Μαθητής και κούκλα: δημοσιογραφία, σύμφωνα με τον Ruano («Σιωπή, τσιγγάνοι!»). Η μόνη λαμπρή ευφυΐα («θεϊκή», θα έλεγε ο Αρετίνο) που έχει δει κανείς στη δημοσιογραφία ήταν ο José-Miguel Ullán («ένα ζωύφιο! αριθμός που λάμπει), του οποίου τα άρθρα του «δεκάτου όγδοου αιώνα» (18 ετών!) συγκεντρώνονται τώρα στο 'Vivir a manos llenas. Νεανική δημοσιογραφία», καθώς και ένα άλλο βιβλίο με αναγνώσεις από Ουλάνους του Μιγκέλ Κασάντο. Χωρίς μαθητή (Τέχνη) και χωρίς κούκλα (Ποίηση), δεν υπάρχει αξιόλογη δημοσιογραφία, ανύπαρκτη σήμερα. Στην ερώτηση «πού πηγαίνει η τέχνη» ο Ullán απάντησε ήδη το 94: «Περισσότερο από το να πηγαίνεις, επιστρέφει. Επιστρέψτε στο δικό σας. χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει». Το γράψιμο συνίσταται μόνο στην ακρόαση: «Όταν όλοι έχουν άποψη για τα πάντα, κάποιος πρέπει να επιφυλάσσεται να ακούσει». Τον Αύγουστο του 79, ένας από αυτούς, τελικά υπότροφος, παρατήρησε το όνομα του Ullán με την απάντησή του «Ο δημοσιογράφος και η κόμισσα» στη Rosa Chacel (η μυθιστοριογράφος έμοιαζε με κόμισσα σε ταινία), η οποία δημοσίευσε μια διαμαρτυρία στο «El. Πεντασέλιδος της País για τη συνέντευξη που της έκανε και στην οποία έφυγε από τα βαθιά με τον Alberti. Ακριβές απόφθεγμα: «Είναι καλύτερα να ξεχάσεις τον Αλμπέρτι. Ήταν μια ομορφιά. και βλέπετε τι είναι σήμερα. Διανοητικά κάτι ανάλογο πρέπει να του είχε συμβεί. –Θυμάμαι –απαντάει ο Ούλαν– το πλατύ άτακτο χαμόγελό του όταν μου μίλησε για τον Αλμπέρτι. Θυμάμαι ότι μου μίλησε και για τον Λόρκα (εν μέρει σώθηκε) και τον Αλεξάντρε (βάλε στο ζωμό), για τη Μαργκερίτ Ντουράς (θολωμένη) και τον Μπουνιουέλ («κατά καιρούς»)... Ακόμα θυμάμαι ότι ο έπαινος που έκανε της María Zambrano με έκανε Κόστισε ο Θεός και η βοήθεια. Ότι είπε ότι δεν διάβασε σχεδόν τίποτα ούτε ακολουθούσε την τρέχουσα διαδικασία των πλαστικών τεχνών... Ήταν εκθαμβωτικό. Το εμπόριο με προνόμισε με την οικοδέσποινα/ολονύχτιο του ullanesco στη Μαδρίτη της Γονγκόρα με τον διαβόητο όχλο των νυχτόβια πτηνά, και όλα, για μένα, ήταν να άκουγα το ον ταυτόχρονα «κακό» (έξυπνο!) και πιο τρυφερό από μένα έχουν γνωρίσει ποτέ. –Τολμάτε, από την άλλη, να δείτε τον δημοσιογράφο ως κλέφτη τασάκι –ολοκληρώνει την απάντησή του ο Ούλαν–. Όταν δεν τιμάται ο τολμηρός λόγος, είναι δυνατόν, ναι, καταφεύγει σε στάχτη. Συγγνώμη, κοντέσσα. Οι κλέφτες δεν χτυπούν δύο φορές. Τώρα, όταν εξετάζουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει (η Ισπανία βιώνει την πιο πολιτιστικά σχεδιασμένη εποχή από την Atapuerca), αυτό που έχει φύγει γίνεται ακόμα μεγαλύτερο: αυτός ο Ullán, καθαρή φινέτσα (και ευκρίνεια), που οικειοποιείται (μαθητής και καρπός) με 18 χρόνια Μαδρίτης πολιτισμός (από το 62 έως το 66) για μια επαρχιακή εφημερίδα: Ruano, Ramón, Berlanga, Updike, the 'beatnik', Rocío Dúrcal, García Nieto, Rulfo, Borges, Aleixandre, Claudio Rodríguez, Valente, και συνεντεύξεις μου, Buero ('all το θέατρο ασχολείται με την τύφλωση»), ο Gerardo Diego («η δημοσιογραφία, τελικά, τα «φτιάχνει» τα πάντα») ή ο Vargas Llosa και ο «συντριπτικός, υποβλητικός και παλλόμενος ρεαλισμός» του «La casa verde», με» ιδεολογικές επιδρομές χαρακτηριστικές του ηλικία για τον Λούκατς, τον Μπρεχτ ή τον Γκράμσι. –Το να θυμάσαι είναι να υποτάσσεσαι σε μια πλαγιά, είναι να αναβιώνεις, να πηγαίνεις πίσω. Σιωπή, πελάνα!
