Garantie zonder verhaal
Een bankgarantie is een vorm van financiële ondersteuning die door een kredietinstelling wordt aangeboden. Bankgarantie houdt in dat de kredietverstrekker garant staat voor de nakoming van de verplichtingen van een debiteur. Met andere woorden: als de debiteur een schuld niet betaalt, zal de bank deze dekken. Met een bankgarantie kan de klant (of debiteur) goederen verwerven, apparatuur aanschaffen of een lening afsluiten.
Er is sprake van een bankgarantie wanneer een kredietinstelling belooft een verlies te dekken als een lener in gebreke blijft met een lening. Dankzij de garantie kan een bedrijf kopen wat het anders niet zou kunnen, waardoor het bedrijf kan groeien en de bedrijfsactiviteit wordt bevorderd.
Er zijn verschillende soorten bankgaranties, zowel direct als indirect. Banken maken vaak gebruik van directe garanties bij buitenlandse of binnenlandse bedrijven, die rechtstreeks aan de begunstigde worden afgegeven. Er zijn directe garanties van toepassing wanneer de zekerheid van de bank niet afhankelijk is van het bestaan, de geldigheid en de afdwingbaarheid van de hoofdverplichting.
Bedrijf A is bijvoorbeeld een nieuw restaurant dat voor $ 3 miljoen aan keukenapparatuur wil kopen. De verkoper van apparatuur verlangt dat bedrijf A een bankgarantie afgeeft ter dekking van betalingen voordat de apparatuur naar bedrijf A wordt verzonden. Bedrijf A vraagt een garantie aan bij de kredietinstelling die zijn geldrekeningen aanhoudt. De bank tekent in essentie het koopcontract mede met de leverancier.
Nalevingsgarantie
Het overnemen van een zakelijke kredietlijn is een proces waarbij verschillende risicofactoren worden afgewogen totdat de kredietverstrekker ervan overtuigd is dat de kans op verlies binnen zijn tolerantie ligt. Door de waarde van het onderpand, de kredietgeschiedenis, financiële overzichten, vastgoedrapporten, faciliteitseconomie, haalbaarheid van projecten, marktomstandigheden en talloze andere variabelen te evalueren, kan de kredietverstrekker de risico's en de voordelen van een operatie nauwkeurig tegen elkaar afwegen. Eén van de belangrijkste gewichten in deze evenwichtsoefening is de betalingsgarantie.
In zijn meest basale vorm stelt een betalingsgarantie de kredietverstrekker in staat verder te kijken dan de beperkte aansprakelijkheidsstructuur voor één doel die de overgrote meerderheid van de kredietnemers gebruikt; buiten de garantie en de afhankelijkheid van gunstige marktomstandigheden; afgezien van de operationele problemen of cashflowproblemen van de kredietnemer; en rechtstreeks aan de mensen of entiteiten die de echte waarde achter een bedrijf in zich dragen.
Onder optimale omstandigheden voor de kredietverstrekker zou elke directeur en aangesloten onderneming van een kredietnemer (ik zal de term “sponsor” gebruiken om te verwijzen naar de beslisser achter de kredietnemer) een onbeperkte en onbeperkte betalingsgarantie moeten bieden, vaak een betalingsgarantie genoemd. bron." Indien correct opgesteld, biedt deze garantie de kredietverstrekker de mogelijkheid een of meer van de borgstellers te verplichten alle betalingen te verrichten die de kredietnemer had moeten doen. Met andere woorden: wat de verplichtingen van de kredietnemer jegens de kredietverstrekker ook zijn (althans wat de betaling betreft), de garant heeft dezelfde verplichtingen. De voordelen van dit instrument liggen voor de hand, maar het volstaat te zeggen dat het bij een volledige regresgarantie niet uitmaakt waar de waarde van het bedrijf naartoe gaat: de kredietverstrekker heeft steun van de borgstellers. Het maakt niet uit of dit het gevolg is van fraude, wanbeheer of simpelweg pech: wat de oorzaak van de wanbetaling ook is, de kredietverstrekker kan elke garant voor de gehele schuld aanspreken.
