Duobus mensibus postquam e cella televisifica in aestimatione televisifica veniunt, histrio vitam suam vix quinquaginta quattuor annos natam assumpsit, ex altissima tabula saliens ad subitam mortis terrorem. Actor ex armario in televisione veniens, liberum se et beatum sensit, ab angore et cruciatu de identitate sexuali emancipatus ("homo sum sine ullo volumine", dixit). Item dixit se habere boyfriend ("nimium habeo amorem et optimum", dicere ausa est). Praeterea ostendit filiam suam viginti duos annos natam se esse gavisam (" scivit me esse gay cum sex annos nata esset " , accurata ) . Paucis post diebus alias colloquia in televisione dedit, aliquid ei insolitum, quod de vita privata loqui solitum erat, et aliquot concentus dedit, multis audientibus, qui eum admirarentur ingenium, charisma et pulchritudo. . Omnia deinde adumbrata sunt histrionem liberum et laetum vitae stadium incohasse, in quo non iam veritus est dicere se laetum esse et in quo curriculum indubitati ingenii musicum revocaret. Statuit tamen subito vitam suam deesse. Cur actor mortem sibi conscivit? Quod intolerabili thalamo sordidatum, palam se gavisum esse confitens, in media turbatione versans, cui insuetus erat? Num poenitet te id facere, an id facias illo modo? An excruciatus est, putans satius esse humilem figuram custodire et ideo in publico non loquor de familiaribus meis, sicut ille decenniis praelo dixerat? Nonnulli scriptorem reprehendunt propter mortem actoris. Veniendo ad primum spectaculum, actor impugnabit scriptorem. Dicebat scriptorem esse pinguem, tumidum, subtilem; nobilitati scriptorem factum esse dixit; dixit scriptorem non iam signiferum ludibrium fuisse; Mortavisse eum scriptorem aiebat omnem vitam, exposuisset ac violenter, traxisset e armario, obumbrasset. Patuit ergo quod scriptorem odio habuit actor. Illa e thalamo exire sine oppugnatione poterat. Oppugnare voluit. Quod cum faciens, quod per decades negaverat, agnovit, se scriptoris amatorem fuisse. Nam actorem et scriptorem plus quam triginta annos amantes, cum uterque iam clarus esset, cum amicae haberent, cum sibi felices esse conarentur, feram cupiditatis domandi aut domandi. Quadriennio post, scriptor novam autobiographicam edidit, magnos vitae suae conflictus recreans: patrem suum tormentorum et homophobicum; eius pia et homophobica mater; gravissimum morale certamen inter religiosam eius institutionem et eius sepultus amatorias cupiditates; ejus primae explorationes sexuales cum condiscipulo, lusore dignissimo, amica, histrio. Non ergo novum de illo actorem, qui sibi ipse conscivit, neque contra istum actorem. Nova fuit de scriptoris vita cruciata, vel contra famam heterosexualem scriptoris, vel contra parentes scribentis, vel contra patriam scriptoris inhabitabilem. Nam cum nova illa prodiit, prelum grave et tortuosum prelum gravem sibi praevaricationem permiserunt, ut scriptorem, id est, auctorem nove, fabulis dormivisse, et qui lusores, cum fabulis et histriones. cum fabulis quaeque condiscipulis, numeris et cognominibus suis dans imagines eorum editae. Sed quia nova divulgata est, actor qui super TV scriptoris spectaculum sibi mortem conscivit, dixit se nove legisse; quod in bono modo visum est sicut teenm nove; quod nove voluisset. id est Actor non furit scriptorem, vel nondum, et scriptorem non oderat, vel nondum. Non minus verum est hunc histrionem, sicuti alii actores, se abdicare se cer- sationis praelo dubium, an scriptoris fortasse amator fuerit. Ceterum non erat dubium neque suspicio, quae videretur ei tunc excruciare. Quam ob rem profectus est ad scriptoris rationem et novae se placuisse dixit. Actor in theatro, cinematographico, televisifico continuavit felicitatem. Scriptor perseuerauit ad libellos edendos. In ratione inimici non erant aut non videbantur. Actor factus est cum muliere, quae ei filiam dedit. Scriptor factus est cum muliere, quae ei duas filias dedit. Triennio post primum scandalum, quod eis imminebat, actor iterum programmata scriptoris visitavit, spatium quod nunc diffusio internationalis habuit. Actor et uxor, a scriptore invitata, ad urbem iter fecerunt, ubi scriptor programmatis sui vulgaverat. Actor uxorem scriptor occurrit et eam benigne salutavit. Conloquium placidum, amicabile, sine rancore et opprobriis. Post scriptum invitavit eos ad cenam. Actor et uxor consensit. Actor sentiebat scriptorem non desiderare. Ultimum tempus actorem et