Στην οικογένεια της Rosa Arcos Caamaño, η ζωή σταμάτησε πριν από 26 χρόνια. Συγκεκριμένα, στις 15 Αυγούστου 1996. Η αδερφή του Μαρία Χοσέ, μια 35χρονη γυναίκα, εξαφανίστηκε χωρίς προφανή αιτία, αφήνοντας ως τελευταίο ίχνος ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο στην περιοχή του Φάρου Corrubedo (La Coruña) όπου βρισκόταν η τεκμηρίωσή της, την τσάντα της, τον καπνό της, τον αναπτήρα της. Ένα αυτοκίνητο στο οποίο δεν υπήρχε ούτε μια μυρωδιά, ούτε του οδηγού του. Από εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν ήταν ξανά το ίδιο. «Η εγρήγορση αρχίζει, η αναζήτηση, η αβεβαιότητα, η ανησυχία και η αγωνία».
Οι πρώτες ώρες είναι ιδιαίτερα δύσκολες, λέει. Τότε αρχίζει η δοκιμασία, ένας ατελείωτος αγώνας. Οι καρδιές των συγγενών συρρικνώνονται και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι κάτι σοβαρό και κακό έχει συμβεί. Αυτές οι αισθήσεις ακούγονται ακριβώς σαν κούραση που δεν θα σβήσουν ποτέ από το μυαλό τους. Και οι ώρες ορίζονται σε ημέρες και «αρχίζουν να έχουν πληροφορίες, να γνωρίζουν τα σχέδιά τους και να βάζουν έναν αριθμό στα άτομα με τα οποία ήταν μαζί ή σκόπευαν να είναι εκείνες τις τελευταίες ώρες». Άρα, «αρχίζουν να προκύπτουν οι υποθέσεις και μετά οι βεβαιότητες» γιατί οι οικογένειες «για να προχωρήσουμε πρέπει όλοι να γράψουμε ένα «τι έγινε;» στο κεφάλι μας» για να μην τρελαθούμε.
Χρόνια και χρόνια με την ποινή, αλλά και την ενοχή. "Τι άλλο μπορώ να κάνω? Πού αλλού μπορώ να πάω; Ποια πόρτα μπορώ να καλέσω; Πού να ψάξω; Τι πρέπει να ζητήσω;» δεν μπορούν να μην αναρωτηθούν. Το κακό είναι όταν αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν απάντηση «ναι, είναι αδύνατο, δεν νιώθουμε την αποτυχία και την ενοχή να βαραίνει στους ώμους μας». Με τον καιρό, λένε, η ενοχή και ο πόνος συνυπάρχουν με την απογοήτευση και τη λύπη.
Αυτή είναι η μαρτυρία της οικογένειας Arcos Caamaño, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτή χιλιάδων οικογενειών που δεν έχουν νέα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα εδώ και χρόνια, επειδή εξαφανίστηκαν χωρίς προφανή λόγο στην Ισπανία.
50 λείπουν την ημέρα
Η 9η Μαρτίου είναι η Ημέρα των Αγνοουμένων Χωρίς Προφανή Αιτία. Ένα ακόμη έτος, το Εθνικό Κέντρο για τους Εξαφανισμένους (CNDES) αναφέρει το μέγεθος του κοινωνικού μεγέθους αυτού του φαινομένου, το οποίο αποδεικνύεται από τις περισσότερες από 5.000 καταγγελίες που καταγράφηκαν στην Ισπανία τον τελευταίο χρόνο. Με άλλα λόγια, περισσότερες από 50 φορές την ημέρα μια οικογένεια έχει πάει να καταγγείλει την εξαφάνιση αγαπημένου προσώπου στην Αστυνομία. Τα αίτια είναι πολύ διαφορετικά: από βία λόγω φύλου ή προβλήματα ψυχικής υγείας μέχρι Αλτσχάιμερ και ενδοοικογενειακές συγκρούσεις. Η συνέπεια είναι πάντα ένας καταστροφικός συναισθηματικός αντίκτυπος για τα μέλη της οικογένειας, όσο πιο οδυνηρή τόσο πιο εκτεταμένη χρονικά.
