجموعه آثار واقعی فراوان، مبتکر و اغلب رادیکال پیکاسو همچنان در سرتاسر جهان جذابیت دارد. البته به خاطر قدرت هنری اش. بلکه به دلیل قدرت سیاسی او. بازخوانی، بازنگری و تفسیر مجدد آن هرگز متوقف نمی شود." ریما عبدالمالک ادامه می‌دهد: «در زمانی که جنگ بر دروازه‌های اروپا بیداد می‌کند، زمانی که ما در کنار مردم اوکراین هستیم - از آنها در مبارزه برای حاکمیت و آزادی حمایت می‌کنیم، قدرت «گرنیکا» ابعاد ویژه‌ای پیدا می‌کند. . ارتباطات ما با ماریوپل، بوچا، میکولایف…»
برنارد رویز-پیکاسو، نوه هنرمند و هماهنگ کننده سال پیکاسو در فرانسه، متعهد به بحث جدی در مورد آن است: «بحث باز است و مهم است. در قرن 2019 بحثی وجود دارد، ما تکامل یافته ایم. اما من در این موضوع وسواس ندارم. اگر اطلاعات با کیفیتی برای شروع یک بحث جدی وجود داشته باشد، عالی است، اما من می بینم که بحث از چیزهایی می آید که من نمی دانم از کجا آمده است». برنارد رویز-پیکاسو معتقد است که زنانی که با پیکاسو زندگی می کردند مجبور به انجام این کار یا استخدام نشدند: آنها خطر زندگی با او را می دانستند. در سال XNUMX، در بیانیه‌ای به رسانه‌های مختلف، از جمله ABC، در حین ارائه نمایشگاهی در موزه پیکاسو در مالاگا، گفت: «پیکاسو یک فمینیست بزرگ بود. مشکل از زن است. پیکاسو مسئول نبود، او چیزی را پنهان نمی کرد.
کارلوس آلبردی که جانشین خوزه گیرائو به عنوان کمیسر مراسم بزرگداشت پنجاهمین سالگرد مرگ پیکاسو در اسپانیا شد (وزیر سابق توانست برنامه را طراحی کند)، تأیید کرد که «زنان گفتگوی عالی در قرن بیست و یکم هستند. . کثیف شو و باید بگذاری جاری شود. این موضوعی است که وجود دارد و باید توسعه یابد. نیازی به ترس از مطالعه و تحقیق نیست.» آلبردی بازخوانی کتاب نوشته فرانسوا ژیلو («زندگی با پیکاسو») را توصیه می‌کند که در آن هنرمند دقیقاً متوقف نمی‌شود.
برنامه نویسی
به منظور هماهنگی "جشن پیکاسو 1973-2023"، مقامات فرانسوی و اسپانیایی، در پاسخ به تعهد توافق شده در اجلاس سران 15 فرانسه و اسپانیا در مونتوبان (2021 مارس 600)، یک کمیسیون دوجانبه ایجاد کردند که سپس یک برنامه بلندپروازانه از فعالیت‌ها وجود داشت که در آن سخاوت وام‌های موزه پیکاسو در پاریس که حدود XNUMX اثر برای نمایشگاه‌های مختلف ارائه کرد، برجسته بود.
در هر صورت، در اسپانیا بودجه 6 میلیون یورویی وجود خواهد داشت: 3 میلیون توسط دولت و 3 میلیون دیگر توسط یک حامی خصوصی: Telefónica ارائه خواهد شد. 16 نمایشگاه پیکاسو در کشورمان برپا می شود. در یک روز بنیاد مپفر با پیکاسو و خولیو گونزالس رو در رو در مورد مجسمه سازی صحبت خواهد کرد، موزه تیسن در اکتبر با پیکاسو و کوکو شانل همین کار را انجام خواهد داد - در سال 2023 "پیکاسو" افتتاح می شود. موزه پیکاسو در بارسلونا بر روی شخصیت فروشنده خود دانیل هنری کانویلر تمرکز خواهد کرد. سایر مؤسسات اسپانیایی مانند موزه هنرهای زیبای لاکرونیا («پیکاسو سفید در حافظه آبی»)، آکادمی هنرهای زیبا سن فرناندو («پیکاسو. شاهکارهای مجموعه نهمد») به سال پیکاسو خواهند پیوست. موزه پیکاسو د مالاگا ("پیکاسو: ماده و بدن" و "پژواک پیکاسو")، لا کازا انسندیدا ("آخرین پیکاسو 1963-1972")، پرادو ("پیکاسو-ال گرکو") - نسخه کاهش یافته ای از جایی که موزه Kunst در بازل چند ماه پیش افتتاح شد-، موزه کازا ناتال پیکاسو در مالاگا (عصر پابلو)، موزه طراحی در بارسلون (پیکاسو و سرامیک اسپانیایی)، کاسا د ولاسکز در مادرید. ("پیکاسو در برابر ولاسکز")، موزه گوگنهایم در بیلبائو ("پیکاسو: ماده و بدن")، موزه پیکاسو و بنیاد میرو در بارسلونا ("میرو-پیکاسو") و در نوامبر 2023 در رینا سوفیا به پایان می رسد. با یکی از مورد انتظارترین نمایشگاه ها: "پیکاسو 1906: تحول بزرگ".
در مورد فرانسه، یک بار نمایشگاه Picassian خواهد بود. در پاریس، Pompidou de Paris برجسته است که 2.023 طراحی از این هنرمند را در سال آینده گرد هم می آورد. "پاریس سال های مدرن 1905-1925"، در پتی کاخ. گرترود اشتاین و پیکاسو. اختراع زبان، در موزه لوکزامبورگ… موزه پیکاسو در پایتخت فرانسه، که کل مجموعه آن سود خواهد برد، آن را از طریق هنرمند سوفی کال و طراح پل اسمیت بررسی خواهد کرد. وزیر فرانسوی میزان افزایش بودجه را فاش نکرد. او به این اکتفا کرد که: «این یک ماجراجویی انسانی است، قیمتی ندارد». در نیویورک متروپولیتن ("کوبیسم و سنت ترومپ لوئیل")، گوگنهایم ("پیکاسوی جوان در پاریس") و انجمن اسپانیایی آمریکا ("پیکاسو و لا سلستینا") اضافه شده‌اند. همچنین نمایشگاه هایی در آلمان، بلژیک، سوئیس، رومانی و شاهزاده موناکو برگزار خواهد شد.
به غیر از نمایشگاه، دو همایش دانشگاهی نیز برگزار خواهد شد. یکی از آنها پاییز امسال در موزه رینا سوفیا برگزار می‌شود که میزبان بازتابی از متن آغازگر آوانگارد پیکاسو خواهد بود. همزمان با افتتاح مرکز جدید مطالعات پیکاسو و آرشیو موزه پیکاسو در پاریس، بین 6 تا 8 دسامبر 2023، مقر یونسکو در پایتخت فرانسه میزبان سمپوزیوم بین المللی با موضوع "پیکاسو در قرن بیست و یکم: تاریخ نگاری" خواهد بود. و مسائل فرهنگی در آن تاریخ‌دانان هنر، موزه‌داران، هنرمندان، نویسندگان، مجموعه‌داران شرکت خواهند کرد... برنامه‌ای برای بازگشایی آن برای عموم وجود ندارد، همانطور که در یکی از روزهای سال 2009، قلعه Vauvenargues، جایی که مقبره پیکاسو در آن قرار داشت، اتفاق افتاد.
