Historyczne oprocentowanie kredytów hipotecznych od 1950 r. w Wielkiej Brytanii
Kryzys kredytów hipotecznych typu subprime w latach 2007-10 wynikał z wcześniejszej ekspansji kredytów hipotecznych, w tym dla kredytobiorców, którzy wcześniej mieliby trudności z uzyskaniem kredytu hipotecznego, do czego przyczyniły się i ułatwiły szybko rosnące ceny kredytów hipotecznych. Historycznie rzecz biorąc, potencjalni nabywcy domów mieli trudności z uzyskaniem kredytu hipotecznego, jeśli mieli kredyt poniżej średniej, wpłacali niewielkie zaliczki lub szukali pożyczek z wysokimi opłatami. Kredytodawcy często odrzucali takie wnioski o kredyt hipoteczny, chyba że byli objęci ubezpieczeniem rządowym. Podczas gdy niektórym rodzinom wysokiego ryzyka udało się uzyskać niewielkie kredyty hipoteczne wspierane przez Federalną Administrację Mieszkalnictwa (FHA), inne, w obliczu ograniczonych możliwości kredytowych, wynajmowały. W tamtym czasie poziom własności domów oscylował wokół 65%, wskaźniki przejęć były niskie, a budownictwo mieszkaniowe i ceny odzwierciedlały przede wszystkim wahania oprocentowania kredytów hipotecznych i dochodów.
Na początku i w połowie 2000 roku kredyty hipoteczne subprime zaczęły być oferowane przez pożyczkodawców, którzy finansowali kredyty hipoteczne poprzez łączenie ich w pule sprzedawane inwestorom. Do rozłożenia tego ryzyka wykorzystano nowe produkty finansowe, przy czym papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką marek własnych (PMBS) zapewniały większość finansowania kredytów hipotecznych typu subprime. Mniej wrażliwe papiery wartościowe uznano za papiery wartościowe o niskim ryzyku, ponieważ były zabezpieczone nowymi instrumentami finansowymi lub ponieważ inne papiery wartościowe w pierwszej kolejności pochłonęłyby wszelkie straty z tytułu bazowych kredytów hipotecznych (DiMartino i Duca 2007). Umożliwiło to większej liczbie nabywców domów po raz pierwszy uzyskanie kredytów hipotecznych (Duca, Muellbauer i Murphy 2011), a liczba właścicieli domów wzrosła.
Historia oprocentowania kredytów hipotecznych w Stanach Zjednoczonych
W 1971 r. wskaźniki mieściły się w średnim przedziale 7% i stale rosły, aż do osiągnięcia 9,19% w 1974 r. Na krótko spadły do średniego i górnego zakresu 8%, po czym wzrosły do 11,20% w 1979 r. Miało to miejsce w okresie wysoką inflację, która osiągnie swój szczyt na początku następnej dekady.
Zarówno w latach XNUMX., jak i XNUMX. Stany Zjednoczone zostały zepchnięte w recesję przez embargo naftowe nałożone na ten kraj. Embargo ustanowiła Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC). Jednym z jej skutków była hiperinflacja, która powodowała, że ceny towarów i usług rosły niezwykle szybko.
Aby przeciwdziałać hiperinflacji, Rezerwa Federalna podniosła krótkoterminowe stopy procentowe. Dzięki temu pieniądze na rachunkach oszczędnościowych były warte więcej. Z drugiej strony wszystkie stopy procentowe wzrosły, więc wzrosły również koszty kredytu.
Stopy procentowe osiągnęły najwyższy punkt we współczesnej historii w 1981 roku, kiedy według danych Freddiego Maca średnia roczna wynosiła 16,63%. Stałe stopy spadły od tego momentu, ale zakończyły dekadę około 10%. Lata 80. były drogim czasem na pożyczanie pieniędzy.
Oprocentowanie kredytów hipotecznych na 30 lat
W okresie od kwietnia 1971 r. do kwietnia 2022 r. oprocentowanie 30-letnich kredytów hipotecznych wynosiło średnio 7,78%. Zatem nawet przy 30-letnim wzroście FRM powyżej 5% stopy pozostają stosunkowo przystępne w porównaniu z historycznymi stopami oprocentowania kredytów hipotecznych.
Ponadto inwestorzy mają tendencję do kupowania papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką (MBS) w trudnych ekonomicznie czasach, ponieważ są to stosunkowo bezpieczne inwestycje. Ceny MBS kontrolują oprocentowanie kredytów hipotecznych, a napływ kapitału do MBS podczas pandemii pomógł utrzymać stopy na niskim poziomie.
Krótko mówiąc, wszystko wskazuje na to, że stopy wzrosną w 2022 roku. Nie oczekuj więc, że oprocentowanie kredytów hipotecznych spadną w tym roku. Mogą spadać przez krótki czas, ale w nadchodzących miesiącach prawdopodobnie zaobserwujemy ogólny trend wzrostowy.
Na przykład z oceną kredytową 580 możesz kwalifikować się tylko do pożyczki wspieranej przez rząd, takiej jak hipoteka FHA. Pożyczki FHA mają niskie oprocentowanie, ale obejmują ubezpieczenie hipoteczne, bez względu na to, ile odkładasz.
Kredyty hipoteczne o zmiennym oprocentowaniu zazwyczaj oferują niższe początkowe oprocentowanie niż 30-letnie kredyty hipoteczne o stałym oprocentowaniu. Jednak stawki te mogą ulec zmianie po początkowym okresie obowiązywania stałej stawki.
Stopa procentowa z lat 70
Kryzys kredytów hipotecznych subprime w Stanach Zjednoczonych był międzynarodowym kryzysem finansowym, który miał miejsce w latach 2007–2010 i przyczynił się do światowego kryzysu finansowego w latach 2007–2008.[1][2] Został on wywołany dużym spadkiem cen kredytów hipotecznych. w Stanach Zjednoczonych po upadku bańki na rynku nieruchomości mieszkaniowych, co doprowadziło do niespłacania kredytów hipotecznych, przejęć nieruchomości i dewaluacji papierów wartościowych związanych z mieszkalnictwem. Spadek inwestycji mieszkaniowych poprzedził Wielką Recesję, po czym nastąpił spadek wydatków gospodarstw domowych, a w konsekwencji inwestycji przedsiębiorstw. Redukcje wydatków były bardziej znaczące na obszarach, na których występowało wysokie zadłużenie gospodarstw domowych i większe spadki cen domów[3].
Bańka mieszkaniowa poprzedzająca kryzys była finansowana papierami wartościowymi zabezpieczonymi hipotecznie (MBS) i zabezpieczonymi obligacjami dłużnymi (CDO), które początkowo oferowały wyższe stopy procentowe (tj. lepsze zyski) niż papiery rządowe, a także atrakcyjne oceny ryzyka agencji ratingowych. Chociaż elementy kryzysu stały się bardziej widoczne w 2007 r., kilka dużych instytucji finansowych upadło we wrześniu 2008 r., co spowodowało poważne zakłócenie napływu kredytów do przedsiębiorstw i konsumentów oraz nadejście poważnej światowej recesji[4].
