Sesja Plenarna Rady Głównej Sądownictwa jednogłośnie zatwierdziła dziś sprawozdanie w sprawie projektu Dekretu Królewskiego ustanawiającego protokół z sądowo-lekarskiego badania osoby zatrzymanej, którego sprawozdawcami był przewodniczący kolegium sędziowskiego, PS. , członek Rafael Mozo i członek Juan Manuel Fernández.
Projekt Dekretu Królewskiego zastąpi Rozporządzenie z dnia 16 września 1997 r. ustanawiające poprzedni protokół, którego celem było wprowadzenie w życie zaleceń organizacji międzynarodowych, zwłaszcza Organizacji Narodów Zjednoczonych i Rady Europy, w celu zapewnienia, że działania Lekarzy Sądownictwa w Hiszpanii dostosuje się do uznanych międzynarodowo procedur i procedur technicznych; ale że zostało to uznane za niewystarczające przez te organizacje i przez Rzecznika Praw Obywatelskich.
Sprawozdanie przyjęte na posiedzeniu plenarnym wskazuje, jako ogólną konkluzję, że projektowana reforma jest zgodna z zapewnieniem dostosowania protokołów pomocy wydawanych przez lekarzy medycyny sądowej po badaniu zatrzymanych do międzynarodowych standardów, wykorzystania nowych technologii i zaleceń przez Europejski Komitet ds. Zapobiegania Torturom (CPT) oraz przez Rzecznika Praw Obywatelskich, jako Krajowy Mechanizm Zapobiegania Torturom, zebrane w jego opracowaniu dotyczącym zgłoszeń obrażeń osób pozbawionych wolności.
Protokół ustanowiony w załączniku do projektu dekretu królewskiego składa się z dwóch części: jednej poświęconej gromadzeniu danych i drugiej, w której wyszczególnione są badania medycyny sądowej, która jest podzielona na sekcje, wśród których uwzględniono np. należy przeanalizować i odnotować czynniki, które mogą mieć wpływ na osobę zatrzymaną ze względu na: tożsamość płciową, orientację seksualną, wiek, niepełnosprawność, chorobę lub ryzyko samobójstwa, osobę obcą, handel ludźmi i izolację.
Nakłada również na medycynę sądową obowiązek zbierania informacji o warunkach pozbawienia wolności, a dokładniej o miejscu stałego zatrzymania, czasie trwania zatrzymania, warunkach wyżywienia, higieny, wypoczynku i opieki zdrowotnej.
Ostatecznie, jeśli zostanie złożona skarga na tortury lub nieludzkie lub poniżające traktowanie, oceny kliniczne w kontekstach prawnych zostaną szczegółowo zebrane, co należy zapisać z wyraźnym odniesieniem do załącznika IV zawartego w protokole stambulskim.
Protokół „zasługuje na bardzo pozytywną ocenę” – wskazało zatwierdzone przez Zgromadzenie Plenarne sprawozdanie, które dodało, że „jego struktura i dane, które należy spisać, znacznie wykraczają poza mizerną regulację zawartą w obowiązującym obecnie protokole zawartym w zarządzeniu z dnia 16 września 1997 r. XNUMX” podkreślono, że „przepisy sprawy, w której zatrzymany zarzuca tortury lub inne nieludzkie lub poniżające traktowanie, są „szczególnie rozdzielne”.
CGPJ ostrzega jednak, że zakres zastosowania protokołu ogranicza się do uznanych lekarzy wykonywanych przez lekarzy medycyny sądowej na osobach zatrzymanych, które podlegają jurysdykcji sądów, trybunałów i prokuratorów, gdy występują inni lekarze zawodowi tzw. wolność. Tak jest np. w przypadku personelu medycznego, który pomaga zatrzymanym lub więźniom w momencie ich przyjęcia do zakładu karnego lub osób trafiających do Ośrodka dla Internowanych Cudzoziemców.
„Z tego powodu sugeruje się, biorąc pod uwagę cele zapobiegania torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, które leżą u podstaw projektowanej normy, aby zbadać wygodę stosowania protokołu zawartego w dekrecie królewskim przez innych fakultatywnych specjalistów, w odróżnieniu od lekarzy kryminalistyki w ich pracy związanej z badaniem i rozpoznaniem zatrzymanych” – podsumowuje raport.
