Ένας πολιτικός, όπως ένα βιβλίο, μπορεί να απογοητεύσει με άπειρους τρόπους εκτός από έναν: το εξώφυλλο. Το να ψηφίζεις έναν διευθυντή για το μέγεθος και το σχήμα του είναι η ίδια ανοησία με την επιλογή ενός βιβλίου για το εξώφυλλό του. Δεν ξέρω κανέναν που να το κάνει όσο κι αν εκτιμούμε τους καλούς και μισούμε τα ζωνάρια. Ομοίως, θα προτιμούσα να μην ξέρω γιατί ο κόσμος ψήφισε το περιτύλιγμα. Από την ομορφιά και την καλή κρεμάστρα, ο τερματοφύλακας συνήθως δεν έχει όλη την αξία ή το λάθος. Ένα βιβλίο, όπως ένας πολιτικός, αρχίζει να γίνεται γνωστό στις πρώτες του σελίδες. Μερικοί συνιστούν να προχωρήσετε τουλάχιστον κατά 30 τοις εκατό πριν παραιτηθείτε. Τι θα σκεφτεί η Liz Truss για αυτό το ποσοστό. Είναι εξαιρετικά υπερβολικό για έναν λόγο τόσο επιτακτικό όσο και απλό, όπως και οι σωστοί. Με ό,τι καλό μας έχει μείνει να διαβάσουμε. Ως θέματα προς διαχείριση στη δημόσια σφαίρα και, έστω και αθώα, ηγέτες προς ανακάλυψη. Ο συγγραφέας, όπως και ο πολιτικός, επιλέγει τους χαρακτήρες του, αποφασίζει τις επιθυμίες τους, τις μάχες τους και από τι θα κρυφτούν. Σε αυτό το οικοσύστημα μέσα από το οποίο θα ταξιδέψει ο αναγνώστης, σημασία έχει λιγότερο τα πράγματα να είναι νικητές ή ηττημένοι και περισσότερο να επιδεικνύουν αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Ήταν πολύ αισθητό όταν υπάρχει περισσότερο σενάριο παρά ταλέντο. Ή όταν σου υπόσχονται ένα καλύτερο τέλος από αυτό που πραγματικά εκτελείται και γυρίζεις τις σελίδες περιμένοντας μια ανατροπή, στο μεταμοντέρνο, που δομεί την ανάγνωση. Εντάξει, όπως πρέπει να δώσεις ένα περιθώριο στην αρχή, δεν κρίνεις ένα βιβλίο από το τέλος του. Αλλά αν δημιουργήσετε προσδοκίες που δεν ανταποκρίνονται, απάτη. Αυτό το συναίσθημα του να τελειώνεις ένα βιβλίο και να νιώθεις εξαπατημένος... όποιος το έχει δοκιμάσει ξέρει τι θα έλεγε ο Λόπε ντε Βέγκα. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι στους πάγκους και ανακαλύπτεις ότι ο θεατρικός συγγραφέας επιδιώκει μόνο να κρυφτεί το ηθικό του μέσα σου. Η αίσθηση της εργασίας μοιάζει με την αίσθηση του κράτους. Απαραίτητος. Συμβαίνει με τις εμπρός και πίσω μόδες, όπου ο «καζαβοτισμός» και ο «μπεστ σέλερ» τείνουν να συνδυάζονται. Σοβαρά, μετά το 'Yellow Rain', έχει γραφτεί κάτι αξιόλογο για την ερήμωση; Ίσως κάποιο ειρωνικό χρονικό για αστικούς πολιτικούς που ποζάρουν σε τρακτέρ. Το αποκορύφωμα του έργου είναι πάντα να τους ρωτάς πού μένουν. Σε ποιο σχολείο πηγαίνετε τα παιδιά σας; Τι τρώνε, πώς ταξιδεύουν ή ζεσταίνουν τα σπίτια τους. Σε ένα γραπτό μήνυμα, ένας συγγραφέας μπορεί να προσπαθήσει να πάει από αυτό που δεν είναι και σε αυτό που δεν τον πιάνουν στην αρχή, αλλά στο τέλος, βγαίνει. Στην πολιτική το ίδιο. Το διάβασμα, όπως και η ψήφος, είναι δωρεάν –σε μια δημοκρατία– και είναι πάντα καλύτερο να το κάνεις παρά όχι, βασικά να παραπονιέσαι πιο δυνατά. Μερικές φορές είναι το μόνο που μας μένει. Κανείς δεν μας επιστρέφει το πιο σημαντικό πράγμα: τον χαμένο χρόνο. Το καλό με τα κακά βιβλία είναι ότι διαρκούν λιγότερο από μια θητεία και μπορείτε να τα ξεχάσετε. Αλλά τη ζημιά που αφήνει ένας κακός πολιτικός θα την κληρονομήσουν τα παιδιά μας, γιατί υπάρχουν αυτοί που μολύνουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Για αυτό κάποιοι, ακόμα κι αν είχαν καλή αρχή, στο τέλος μισούμε ακόμα και την πρόσοψή τους, ξέροντας μάλιστα ότι δεν φταίνε εκεί.
