Семејството Галвин, составено од татко воен, мајка од богато семејство и дванаесет деца родени во полн „бејби бум“ помеѓу 1945 и 1965 година, гледаат како однесувањето на најстариот син „променува сè“, а подоцна и петмина негови браќа Тој почнува да развива знаци на шизофренија во 70-тите.
Американскиот новинар Роберт Колкер ја покрива приказната за едно големо американско семејство кое имало шест дијагностицирани случаи на шизофренија кај нивните деца во книгата „Момците од патот на скриената долина“ (Sexto Piso/Periscopi) со која сака ментално да се бори против здравствените стигми. бегаат од сензационализмот и нудат „приказна за надеж“ и подобрување на семејството.
Во интервју за ЕП за неговото присуство на Неделата на книгата во Катала поканет од Центарот за современа култура на Барселона (ЦЦЦБ), тој објасни дека уредник му ја предложил приказната затоа што барал независен новинар кој може да ја објасни приказната и со месеци разговараше со живите членови на семејството, прво по телефон, а потоа лично за да сподели „што се случило“ и како останале заедно.
Книгата на Колкер наизменично ја менува приказната за заблудите, хоспитализацијата на секој брат или сестра и сè поочајната потрага по помош од страна на семејството, со патување низ историјата на проучувањето на шизофренијата.
Два различни начини да се надмине траумата од детството
Тој коментира дека кога ги запознал двете сестри – помалите од 12 години – замислил трезна книга како „тие помогнале да се преживее“, но сфатил дека секоја од нив ги обработувала траумите од детството на различен начин: едната поставувала граници и другиот се враќа во семејството и се грижи за браќата на кои им е потребно.
Поради тоа, во преден план ги ставил и двајцата и мајката, но подоцна открил како и приказните на некои од браќата заземаат „преминентно“ место во приказната и наративот добива димензија со поголема перспектива.
"Загатка"
Тој забележа дека потрошил многу време за да се осигура дека информациите доставени до семејството ќе бидат точни бидејќи секој од нив обезбедил „парче од сложувалката“ и имало празнини.
Ха објаснил дека приказната не може да се цензурира и дека кога им дозволил на членовите на семејството да ја прочитаат книгата пред објавувањето, им олеснало кога увиделе дека тоа не е сензационалистички текст и секоја имала своја реакција - бидејќи една од сестрите затворила сцена–, и дека сега некои од браќата се изненадени кога соседите им кажуваат за нивното семејство.
Тој посочи дека со книгата сакал да објасни што се знае за болеста и што придонело ова семејство во истражувањето, поради што разговарал со многу експерти, но и со желба приказната да ја прикаже како „приказна за надеж за напредок“.
Колкер посочи дека сакал да го направи ова дело на истражувачите видливо, така што делото не е „процес на трагични настани“ и дека е човечка приказна за напредок и надеж, но исто така не сакал да биде како да е книга со објаснувачки текст на различните студии.
По завршувањето на книгата, Колкер смета дека семејството има можност сами да си ги објасни своите животи и рече дека се снима документарец во кој ниту една формација не е дел и дека се надева дека ќе се фокусира на „стигмата“ на болест.а не во најтемните пасуси на историјата.
