Με την απόφασή του 294/2023 της 8ης Μαρτίου, το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα για την ελάχιστη αναπηρία στο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων από φορολογούμενο που έλαβε αναγνώριση αναπηρίας 77 τοις εκατό μετά τις ασκήσεις επιταγών στις οποίες η εν λόγω μείωση εφαρμόστηκε.
Με τον τρόπο αυτό απορρίπτει τη θέση της Φορολογικής Υπηρεσίας (ΑΕΑΤ) η οποία, σύμφωνα με τον Κανονισμό Φορολογίας Εισοδήματος Προσωπικού Χαρακτήρα, υποστηρίζει ότι ο βαθμός αναπηρίας θα μπορούσε να διαπιστευθεί μόνο μέσω των πιστοποιητικών ή ψηφισμάτων που εκδίδονται από το IMSERSO ή από το αρμόδιο όργανο του Αυτόνομες Κοινότητες..
Η απόφαση, στην οποία ομιλητής ήταν ο δικαστής Dimitry Berberoff Ayuda, έκρινε ότι τα πιστοποιητικά ή τα ψηφίσματα αποτελούν τον ασφαλέστερο και αποτελεσματικότερο τρόπο για την απόδειξη της αναπηρίας και την αποφοίτησή της, αλλά όχι το μοναδικό, ερμηνεύοντας ότι όποιος τα αποκτήσει πρέπει να αποδεσμεύσει τέτοια πρόσθετη απόδειξη, επομένως δεν υπάρχει λόγος να αποκλειστεί η διαπίστευση της αναπηρίας με άλλα αποδεικτικά μέσα.
Για τον Άρειο Πάγο, η διατριβή της Φορολογικής Διοίκησης θα συνεπαγόταν προφανή περιορισμό του θεμελιώδους δικαιώματος -που αφορά όλους- χρήσης των σχετικών αποδεικτικών μέσων, σε σχέση με μια πραγματικότητα, όπως η αναπηρία, που η Διοίκηση υποχρεούται να προστατεύει. και να εγγυηθεί μέσω δεσμευμένης απόφασης.
Στις συγκεκριμένες περιστάσεις της υπόθεσης, το Τμήμα Φορολογίας επέπληξε την ΑΕΑΤ για μη αξιολόγηση των εγγράφων που προσκόμισε ο φορολογούμενος - ιατρικές εκθέσεις - υπενθυμίζοντας ότι, σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, απαιτείται στάθμιση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, καθώς και σεβασμό στην πραγματική ιδιαιτερότητα τέτοιων καταστάσεων.
Εν προκειμένω, υποδεικνύοντας ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό που αντιστοιχεί στην ΑΕΑΤ, ως Δημόσια Διοίκηση που είναι, ενεργό ρόλο -θα μπορούσαμε να πούμε μαχητικό- στην υπεράσπιση και προστασία των ατόμων με αναπηρία, όπως συνάγεται από το Σύνταγμά μας. , ιδίως του άρθρου 49 του, που διατάσσει τη Διοίκηση να τους προστατεύει «ιδιαίτερα».
Επιπλέον, το Ανώτατο Δικαστήριο κατανοεί ότι η μη αναγνώριση της ελάχιστης αναπηρίας, που αποσκοπεί στην ικανοποίηση των βασικών προσωπικών και οικογενειακών αναγκών του φορολογούμενου, θα παραβιάζει την αρχή της οικονομικής ικανότητας, εάν καταδεικνύει, όπως στην υπόθεση που εκδικάστηκε, την πραγματική κατάσταση αναπηρίας.
Σε αυτήν την περίπτωση που εξετάστηκε, ο συνεργάτης αυτός παρουσίασε μια σειρά ιατρικών πληροφοριοδοτών που ήδη επιβεβαίωσαν ότι είχε τις ίδιες παθολογίες και ελλείψεις που επέτρεψαν τη δήλωση αναπηρίας χρόνια αργότερα.
