ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ
Για πολλά χρόνια, το τραπέζι της τραπεζαρίας στο σπίτι της Luisa Fernanda έμοιαζε με τραπέζι νοσοκομείου. «Υπήρχαν αέρια, μετρητής πίεσης αίματος, παλμικό οξύμετρο… Είχαμε απολύτως ό,τι χρειαζόταν ο πατέρας μου, μετά η μητέρα μου, μετά ο θείος μου και αυτή τη στιγμή ο αδερφός μου…». Έτσι περιγράφει αυτή η γυναίκα την καθημερινότητά της, για την οποία μπορούμε να πούμε ότι έχει αφιερώσει τη ζωή της στη φροντίδα των συγγενών της, ενώ παράλληλα μπαλώνει την επαγγελματική της καριέρα.
Στην αρχή, όταν η μητέρα του είχε καρκίνο, συμφώνησε σε μείωση της ημέρας, αλλά όταν ήρθε η ώρα για χημειοθεραπεία, ήταν πολύ δύσκολο να εξισορροπηθούν τα πράγματα. «Με άφησε να αλλάξω το πρόγραμμα στη δουλειά για να πάω στη δουλειά και τη μέρα να τον συνοδεύω στους γιατρούς, να είμαι σπίτι κάνοντας παρέα…», θυμάται.
Όταν όμως τα γεγονότα κλιμακώθηκαν, έπρεπε να σταματήσει να εργάζεται. «Τότε ψάξε για μια δουλειά για εβδομαδιαία πρόστιμα».
μπαλώματα τοκετού
Αργότερα αλυσόδεσε τον θάνατο της μητέρας του με την ασθένεια του θείου του. «Τότε έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου ως τηλεμάρκετινγκ και να ζητήσω άδεια, κάτι που θα μου επέτρεπε να συνοδεύσω τον συγγενή μου στις θεραπείες του στην Παμπλόνα», είπε η Λουίζα Φερνάντα. Δεν ήθελε να τον πάει σε ανακουφιστική φροντίδα και το τέλος της ασθένειάς του συνέπεσε με το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο του αδελφού του. «Πήγα λοιπόν να τους φροντίσω και τους δύο», συνοψίζει χωρίς να χάσει τον ήρεμο τόνο του και θα μπορούσε να πει κανείς ότι χαμογελούσε κιόλας. Δεν έχει παρά καλά λόγια για την παρέα της, όπου αποκαταστάθηκε ανεμπόδιστα. «Φέρθηκαν πολύ καλά και μου έδωσαν στρατώνα, με την έννοια ότι ο αδερφός μου έπαθε αρκετά εγκεφαλικά ακόμα και δεν έφεραν ποτέ αντίρρηση για να μην παραμεληθεί ο αδελφός μου».
