Curiositeiten of toevalligheden van het leven, “of niet”, zoals hij zou zeggen – en bij dit alles, wat zal voornoemde denken in het licht van de genadeloze oorlog in 'zijn' andere partij? Welnu, zijn voorganger is meer dan duidelijk: "De situatie in Oekraïne is nu beter dan die van de PP omdat daar geen kernwapens zijn" (Aznar 'dixit')–, afgelopen donderdag bijna gelijktijdig met de hoge vertegenwoordiger van de Europese Unie voor Buitenlandse Zaken, de Spanjaard Josep Borrell, kondigde aan dat de bombardementen begonnen in sommige delen van de Oekraïense grens, de brede zijden de Volkspartij in tweeën splitsten, veranderden in een echt mijnenveld en ambities.
Publieke reacties uit alle hoeken van de Spaanse parlementaire boog landden
in de media, met verbazing voor sommigen, verbazing voor velen, en vreugde, grote vreugde, voor één in het bijzonder, die zeker ook in tweeën zal splitsen, maar van het lachen, adembenemend. Namelijk de vriend Pedro Sánchez, de grote begunstigde van alle populaire feestvreugde. De kliekjes en pools over wat er zal gebeuren en wie er voor zal vallen na de uitbraak binnen de PP slaagden erin om als een lopend vuurtje te rennen door hier en daar verlies.
En ondertussen, aangezien de mens gelukkig niet alleen gevoed wordt door de politiek, de grote zakenlieden die het dichtst bij de populaire staan, en met een verlangen om aan het hoofd van het land van kleur te veranderen, meer uit economisch – logisch – belang dan uit genegenheid Ze slaagden erin hun mobieltjes in brand te steken. Onder hen natuurlijk de eerste zwaarden van de zakenwereld in Spanje, vooral aanwezig in de Ibex 35. "Deze klootzakken -sic, en het spijt me, hoewel het niet mijn oogst is - plegen zelfmoord"; "De situatie is al een gevecht tussen schoolpleinkinderen om een broodje"; "wat voor geweldige bondgenoten Pedro Sánchez heeft in de PP"; «Dit is een echte ramp, de PP sterft niet, ze is dood en heeft zijn eigen graf gegraven, er zullen weer 14 jaar voorbijgaan voordat een centrumrechtse partij opnieuw is samengesteld»… zijn enkele van de aardigheden van de gedachtewisseling
Nu de meest algemene en samenvallende gevoelens onder de heren van de selectieve Spaanse aandelenmarkt "horror" en "catastrofe" waren in het licht van wat opdoemt als dit niet wordt rechtgezet, in principe ervan overtuigd dat ze het land binnensluipen , vanwege de domheid van hun eigen peperos, meer jaren van comfortabel sanchismo tegenover een oppositie die nu extremer zou kunnen zijn. Via Vox.
Zelfs voor de meeste veteranen werd een zekere sensatie van 'déjà vu' waargenomen met wat er gebeurde met de UCD in 82, toen Landelino Lavilla bij de algemene verkiezingen van datzelfde jaar tot voorzitter van de centristische coalitie werd gekozen. Na de verkiezingsmislukking en de ontbinding van de UCD nam Lavilla ontslag als plaatsvervanger. Nu ziet iedereen zijn reïncarnatie in de figuur van de Galicische baron van de PP, Alberto Núñez Feijóo, terwijl het ook tot hen kwam dat Pablo Casado, zijn rechterhand – Teodoro García Egea, voor een vermeende uitvoerder, geen ideoloog, van de aanval op Isabel Díaz Ayuso -, en het gezelschap, ze hebben al een vervanger voor de leider van Madrid. Enrique López, minister van Justitie en lid van de PP-leiding. “Het is zelfmoord om vandaag tegenover Ayuso te staan. En veel meer als ze nog nooit iets heeft gewonnen”, bevestigt een andere grote zakenman, “voordat ze Casado en Egea valt, zullen de baronnen ze uiteindelijk eruit gooien” –voegt hij eraan toe–, “met deze aanval is het enige wat ze bereiken is om toe te voegen een andere vorm van rechtsonzekerheid, daar gaat het ons ondernemers, binnen en buiten, om. Juridische onzekerheid die niet minder zou kunnen ontstaan dan in de hoofdstad van Spanje, wanneer internationale investeerders het vanwege de economische omstandigheden als een toegangspoort tot de Spaanse markt beschouwen”.
En het is dat het bedrijf, vooral het grote bedrijf, altijd bewezen succesverhalen wil. Futures en verwachtingen worden alleen op de beurs genoteerd en daar moet je erkennen dat je alle gestorte investeringen kunt verliezen. Nu heeft de PP, in haar implosie, de bruggen met Brussel gebroken – of tenminste barsten totdat ze meer weet over de déliaison – waar in een oogwenk het idee van een oppositie die in staat is de sociale communistische tropen. Terwijl de grote internationale fondsen ojiplático en in afwachting blijven, voor een land met een ongeëvenaarde structurele zwakte. De premie weer boven de 100.
En het is dat in Casado's PP wat er in grote bedrijven gebeurt vaker is gebeurd dan zou moeten. De leider omringt zich met kleinere satellieten -sorry, zo is het-, perfecte echo's die hem beginnen te overtuigen dat ze geen schaduw of enig probleem voor hem vertegenwoordigen en dat dat uiteindelijk het grote probleem wordt. Als nummer één beseft dat het al laat is, heeft hij zichzelf in een grote puinhoop laten verzeilen en kan hij de ballast niet kwijt, is hij opgegaan in zijn eigen weefsel en afstand nemen is evenzeer als onsamenhangend, een arm eraf rukken hoe dan ook hoe atrofisch het kan zijn. Hiertoe moeten we nog een even schadelijke en moeilijk te kwantificeren kracht toevoegen: de middelpuntzoekende kracht die deze dekens uitoefenen op talent, die ze buiten de organisatie verdringen en wegjagen ten nadele van de leider zelf.
En verre van het te repareren, verpestte Casado het meer met zijn eerste uitspraken. In de ogen van Europa zou Ayuso hebben gezondigd als een misdaad of als een gebrek aan voorbeeldig karakter. Ze hebben schepen verbrand en nu, net als de onsterfelijken, kan er nog maar één over zijn... Of niet, die herinner ik me weer.
