Λέγεται συχνά ότι η κοινή λογική είναι η λιγότερο κοινή από τις αισθήσεις. Και ενόψει των όσων βλέπουμε τους τελευταίους μήνες είναι ξεκάθαρο ότι είναι αλήθεια. Δεδομένου ότι σε μια περίοδο σοβαρής οικονομικής κρίσης όπως αυτή που βιώνει η χώρα μας, με εκατομμύρια οικογένειες να μην μπορούν να γεμίσουν το ψυγείο ή να ανοίξουν τη θέρμανση, η μείωση των φόρων για να μετριαστούν λίγο θεωρείται ανοησία, είναι κάτι ακατανόητο.
Οι δικαιολογίες είναι πάντα οι ίδιες, υγεία και παιδεία, αν και αντιπροσωπεύουν ένα μικροσκοπικό μέρος του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού, που έχει ήδη ανακοινωθεί για φέτος. Έχοντας παιχνίδια με πολύ βάρος, όπου υπήρχαν πολλές περισσότερες αμφιβολίες για την ανάγκη ύπαρξης του, ως ισότητας. Και συν τοις άλλοις, σε μια χρονιά που η είσπραξη σημείωσε ένα απόλυτο ποσοστό ρεκόρ (λόγω πληθωρισμού), το οποίο θα έπρεπε να είναι ένα μικρό περιθώριο για φοροελαφρύνσεις.
Μια άλλη από τις πιο χρησιμοποιούμενες δικαιολογίες σήμερα είναι η παράλογη διχοτόμηση πλούσιος-φτωχός, όπου όπως έχουμε σχολιάσει και άλλες φορές, ο πήχης του να είσαι «πλούσιος», όσο θέλουν να ξοδέψουν, τόσο το χαμηλώνουν, μέχρι να καταλήξουν οι πλούσιοι. το να είσαι εσύ. Γιατί ένας ηγεμόνας πάντα πιστεύει ότι ξοδεύει λίγα και εσύ κερδίζεις πολλά. Ούτε συμφωνούν για το τι να αγγίξουν τους φόρους, καθώς οι αυθαίρετοι φόροι περιουσίας ή κληρονομιάς (φόρος θανάτου), ποια φορολογικά περιουσιακά στοιχεία για τα οποία έχουν ήδη πληρωθεί φόροι, υποστηρίζουν ότι είναι αυτοί που κατάσχουν τα περισσότερα από τους «πλούσιους» . Από την άλλη, όμως, πριν από μερικές εβδομάδες μειώθηκε ο ΦΠΑ στα τρόφιμα, ο οποίος είδε την τιμή του να έχει αγγίξει τόσο πολύ τους τελευταίους μήνες και οι φίλοι του κοινού δεν έδειχναν καλά. Διαφώνησαν λέγοντας ότι έρχονται και οι πλούσιοι, ξεχνώντας εντελώς ότι το ποσοστό του εισοδήματος που διαθέτει μια ταπεινή οικογένεια στα τρόφιμα είναι πολύ υψηλότερο από το ποσοστό εισοδήματος που διαθέτει μια πλούσια οικογένεια. Περισσότερα θα εξηγούσαν αυτά τα 20 σεντς στη βενζίνη, όπου πάνε περισσότερα σε μια Porsche 911, παρά σε ένα Seat πριν από 20 χρόνια.
Η τελευταία μεγάλη δικαιολογία στην οποία προσκολλώνται οι σοσιαλιστές και άλλοι κολεκτιβιστές για να συνεχίσουν να πιέζουν τις τσέπες μας είναι ότι κάποια υπερεθνική οντότητα υποτιθέμενου κύρους (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΕ...) υπερασπίζεται τους φόρους. Σαν να μην ήμασταν σε θέση να δούμε τη σύγκρουση συμφερόντων ότι αυτά τα ιδρύματα χρηματοδοτούνται από το δημόσιο ταμείο. Πώς να μην θέλουν περισσότερους φόρους, αν οι μεγάλοι μισθοί τους εξαρτώνται από αυτούς;
Όπως έχουμε ξανασχολιάσει, το λεξικό πλούσιος-φτωχός δεν υπάρχει. Αυτά τα συνθήματα «αφήστε τους πλούσιους να πληρώσουν» είναι ακριβώς αυτά, συνθήματα. Εκεί που υπάρχει είναι ο χωρισμός οικογένειας-Κράτους και εδώ δεν πληρώνει ποτέ το Κράτος. Σε όλες τις κρίσεις, δεν έχει σημασία το 2008, ο Covid... είναι οι οικογένειες που πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι, ενώ η Κυβέρνηση δεν σταματά να ξοδεύει αφειδώς και να μας χρωστάει. Οι πολιτικοί δεν λένε ποτέ «θα ξοδέψουμε λιγότερα για να έχετε περισσότερα». Το ποσοστό της οικονομίας που δεν ελέγχεται από το κράτος το κατέχουν οικογένειες, όσο περισσότερο δημόσιος τομέας, τόσο λιγότερο ιδιωτικός, ο υπολογισμός είναι απλός.
Ας υπερασπιστούμε τις οικογένειες, ας υπερασπιστούμε τις εταιρείες, ας παλέψουμε για τους αυτοαπασχολούμενους, για τον ιδιωτικό τομέα. Ας δημεύσουμε τον μόνο πλούσιο που πραγματικά υπάρχει, την κυβέρνηση!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Alfredo Reguera
