ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ
Ανεξάρτητα από το πόση συμπάθεια έχει προκαλέσει η ηρωική του αντίσταση, είναι βολικό να αρχίσουμε να υποθέτουμε ότι η Ουκρανία πρόκειται να χάσει, το πιθανότερο είναι ότι αυτός θα είναι πόλεμος. Η Ρωσία διακινδυνεύει την ιδιότητά της -ή τη φιλοδοξία της- ως μεγάλης δύναμης και αντί να αποσυρθεί με την ουρά ανάμεσα στα πόδια της, ο Πούτιν θα διατάξει την πλήρη καταστροφή της μέχρι να μην μείνει πέτρα σε άλλη. Μη όντας μέλος του ΝΑΤΟ, η Συμμαχία δεν μπορεί να μεσολαβήσει σε οποιαδήποτε ξένη στρατιωτική επέμβαση που θα προκαλούσε μια αυτοκτονική γενίκευση του διαγωνισμού. συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης όπλων δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, καθώς οι φέροντες τους γίνονται στόχοι μόλις περάσουν τα σύνορα. Και όντας στη μέση της πυρηνικής απειλής, είναι απαραίτητο να περπατάμε με μεγάλη σύνεση. μισό ή
Μακροπρόθεσμα, ανάλογα με την αποφασιστικότητα με την οποία υπερασπίζονται οι Ουκρανοί, οι δυτικές δημοκρατίες θα πρέπει να επικεντρώσουν τη στρατηγική τους στο να υποχρεώσουν τον επιτιθέμενο να πληρώσει τις συνέπειες της απαράδεκτης πολεμικής του περιπέτειας. Και για αυτό θα χρειαστεί να διατηρηθεί αυτή η προσπάθεια διεθνούς αλληλεγγύης και να μην λιποθυμήσει η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη στην απρόσμενη επίδειξη δύναμης. Υπάρχει μια ευχάριστη έκπληξη στο τράνταγμα της ηθικής εξέγερσης κάποιων ευκατάστατων κοινωνιών σε σχετικισμό και αδιαφορία. Το πέρασμα από την Αφροδίτη στον Άρη σε μια εβδομάδα ήταν ένα αδιανόητο θαύμα μετά το χάος δύο ετών πανδημίας.
Κι όμως έχει συμβεί. Όπως ο Γκάι Σόρμαν στο ABC, ο Πούτιν έχει αναστήσει την Ευρώπη ως πολιτικό έργο. Η Γαλλία ηγήθηκε της διπλωματίας, η Γερμανία είχε μια αποφασιστική ιστορική στροφή και ο Φον ντερ Λάιεν, ο οποίος φαινόταν τρομερός πλαδαρός, βρήκε τον Μπορέλ, του οποίου το αυξανόμενο κύρος μας κάνει να σκεφτόμαστε τον καλό Ισπανό σοσιαλιστή πρόεδρο που θα μπορούσε να ήταν. Παρά την απουσία αμυντικής έλξης και το τεράστιο έρμα της πολυπλοκότητας των μηχανισμών της, η ΕΕ έχει βρει έναν τρόπο να αντιδρά γρήγορα και ενιαία πριν από τη βεβαιότητα ενός κινδύνου και ίσως αυτός ο διαισθητικός προβληματισμός να είναι η αρχή ενός διαφορετικού μέλλοντος. Ακόμη και η κοινωνική νοοτροπία έχει εγκαταλείψει τον θεωρητικό ειρηνισμό της για να στραφεί για να στηρίξει έναν εισβολέα γείτονα. Η επόμενη πρόκληση είναι να διατηρηθεί η συνοχή, αλλά πέρα από αυτήν την κρίσιμη στιγμή, ειδικά εάν η Ουκρανία πέσει και εξαπλωθεί η αποθάρρυνση ή η απαισιοδοξία. Δεν θα υπάρξουν πολλές άλλες ευκαιρίες για να κατανοήσουμε το μαραζόν ετερογενές μοντέλο που έχει ανακτήσει με τη βία τη συνείδηση του ρόλου του στη γεωπολιτική ισορροπία. Συνηθισμένη στην άσκηση ήπιων εξουσιών, η Ένωση βρέθηκε υποχρεωμένη να ασκεί σκληρή εξουσία όταν αντιμετώπισε την πραγματική πρόκληση ενός αυταρχικού καθεστώτος. Το ερώτημα είναι κρίσιμο: είναι ζήτημα επίδειξης, χωρίς την ικανότητα ένοπλης απάντησης, της σταθερότητας των δημοκρατικών συστημάτων. Θα είναι μια σύγκρουση μεγαλύτερη από την ουκρανική και για να την κερδίσουμε είναι απαραίτητη η απόλυτη αποφασιστικότητα των κυβερνώντων… και των πολιτών.
