A celebración que Mora acolleu con tanta ilusión con motivo da Festa da Oliva quedou estragada por un encerro insubstancial de Santa María. Nin a virxe que dá número ten o gando, a pesar de que contén callo máis que suficiente para a praza de touros.
O primeiro saíu a falta de viaxe e colouse polo pitón esquerdo a Eugenio de Mora. Parecía estreito á saída e non invitaba á confianza. Un ataque a media altura de Pastu que Eugenio canalizou como puido ante un animal que non estaba de pé, chegando incluso a deitarse. Conseguiu máis do que esperaba na estrea na que a espada tirou de profesionalidade para dar a mellor imaxe (orella) posible.
O cuarto saíu incerto e puxo complicacións en banderillas. Na muleta non deu demasiadas opcións, onde Eugenio só puido defenderse dun animal que, citando a muleta, chegaba ao corpo. Tiña unha nube á esquerda e a pesar diso Eugenio quixo xustificarse ante os seus paisanos, que lle pediron que a pasase. Estaba orgulloso e entregou a desgraza ante un animal que nunca debería embarcar con aquela nube (aplaudindo).
Téllez puido estirar mellor a Verónica. O segundo quedou durmido pola pitón esquerda e quedou marcado na eliminación por chicuelinas. Parecía ter mellores condicións de saída que o primeiro e Téllez aportou aos seus paisanos. Miraxe da realidade dun animal que viña e ía pero que non era un modelo de forza e virtudes. Moita vontade e disposición de Téllez ante un animal que se movía tranquilamente, mirando e sen ser usado, e co que se podía albiscar, sobre todo pola esquerda, que se ten touro ten condicións para loitar. Desperdicio de valor nas inmediacións no epílogo e toda unha estocada aínda que algo caída que lle valeu o dobre trofeo.
O quinto foi un touro callado que pronto se desintegrou na muleta. Tell pasouno polas dúas pitóns a pesar de que atacou con forza xusta e sen compromiso nos ataques. O toureiro sacou máis do que tiña o seu opoñente e os seus paisanos agradecérono nunha tarde pouco descrita. Moi en forma, buscou a tauromaquia de golpe longo, liderando os ataques cunha colocación exquisita. Arrimón moi valorado e meritorio, superando ao seu rival. Pechou a loita sen axuda e a espada deixou todo no oído.
Ignacio Olmos quixo lucir coa capucha do animal co que se presentou como toureiro na súa localidade. Saíu con moito ánimo e non llo puxo fácil. Perdeu as mans e deitouse, e a cara de Olmos díxoo todo. Frustración por esperar a que chegue o día e coñecer un animal tan delirante. Probouno tanto polas pitóns como polos poucos muletazos que era probable porque, ademais de citar, o toureiro tamén atacou (aplaudindo).
O que pechou a celebración tampouco presumiu demasiadas esperanzas. Porén, Olmos despediu as detencións e tratou de remediar os ataques de liorta dun touro agarrado ao chan que non tardou en aburrirse. Soou a oliveira, e o recén suplente homenaxeou o pasodoble, os seus paisanos e a profesión. Non afirmou que fose a súa segunda corrida nin que aínda lle quedaban os puntos da cornada de Tomelloso. Crédito intacto (silencio).