Ophaalgarantie
Volgens de 'single action rule' van Californië kan er slechts één vorm van actie bestaan voor het innen van schulden of het afdwingen van enig recht dat gedekt wordt door een hypotheek op onroerend goed. Cal.code Burgerlijk Proc. § 726(a). Daarom kan een kredietverstrekker slechts “één actie” ondernemen tegen een kredietnemer, zoals een verkoop door een trustee, gerechtelijke executie of het aanspannen van een rechtszaak over het bankbiljet. Rechtbanken in Californië interpreteren deze regel in samenhang met een andere regel, de ‘safety first’-regel, die van de kredietgever vereist dat hij het onroerend goed terugneemt voordat hij de kredietnemer persoonlijk aanklaagt. Zie Walker v. Community Bank, 10 Cal.3d 729 (1974). Kredietverstrekkers zijn echter beperkt in hun herstel, omdat ze beslag kunnen leggen op een eigendom dat een lening veiligstelt en toch met een tekort kunnen blijven zitten.
Een persoonlijke garantie wordt vaak opgenomen in de leningaanvraagdocumenten, maar het is een afzonderlijk contract tussen de kredietverstrekker en een individu dat de terugbetaling van de lening door de kredietnemer "garandeert". Dus zelfs nadat beslag is gelegd op het onroerend goed dat een particuliere geldlening veiligstelt, kan de kredietverstrekker het leningtekort compenseren door een rechtszaak wegens contractbreuk aan te spannen. Het contract – de persoonlijke garantie – belooft dat de garant de lening uit zijn of haar persoonlijke bezittingen zal terugbetalen als de persoon of bedrijfsentiteit die de lening aanvraagt, hiertoe niet in staat is.
Garantie voor uitsluiting van hulpbronnen
Veel landen van het eurogebied hebben leninggarantieregelingen tot een centraal onderdeel van hun steunpakketten gemaakt als reactie op de coronaviruscrisis (zie hoofdstuk 1). In het licht van een acuut inkomens- en huurverlies kunnen deze tijdelijke systemen de kredietstroom naar de reële economie ondersteunen en daardoor bijdragen aan de stabilisering van het banksysteem. In dit Kader wordt een illustratieve beoordeling gegeven van de manier waarop de aangekondigde regelingen moeten werken, en hoe deze van invloed kunnen zijn op de omvang van de verliezen die banken in de komende kwartalen kunnen lijden.
Omdat de regelingen op nationaal niveau worden vastgesteld, variëren hun kenmerken, inclusief hun omvang en subsidiabiliteitscriteria, van land tot land. De belangrijkste parameters van de regelingen zijn de totale omvang van de garantieregeling, de prijs van de garanties, het deel van de lening dat wordt gegarandeerd, het maximale bedrag per kredietnemer en de criteria waaraan bedrijven moeten voldoen om daarvoor in aanmerking te komen (zie kader A). . Het tijdelijke kader van de Europese Commissie voor steunmaatregelen bij de kroning bevat regels voor staatsgaranties die verenigbaar zouden blijven met de interne markt[1]. De plannen zijn gericht op het ondersteunen van kleine en middelgrote ondernemingen (kmo’s) en zelfstandigen, en grotere bedrijven. komen ook in aanmerking voor nieuwe leningen die kunnen worden gebruikt als zakelijke levensader om leveranciers en werknemers te blijven betalen. Leninggaranties zijn doorgaans van korte duur (één jaar), maar kunnen maximaal zes jaar bedragen. De prijs begint doorgaans bij 25 basispunten (bps) voor eenjarige garanties voor MKB-bedrijven en 50 basispunten voor bedrijfsgaranties van een jaar. Het stijgt naar respectievelijk 100 basispunten en 200 basispunten voor een looptijd van vier en zes jaar. De verliesabsorptie is doorgaans beperkt tot maximaal 90% van de hoofdsom van de lening, hoewel er in een paar landen een beperkt aantal 100% gedekte leningen beschikbaar is.