scriptorem inter se personaliter viderunt. Viginti quinque anni elapsi sunt. Actor autem a magno theatro vitae recessit. Cur auctor dixerit, se priore anno novum voluisse eodem anno editum esse, et tot annis post eum graviter reprehendit, quod eum in commenticia prodidisset, quod e thalamo suo cepisset. voluntas? Cur tam funditus mutavit mentem? Cur, post triennium post novam illam divulgatam, actor denuo auctori libenter dedit colloquium, ut non odisse se, non sensisse prodidisse? Cur tot annos post mortem suam scriptorem incusavit, corporisque speciem illusit, proditorem accusatum dixitque amorem inter utrumque brevem fuisse, incassum et inutilem fuisse? An vero proditionis auctor novam edidit in qua alter ego Joaquín Camino cum histrio nomine Gonzalo Guzmán dormivit? Nonne scriptor artificiosa, ethica et legalis ius habet, ut licentiam fingendi sibi permittat, amorem furtivum inter diurnarium et actorem describens? Scriptor existimat se plene exercuisse libertatem suam artis, creantis ac personalem, scribens illam novam et egredientem e thalamo quam primum divulgatum est. Eodem tempore putat actor libertatem suam plene exercuisse, nolens e armario venire, amatorem se scriptoris fuisse fateri. Neque alterum scriptorem existimat prodidisse: fidus eram vocationi meae literariae et de armario exire volui; et histrio vocationi suae histrionicae fidus erat, nec e thalamo exire noluit, ratus, si hoc faceret, curriculum culoi cordis pulsandum esse. Nuper, tandem e thalamo veniens, histrio laetus videbatur cum vita sua personali, familia et arte. Nihil praefigurabatur quod se interficeret. Cum scriptor chronicas personales singulis hebdomadibus cum minimis litteris in paucis ephemerides Hispanice evulgat, permisit se textui hilari sono scribere, quo actorem e thalamo venisse celebravit; adhortatus est ut carmina personalia, laeto sensu conficta; laudabat eum quasi musicum disertum; et se a suspicionibus contra se defendit: Pinguis, tumidus, parvus; nobilitatis habes; non iam causam defendere festivam; Proditor es. Itaque, ut satyrice scriptor contra se ab histrio acerbiore reprehensione evectus, nunc quidam actoris admiratores opponunt sibi mortem conscisse, quod ad se interimendum induxerit, quod tam exquisite excruciaverit. subito terrore mortis insilire coegerunt. Qua de re aliqui actores flabellas rogant scriptorem, ut in honorem memoriae actoris se interficiat, quam primum mortem sibi consciverit, ex alta area desiliat, aut in filium iaciat, aut se in thalamo suspendat. domus suae, quia ipse et solus bene cogitans et male cogitat, in culpa est actorem sibi sumpsisse vitam suam. Exstinctus, mutus cum moerore scriptor putat esse iniustum et perfidum eum ob mortem actorem reprehendere. Qui vitam suam tributo memoria actoris non cogitat. Magna quaestio est, restat: cur actor seipsum occidit? Quis ante cruciatum excruciabat neci se dedidit? an aeger, depressus, fractus sum? Amoris dolorem, gravem familiae conflictum passus est? Illene funesta gena, cum pater septendecim adulescens esset occisus? An suam vitam tot annis post, propter novitatem scriptoris primi, quod, cum exiret, placuisse dixit? Nonne actor mortem sibi conscivit, quia columna satirica ab scriptore ita turbabatur? An rationi consentaneum est, illum famosum histrionem interficere, quia satyra RETUNSUS legit, vel recensionem negativam? Si ita, si satyrarum fabularum, vel negationum aestimationes inrisi vel subiectae ad vitam interrumpendam ducerent, scriptor putat, centies saltem me occidi necesse est. Sanus homo, sine mentis perturbationibus, se ipsum non interficit propter satyram, malam recensionem, scandalum transiens instrumentorum communicationis socialis. Soli illi qui vitam suam diutius vivere non volunt, qui suam vitam contemnunt aut repudiant, qui futura pro intolerabili vigilia vivendum sentiunt. MORE fabulas by jaime bayly news Yes Pons padlocks nuntiorum Non nihil boni est Venere nuntium Sic mare urit nuntium Ita Tutus in mane, Minutibus ante saltum Ad subitam terrorem mortis, Actor erat lucidus. sobrius, sanus, sanus? Eratne chemica depressa, vitiose aegrota, male medicata? Inebriatusne aut turbatus est aliqua substantia vitiosa et sui ipsius perniciosa, ut scriptor ebriosum se invenit, cum in deversorio suis vicenis primis in deversorio mortem inferre tentaverit? Cur mortem actorem elegit, cum vita ejus plena felicitatis, triumphi, promissionis visa est?
