De figuur van Sappho van Mytilene (of Sappho van Lesbos), een Griekse dichteres die leefde in de 10.000e eeuw voor Christus. C. is waar Plato, gedoopt als 'de gedecimeerde Musa', in mysterie is gehuld. Het was, volgens wat er weinig over haar bekend is, ook muziek, en ze zong voor Aphrodite en de Muzen. Er wordt gezegd dat hij de sapphische strofe en het plectrum uitvond. Van de 192 verzen die hij schreef, zijn er slechts XNUMX bewaard gebleven. In het 'Huis van de Dienaren van de Muzen' leidde hij de jeugd van Lesbos op en leerde deze relatie met zijn oud-leerlingen. De legende, verzameld door de dichter Ovidius, geeft ook aan dat hij zelfmoord pleegde uit liefde voor Phaon, en dat hij dat deed door zich vanaf de top van een rots in zee te werpen.
Het lijdt geen twijfel dat Sappho en haar verhaal gouden theatrale beloften waren, en het Mérida-festival wilde dit personage op het podium brengen. Het is gemaakt door toneelschrijver María Folguera, regisseur Marta Pazos en zangeres en componiste Christina Rosenvinge. Een replica van de majestueuze voorkant van het theater zelf, bedekt alsof het door Christo, de Bulgaarse kunstenaar, in bubblegumroze was gewikkeld, begroet de toeschouwers. “Sappho is een monument dat lange tijd verborgen en begraven is geweest, net als het Romeinse theater in Mérida. Vandaar de analogie”, legt Marta Pazos uit.
De Galicische regisseur, met een van de meest herkenbare persoonlijkheden in onze huidige scene, heeft een gedurfde, zelfbewuste show bedacht, waarbij de hoeksteen van de liedjes is samengesteld en uitgevoerd door Christina Rosenvinge zelf, die meer dan Sappho Faust zou kunnen zijn, omdat de jaren hebben geen deuk in zijn fragiele en jeugdige figuur geslagen die hij al pronkte toen hij samen met Álex de muziekscene betrad met het toen zeer populaire 'Chas en ik verschijnen aan je zijde'.
Acht actrices, zangers en danseressen belichamen de Fates, de Muzen, Ovidio, Faón en de rest van de personages en bieden een gedisciplineerde levering aan het veeleisende voorstel van Marta Pazos, die zelf de show omhult met erotiek en uitbundigheid, met flitsende kleuren en een cataract van beelden -waaraan de oogverblindende garderobe van Pier Paolo Álvaro soms meewerkt-. Er is geen dramaturgie, en het verhaal van Safo wordt stukje bij beetje onthuld (met enkele overbodige herhalingen) door de actrices, onder wie we Natalia Huarte moeten belichten (voortgekomen uit de Joven Compañía Nacional de Teatro Clásico), een performer van lichtgevende expressiviteit, zowel met woorden en gebaren, en zelfs met haar kenmerkende glimlach -zelfs als ze een monoloog volledig naakt moet reciteren-. De muziek van Christina Rosenvinge - het aanstekelijke 'Wedding Song' springt eruit - draagt ertoe bij dat deze show een zintuiglijke ervaring wordt die al op de achterbank van drama staat.
