In 1950 regisseerde Akira Kurosawa 'Rashomon', een film gebaseerd op een kort verhaal van Akutagawa Ryonusuke. Het verhaal is bekend. De moord op een samoerai verteld in vier versies: zijn vrouw die verkracht is, een bandiet, een getuige en de overledene zelf. Josep Maria Miró, de beroemde auteur van 'Arquímedes' Principle', gebruikt dezelfde techniek, versterkt tot zeven stemmen.
Een zeventienjarige jongeman lijkt dood in een landelijke woestenij, alleen gekleed in een rood zwempak en sportschoenen... Zijn lichaam, "het mooiste dat ooit op deze plek is gevonden", fungeert als de doos van Pandora die de doos van Pandora zal onthullen. donker deel van de stad waar ze wonen.
Op een kaal podium, met als enige verlichting een spotlight, zonder make-up of speciale kledij, geeft Pere Arquillué stem aan de bewoners van de plek.
Het lijk, de man die het lijk vindt, de moeder van de jongen, een travestiet, de schoolleraar, de timmerman... Ter herinnering: de vader van de dode man, Ramis, die zelfmoord pleegde. Alle steden, ogenschijnlijk gelukkig, lijken op elkaar, omdat in de steden alles bekend is. Naar het landschap dat ze mooi maakt, de ellende van de landgenoot: secundaire wegen en bossen vol gebruikte condooms waar het fluitje als wachtwoord dient voor de heimelijke ontmoeting.
Arquillué kan een vrouw zijn die de vrouw van de burgemeester wilde worden, maar de metgezel bleef van een ontevreden man; de leraar die intieme relaties had met de jongen; de travestiet die in zijn jeugd met minachting en spot werd geconfronteerd en die uiteindelijk een prostituee werd... Degenen die de jongen kenden, laten het geraas van verlangen op zijn schoonheid vallen. Arquillué belichaamt ze met het enige instrument van een klein gezichtsgebaar: de verandering in toon en accent. We zullen meer te weten komen over de vader van de vermoorde jongen en de oorzaken van zelfmoord; van de morele hypocrisie van degenen die al het kwaad toeschrijven aan de rotonde in de voorsteden, de 'zeemeerminnen' en de 'Moren'. Arquillué, degene met zeven stemmen, ontroert het publiek met zijn catharsis tussen de schaduwen. Miró's tekst, voortreffelijk en provocerend. Een gedramatiseerde oefening die je niet langer onverschillig laat.
