SIGUE
"A alarma social sobre o prezo da electricidade está plenamente xustificada". Era o 8 de setembro de 2021 e o secretario xeral de Comisións Obreiras -"O primeiro, o primeiro", dicía o lema na época de Marcelino-, parece que escoitara a gravidade da situación. Polo menos iso indicaría o comentario cando o megavatio estaba en 135 euros e a única alternativa que lle ofrecía o Goberno ao consumidor era “pasar o ferro ou poñer a lavadora de madrugada”. A pesar diso, e a pesar de que o prezo chegou a ser seis veces superior, o sindicato comunista non convocou unha soa manifestación contra este lagarto no recibo da luz, para que non pareza que
iso supuxo un leve reproche ao “Goberno do progreso”.
Todo o contrario que en 2017, con Mariano Rajoy na Moncloa, cando só nese febreiro convocaron ata catro días de manifestacións (entre o 19 e o 23), con nada menos que 40 marchas en toda España, para protestar pola subida do luz. En segundo lugar, protesta a UGT, para cuxo secretario xeral, Pepe Álvarez, "o incremento é absolutamente insoportable para un cidadán moi importante deste país". De 'eses cidadáns', nada saíu do seu pano. O megavatio estaba entón en 87 euros, non en 700 como vén sendo con Sánchez sen que nin Sordo nin Álvarez sacase o megáfono e o armario ante esa "insensibilidade incrible do goberno da dereita". Outros datos ilustrativos: cando CC.OO. e UGT manifestáronse contra o rejonazo de Rajoy ao peto das familias, a inflación foi do 1,1 por cento, é dicir, sete veces menos que a suba dos prezos deste febreiro mentres Álvarez soñaba e Sordo, o don Tancred.
Inexplicable?. Non tanto... Volvamos ao 2021 para escoitalo todo. Dous meses despois de que Sordo dixese sobre a "alarma social", alá por setembro, aquel mes de novembro o Goberno anunciaba que devolveu a subvención anual aos sindicatos, ata 17 millóns de euros, unha marca tan histórica como a do prezo da luz O sanchismo, sen dúbida, rompe barreiras, ao César o que lle corresponde ao César... Era a segunda suba consecutiva desde que o ano anterior xa elevara a probabilidade sindical a 14 millóns desde os 8 que o deixou Rajoy.
Neste asunto, Álvarez e Sordo xa son pouco máis que un dúo cómico, xa que espertan un sorriso entretido ao intentar xustificar o seu rotundo silencio durante este tempo mentres os cartos públicos que reciben ambas as centrais e a “pobreza enerxética” que lles denunciado na época de “Rajoy, o insensible” era case pequena variación en comparación co prezo da enerxía na época de “Pedro, o guapo”.
Agora, seis meses despois, en vésperas do Día Mundial do Soño, o soño e don Tancredo parecen espertar e convocar por fin unha manifestación durante unha semana. Pero non, non busques nin un só reproche ao Goberno na súa bandeira, elípticamente a culpa será da UE, do mesmo xeito que para boa parte da esquerda, a OTAN é culpable das bombas de Putin nos hospitais ucraínos.
