Todas as viaxes convertéronse na mesma viaxe porque todas as cidades son a mesma cidade. A globalización ten cousas boas, pero tamén algunhas malas, e dende tanta uniformidade, agora andamos por París como por Roma ou Chicago. Do mesmo hotel ao mesmo Starbucks e de aí ao museo de garda para ver aos mesmos artistas de sempre sen que ninguén levante a vista do mesmo móbil. A National Gallery non é o mesmo que o Louvre, o MoMA que a Tate. As mesmas persoas coa mesma cara e o mesmo cheiro ao mesmo ambientador na mesma cafetería coa mesma fiestra. Despois, paseo por unha praza monumental, impersoal e populista ata chegar a un local italiano onde tomar un café decente. Despois galerías similares, entre elas as patrocinadas por 'Lonely Planet' en lugares 'insta-amables' ata que, por fin, toca beber sen remordementos. Non hai nada máis bonito que emborracharse noutro idioma.
Quero volver viaxar coma antes. Ter esa sensación de estar completamente perdido, sorprendido, agardar de novo. E vivir a vida como soñamos que iamos vivila. En que momento comezou a importarnos máis a inflación que a música? Cando nos volvemos tan mediocres como para facer caso do que di un tipo como Patxi López? Canto tempo fai que non escoitamos o que teñen que dicir os artistas? Ademais, cantos coñeces? Como fomos quen de pasar de falar de soños, de futuro e de amor a falar de Ione Belarra? Que lle puido pasar a unha sociedade para perder o respecto e caer tan baixo? Como puidemos chegar a isto?
Hai que mirar de novo a vida con respecto, con intensidade. Como se merecésemos o noso. E viaxar como peregrinos, coma se fose unha extravagancia absoluta, un privilexio, unha anormalidade dentro dunha vida. Se es capaz de facelo, verás como o museo volve a converterse nese lugar fascinante no que se pode roubar a creatividade allea e do que podes saír precipitadamente a escribir coma se foses acabar co mundo. E entón, ese pequeno restaurante familiar onde te trataron como a casa convértese na túa sede permanente e volverás todos os días que esteas na cidade. E alí acabarás coñecendo escritores que te conducirán ata pintores e, por último, músicos cos que poderás percorrer os lugares máis recónditos do porto.
E cando iso ocorre, o bar deixa de ser unha 'mercancía' coa mesma lista en Spotify para converterse nun escenario mitolóxico onde descoñecidos que parecen persoas interesantes falaranche das mulleres que marcharon e che pagaron uns whiskies caros. E Starbucks deixa de cheirar a Starbucks para converterse nunha cafetería con aire porteño con tangos, ou fados, ou o que sexa. E alí atoparás cunha camareira que acabará no hotel roubándoo todo e deixando unha nota na que poñes: “Non me busques. Voume coa miña familia".
Xa ninguén lembra que a ficción era o noso maior tecido de realidade e, por iso, a nosa realidade acabou intentando imitar a ficción: facerse soportable. A ficción é o soño da realidade como a bolboreta é o soño da eiruga. Pero xa ninguén le e, polo tanto, ninguén soña. E así non hai quen viaxa, non hai situación de predisposición ao asombro, nin tolerancia ao risco, nin subida de adrenalina ante o imprevisto. E, entón, os taxistas xa non pasan a ser secundarios na trama, nin todas as mulleres son potenciais compañeiras de historias inesquecibles, nin as néboas transforman a vida en literatura.
Volver viaxar de verdade é darlle sabor á experiencia e poñer un filtro en branco e negro á excesiva nitidez dun mundo sen alma. Volver viaxar de verdade é volver a vivir de verdade, rebautizar o mundo, gañar a partida co paso do tempo, perderse sen un comodín no peto. Sendo humano, non aspiro a máis. E ante o cansazo deste mundo conectado, contra a inmensa decepción deste presente mediocre, contra unha sociedade radicalizada e hiperpolitizada, volve á vida real: caderno ao lombo, ollos abertos, corazón altivo, móbil na casa, renunciando ao vantaxes, mapa de papel. Eu propóñoche algo: diante destas insulsas viaxes de verán, vive unha aventura, desenvolve o seu sexto sentido, tira da rúa, volve falar con descoñecidos, ponte o disfraz e pensa onde iría algún día o mozo que eras. Pero teña coidado. Advírtoche que se o fas, nada será igual. Hai viaxes das que nunca volves. E quizais sexan os únicos que merecen a pena.
