VOLGEN
Soeverein in het voetbal is degene die competities creëert, degene die toernooien kan creëren. De UEFA is het, zij heeft de Volkenbond in het leven geroepen, een competitie die in de eerste plaats dient om ons ervan te weerhouden een tijdje over de 14e te praten.
Het vervoer was in het begin moeilijk. Verplaats clubvoetbal naar nationaal teamvoetbal. Portugal leek een aantrekkelijker team, met spelers die de afgelopen maanden hebben uitgeblonken tegen het kleinere Spanje, met secundaire profielen. We moesten opnieuw het perspectief van de kleine en vaardige man aannemen, naar dat eigenzinnige voetbal. Portugal was beter en meer de moeite waard om naar te kijken, en Spanje was aanvankelijk zwak, zonder de 'Luisenrican'-ijver, zonder het collectieve kookpunt dat het bereikte. Zo ging het min of meer, tot het doelpunt van Morata viel, op de zo goed uitgevoerde tegenaanval van Gavi.
Daar waren ze al, en we begonnen het ons te herinneren, we zagen ze even terugkomen, de waarden van Spanje, hun snelle en gesynchroniseerde voetbal. Beetje bij beetje gingen we van de nominale genialiteit van het clubvoetbal, van Leao of Bernardo Silva, die lawaai maken op de ‘markt’, naar het uiterlijk van het voetbal van de nationale ploeg, dat voor ons nu puur collectivisme is, iets bijna anoniem, een beetje Koreaans, individuen onder het regie-ego van Luis Enrique, ongrijpbaar, maar uiteindelijk betrouwbaar. Het was een transitie waarin we het kant-en-klare team vastlegden: Spanje, degene die zich in deze competitie wist te handhaven tegen het Frankrijk van Benzema en Mbappé. De spelers van Portugal waren slimmer en hadden meer balbezit, soms domineerden ze zelfs, al bleef Spanje niet zonder reden van bestaan achter. Zijn bestaansreden is niet langer dat, het is Luis Enrique. Er was een collectief minimum dat werkte, een chassis en een motor die nog steeds niet volledig brulden.
Het nationale team is verre van zijn grootste moment, maar vanuit psychologisch oogpunt verre van een voetbalmoment (hoewel het misschien wel hetzelfde is). Het zou een filosofisch punt, manie en nadruk missen.
Deze Volkenbond wordt gezien als een laboratorium voor het WK voetbal, maar Spanje is al gemaakt en het moet alleen nog aan temperatuur, spanning en vastberadenheid winnen. Luis Enrique heeft het zeef- en smeedwerk al gedaan, en nu zal hij de mechanische elementen van het team moeten aanpassen, perfectioneren, opschroeven, de druk opvoeren en het vertrouwen in balbezit hernieuwen.
Portugal had meer controle over het spel en Spanje verscheen alleen aan zijn defensieve en counterpunching-kant. Dit is waar de coach invloed moet hebben op ons comparatieve voordeel, dat opnieuw moet worden gedefinieerd en bijgewerkt. We moeten vurig zijn van de aanraking, zelfs ijlend.