Οι ίδιοι συγγενείς που αναβίωσαν «αληθινά στοιχεία και απαντήσεις» για να «καταπολεμήσουν και να κατευνάσουν την αβεβαιότητα» που υφίστανται εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Επίσης, έχουν καταγγείλει τη θεσμική εγκατάλειψη που υφίσταται, εκτός από το ότι ζητούν ένα καταστατικό «που δεν υπάρχει ακόμη και το οποίο χρειάζεται πολύ». Το έκαναν κατά τη διάρκεια του εορτασμού της κεντρικής πράξης εορτασμού αυτής της σημαντικής ημερομηνίας που το Who Knows Where Global Foundation (QSD Global) αναθέτει να διοργανώνει κάθε χρόνο.
Εορτασμός της Ημέρας των Εξαφανισθέντων Χωρίς Προφανή Λόγο Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά γραφεία της Μαδρίτης της Ισπανικής Ομοσπονδίας Δήμων και Επαρχιών (FEMP) QSD Global
Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε στην έδρα της Μαδρίτης της Ισπανικής Ομοσπονδίας Δήμων και Επαρχιών (FEMP), ο πρόεδρος του QSD Global, Χοσέ Αντόνιο Λορέντε, γιόρτασε την έγκριση του πρώτου Στρατηγικού Σχεδίου για τις εξαφανίσεις, το οποίο περιλαμβάνει οικονομία και πρόγραμμα ευαισθητοποίησης. Και ως καινοτομία, παρουσίασε -και έκανε πρεμιέρα- αυτή την Παρασκευή μια νέα πρόοδο για την οποία δήλωσε πολύ περήφανος: το Family Red. Μια δωρεάν «εφαρμογή» για μόνιμη επικοινωνία με στόχο τα μέλη της οικογένειας να γνωρίζουν «τι να κάνω, πώς, πού να πάτε και σε ποιον να απευθυνθείτε ανά πάσα στιγμή», εκτός από την επαφή με άλλους στην ίδια κατάσταση, καθώς και με τους απαραίτητους νομικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς πόρους».
μενταγιόν ανάθεσης
Αμέσως μετά, ο Λορέντε αναγνώρισε ότι, «ίσως», η σημαντικότερη αποστολή που εκκρεμεί στη χώρα μας είναι αυτή του Καταστατικού του Εξαφανισμένου Ατόμου, του οποίου το σχέδιο είχε ήδη σκιαγραφηθεί το 2016, καθώς και η ανάγκη να προχωρήσει η Διακήρυξη Δικαιωμάτων και Απαιτήσεων, η οποία προέρχεται από το πρώτο Οικογενειακό Φόρουμ του 2015.
Υπό αυτή την έννοια, ο πρόεδρος του Ιδρύματος ζήτησε από τα Σώματα και Φορείς Κρατικής Ασφάλειας να μην υποχωρήσουν «εναντίον οποιουδήποτε χρειάζεται, να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να δώσουν απάντηση σε όσους έχουν πληγεί από την απουσία και είναι με την πληγή της ανοιχτής αβεβαιότητα". Γιατί οι οικογένειες «πρέπει να νιώθουν ότι ακούστηκαν και ότι απαντήθηκαν».
Παράλληλα, ο δημοσιογράφος Paco Lobatón, παρορμητικός και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος, επανέλαβε την «αβεβαιότητα» στην οποία ζουν αυτοί οι άνθρωποι, την οποία όρισε ως «ένα διαβρωτικό συναίσθημα, μια οξεία εκδήλωση αγωνίας και ανησυχίας». «Η αβεβαιότητα δεν θεραπεύεται με λόγια ενθάρρυνσης. απαιτεί συγκεκριμένα στοιχεία, απαντήσεις», τόνισε.
Οι οικογένειες, από την πλευρά τους, ζητούν να υπάρξει νομική αντιμετώπιση για τα άτομα με αναπηρία που να αποφεύγουν οι οικογένειες να περάσουν από την τρομερή διαδικασία δήλωσης του αποθανόντος: «Μία από τις πιο επώδυνες μέρες της ζωής μου ήταν να πάω στον δικαστή. πρέπει να δηλώσω την αδελφή μου Μαρία Χοσέ νεκρή και όχι επειδή το θέλαμε, αλλά επειδή υπάρχει μια αναίσθητη, κωφή και αδιάλλακτη διοίκηση που δεν μας άφησε άλλη διέξοδο».
