VOLGEN
Als er een blik is waarin de liefde voor cinema wordt weerspiegeld in een leerling, dan is dat die van Jacques Perrin in 'Cinema Paradiso'. Verzonken in de zetel van de oude bioscoop, terwijl de lichtstraal de duisternis van de kamer doorkruiste, keek de veteraan 'Totò' door tranen heen naar het scherm. De iconische scène uit de film van Giuseppe Tornatore is het proberen waard, maar de Parijzenaar Jacques Perrin had nog een handvol geweldige titels in zijn filmografie. Hoewel niets zo iconisch als het liefdeslied voor de bioscoop dat hij in 1988 speelde.
Want naast 'Cinema Paradiso' nam hij deel aan meer dan honderden producties, hoewel de meeste televisiefilms en kortstondige series waren.
Hij werd zelfs, ja, al een veteraan, met 'The Choir Boys', waar hij shots deelde met Gérard Jugnot.
Ondanks het feit dat zijn grootste succes in Italië was - waar hij een aantal jaren werkte - was het vreselijke in zijn carrière in zijn geboorteland, Frankrijk, waar hij begon te werken toen hij amper twintig jaar oud was. Het verscheen voor het eerst in een geluidstitel in 1961, de poster delen, er is niets, met Claudia Cardinale in 'Het meisje met de koffer'. Een jaar later werkte hij samen met Marcello Mastroianni aan 'Family Chronicle'; en in 1965 begon hij in opdracht van Costa-Gavras in 'The rails of crime' om later te herhalen in de klassieker 'Z', die hij al produceerde. Zelfs in Spanje werd hij aangemoedigd om te werken. Het was in 1971, in de film 'Goya, geschiedenis van een eenzaamheid', van Nino Quevedo, waar hij dialogen uitwisselde met Francisco Rabal.
bekroonde producer
De acteur viel ook op door zijn facet als filmproducent en richtte in 1968 zijn eigen producer Reggane Films op, die achter de films 'Z' en 'Le Crabe-Tambour' zat, geregisseerd door Pierre Schoendoerffer en die de Oscar won voor de beste niet-Engelstalige film in 1969.
Daarnaast was hij de producent en regisseur van verschillende zeer succesvolle documentaires, zoals 'Nomads of the wind', die de trektochten van vogels vertelde, 'Oceans', over het leven in zee, of 'Microcosmos', gericht op de wereld van de insecten. Voor deze laatste film won hij de César Award voor beste producer.
Met al dat cinematografische leven werd Jaques Perrin donderdag gevraagd uit de wereld, die 80 jaar geleden sneuvelde in Parijs (Frankrijk), volgens het Italiaanse netwerk RAI. Een persoonlijk verhaal dat nu al de geschiedenis van de cinema is, en dat hij sinds zijn jeugd cultiveerde. Geboren in een saga van kunstenaars - in de tijd van zijn vader en theaterdirecteur van de Comédie-Française Alexandre Simonet en in zijn moeder de actrice Marie Perrin - wist hij altijd dat kunst zijn levensonderhoud zou zijn. Onmogelijk om zich er met alles wat hij in huis had niet met hart en ziel aan te wijden. En met alles wat hij later tijdens zijn carrière heeft opgebouwd, eerst als acteur en daarna als producer. Dus, en alleen zo, betekent dat hij tijdens het spelen van Salvatore Di Vita, 'Totò', in tranen naar 'Cinema Paradiso' zal kijken.
