პოლონეთი, ნატოს ბოლო საზღვარი მილიონი ლტოლვილის იმედით

ᲒᲐᲧᲝᲚᲐ

ალიანსის მიერ მეზობელი პოლონეთის უკრაინასთან დაცვის მნიშვნელობის შესახებ, ის კარგად ასახავს იმ ფაქტს, რომ მან უბრძანა ჩრდილოეთ ამერიკულ ქვედანაყოფს, რომელმაც ავღანეთის ევაკუაცია მის ყველაზე კრიტიკულ ეტაპზე, 82-ე საჰაერო სადესანტო დივიზიონში, საზღვრის გაძლიერება. მისი ფრონტი უკანასკნელი გმირია, რომელსაც აწუხებს ქაბულის აეროპორტის ბოლო თვითმფრინავის რამპი, ორვარსკვლავიანი გენერალი კრის დონაჰიუ. თითქოს თავს დაცულად არ გრძნობ.

„ჩვენ ვართ ნატოს საზღვარი“, ამაყად აჯამებს ქველმოქმედი შიმონი, პოლონელი, რომელმაც პარასკევს დილით ადრე დატოვა რადომი, ვარშავის სამხრეთით მდებარე ქალაქი, რათა ოთხი ხრებენნოს უღელტეხილზე გაემგზავრა და ქალბატონი კოტელუ, უკრაინელი, შეხვედროდა.

მისი შვილიშვილი ანასტასია, 24 წლის და მისი შვილიშვილი ქრისტინე, სულ რაღაც სამი, ტოვებენ ომის ზონას. ბარიერის კიდეზე ლოდინი მტკივნეული ხდება და ქალბატონი კოტელუ გამოურკვეველი ლანძღვა-გინებას ეშვება ვლადიმერ პუტინისკენ და ცრემლებს სცემდა, მოდის ერთი სიგარეტი მეორის მიყოლებით, თუმცა ის ითმენს იმას, რაც აუცილებელია იმ სიმშვიდით, რომელიც მოდის იმის ცოდნა, რომ უსაფრთხოა. იმით, რომელიც ეცემა, ეს ფასდაუდებელია.

თუ თვლის, რომ დიპლომატიას გამოსავალი არ აქვს, პოლონეთი ემზადება ამ კრიზისში მილიონამდე უკრაინელის მისაღებად, ანჯეი დუდას ულტრაკონსერვატიული მთავრობის გათვლებით, რომელმაც უკვე შექმნა ცხრა მისაღები ცენტრი წინა ხაზზე. სადაც ეს არის საწოლები, საკვები, სამედიცინო დახმარება და ინფორმაცია მათთვის, ვისაც ეს სჭირდება. ამ პარასკევს, ზოგიერთ გზაჯვარედინზე, მედიკაში და ზოგჯერ დოროჰუსში, ასკილომეტრიანი მანქანების საცობები გროვდება. არც ისე ცუდი კეთილგანწყობა ხელისუფლების მიმართ, რომელმაც გასულ შემოდგომაზე შეარყია დასავლეთის ნაკერები სირიელი და ერაყელი ლტოლვილების დაბრუნებით, რაც, დიახ, არასასიამოვნო ბელორუსი მეზობელი ხელოვნურად უბიძგებდა ევროპული მოკლე ჩართვის გამოწვევას, რაც, გარკვეულწილად, იყო. ამის პრელუდია. კრემლი, როგორც უკვე ითქვა მაშინ, ყოველთვის იდგა ამ თავდასხმის უკან.

უკრაინის მოსახლეობის გამოსვლა

გამოსვლა

უკრაინის მოსახლეობა

შავი და თეთრი დრო

პოლონეთში, რაც გუშინ ჩამოდის, დანგრეული ოჯახებია. ქალები და ბავშვები, ქმრებისა და მამების გარეშე, კიევის ბრძანებით, მისი პრეზიდენტის ვოლოდიმირ ზელენსკის, რომ ქვეყანაში დარჩეს საბრძოლო ასაკის ყველა მამაკაცი, ზუსტად ის, ვინც 18-დან 60 წლამდეა. ინსტრუქცია, რომელიც ინსტინქტურად აბრუნებს მეორე მსოფლიო ომის შავ-თეთრს და ეს არის ჩემოდნებით დატვირთული გაქცეული ცოლების ოდნავ დარცხვენილი ტირილის - ჯერ არ მოწყვეტილი, შოკი. და ერთ-ერთი იმ მცირერიცხოვანი სათამაშოებიდან, რომელთა ხელში ჩაგდებაც შეძლეს.

პოლონეთის მიწაზე ჩასვლისთანავე, რომელიც ასევე გუშინ იყო რეგულარული ხაზის ავტობუსებში, ასეა საქმეები, ოჯახის წევრები მათ პირდაპირ ელიან. ისევე როგორც ბებია ანასტასია, ქალბატონი კოტელუ, რომელიც იქ მრავალი წლის წინ დასახლდა და მასაჟის დაწესებულებას აფარებდა თავს. ის არის ერთ-ერთი იმ მილიონობით უკრაინელი, თეთრკანიანი, ქრისტიანი, მისასალმებელი ემიგრანტიდან, რომლებიც, უნდა ითქვას, დიდწილად იკავებენ საშინაო და არაკვალიფიციურ სამუშაოებს ქვეყანაში და ვინც აირჩია ეს გასასვლელი განსაკუთრებით 2014 წლიდან, როდესაც რუსეთი ნებაყოფლობით ანექსირებს ყირიმის. ნახევარკუნძული. იქ უკვე ბევრმა გავიგე, რომ მოსკოვის იმპერიალისტური ამბიციები მხოლოდ უფრო შორს წასულიყო და რომ თავისუფლების გარანტია უკვე მოსახერხებელი იყო, რაც იმდენად დაფასებული იყო, რომ ვარშავამ ხელი შეუწყო მათთვის ვიზების გათავისუფლებას. გვერდით, გუშინ არ შეწყვეტილა ყურადღების მიქცევა, რომ ხრებენნოს ამ უღელტეხილზე ჩამოსულიყვნენ ლატვიის, ლიტვის, ჩეხეთის ან თუნდაც სამხრეთ გერმანიის სანომრე ნიშნებით მანქანები. ასე დიდია უკრაინული დიასპორა. რაც არ უნდა სჭირდებოდეს მათ ბრძოლის ველს.

ეს სამეზობლო ურთიერთობა ყოველთვის ასე არ იყო, 40-იან წლებში უკრაინელების მიერ პოლონელების ხოცვა-ჟლეტა ბევრად ჩამორჩება, მაგრამ პუტინის მასშტაბის საერთო მოწინააღმდეგე წარსულისგან განსხვავებებს აქვეითებს. მაგალითად, შიმონი, რომელიც ქალბატონ კოტელუს თან ახლდა ისეთ რთულ ვითარებაში, თხრიან, რომ კინაღამ თავს სხვა უკრაინელად გრძნობს და თუ ამ მხარესაა, ტერიტორიის დაცვაში ეჭვი არ ეპარება. "მაგრამ მათ შეუძლიათ აქ მოსვლა, უსაფრთხოება და მიესალმებიან - იმეორებს ის - რომ ჩვენ ვართ ნატოს ბოლო საზღვარი".