کشورهای همسایه دریای سیاه ترکیه، بلغارستان، رومانی، اوکراین، روسیه و گرجستان هستند. با مساحت 436.400 کیلومتر مربع، در طول جنگ سرد بیشتر شبیه دریاچه شوروی بود تا مشکل دسترسی به آب های قابل کشتیرانی را جبران کند که روسیه به این بزرگی اما موقعیت بدی که در نقشه جهان از نظر تاریخی داشت از آن رنج می برد.
روسیه مستقر در کریمه، حدود بیست کشتی، از جمله زیردریایی، در دریای سیاه دارد. از زمان آغاز تهاجم پوتین، استفاده از این ناوگان توسط موشک های اوکراینی که در 14 آوریل کشتی پرچم دار مسکو را غرق کردند، محدود شد. کرملین به دلیل معاهده 1936، معروف به کنوانسیون مونترو، راهی برای تقویت واحدهای دریایی خود ندارد، که ترافیک دریایی را از طریق تنگه داردانل و بسفر تنظیم می کند. هر دو تنگه که دریای سیاه را به دریای مدیترانه متصل می کنند، تحت کنترل ترکیه هستند.
این کنوانسیون دسترسی نامحدود به کشتی‌های غیرنظامی مانند کشتی‌های حامل غلات اوکراینی را به رسمیت می‌شناسد، اما در مورد کشتی‌های جنگی محدودیت‌هایی اعمال می‌کند. کشورهای ساحلی کشورهایی هستند که کمترین محدودیت دسترسی را دارند. البته فقط کشورهای ساحلی می توانند زیردریایی به دریای سیاه بفرستند و ناوهای هواپیمابر هرگز مجاز نیستند. و مهمتر از آن، زمانی که یکی از کشورهای دریای سیاه در حال جنگ است، ترکیه حق دارد از عبور یگان های تقویتی به جز آنهایی که به پایگاه های خود باز می گردند، جلوگیری کند.
این حاشیه محدود مانور برای مسکو در دریای سیاه، سرنگونی پهپاد جاسوسی ایالات متحده توسط یک جنگنده روسی SU-27 بر فراز آب های بین المللی را نشان می دهد. شما اولین کسی هستید که می دانید هواپیماهای نظامی آمریکا و روسیه از زمان حمله ای که یک سال پیش آغاز شد، تماس مستقیم داشته اند. درست در یک لحظه حیاتی از حملات و ضد حمله که در آن کمک ناملموس در قالب اطلاعات به اندازه تامین سلاح و مهمات تعیین کننده است.
