Στο σχολείο FEC Santa Joaquina de Vedruna στη Μαδρίτη, οι μαθητές ξέρουν πώς να δουλεύουν με το πεπτικό σύστημα, που ήταν οι Καθολικοί Βασιλιάδες ή μιλούν αγγλικά χωρίς προβλήματα. Ξέρουν όμως και τι είναι ο καρκίνος. Γνωρίζουν τι είναι η παιδική λευχαιμία και η λέξη χημειοθεραπεία δεν προκαλεί έκπληξη: ξέρουν ότι είναι η θεραπεία για την καταπολέμηση αυτής της ασθένειας. Και δεν ήταν ο πιο διάσημος Ισπανός γιατρός ή ερευνητής που τους δίδαξε όλες αυτές τις τελευταίες έννοιες. Όχι. Ήταν η Alejandra, μια μαθήτρια στο κέντρο, η οποία σε ηλικία 9 ετών έχει ξεπεράσει τη λευχαιμία και πρωταγωνιστεί φέτος στην VIII έκδοση του «La Vuelta al Cole» που διοργανώθηκε από το Fundación UnoEntreCienMil.
«Τώρα είμαι πολύ καλά και πολύ χαρούμενη», λέει το κοριτσάκι σε αυτή την εφημερίδα με κάποια ντροπαλότητα αλλά σίγουρη για τον εαυτό της, έχοντας πολύ μεγάλη επίγνωση της ασθένειάς της, «ένα είδος καρκίνου που θεραπεύεται με χημειοθεραπεία», εξηγεί, «τι κάνει ότι πρέπει να εισαχθείς στο νοσοκομείο».
Η Ale, όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά οι δύο δασκάλες της, η Ana Velasco και η Andrea Sariñana, είχε μια πολύ κουραστική εβδομάδα γιατί αυτή την Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου, 650 σχολεία από όλη την Ισπανία και 260,000 παιδιά τρέχουν για να πολεμήσουν κατά της παιδικής λευχαιμίας. τύπος του πιο συχνού καρκίνου μεταξύ των ανηλίκων και που το 20% όλων αποτυγχάνει να ξεπεράσει.
«Αυτές τις μέρες, πήγαινα σε διάφορα μαθήματα εξηγώντας τι αποτελείται ο φιλανθρωπικός αγώνας «La Vuelta al Cole» και τι είναι η λευχαιμία», λέει, «και μου έκαναν πολλές ερωτήσεις. Για παράδειγμα, μικρότερα παιδιά με ρώτησαν πώς πιάνεται αυτή η ζύμωση και τους εξήγησα ότι δεν πιάνεται, αλλά ότι εμφανίζεται και μετά, χάρη στη θεραπεία, φεύγει», λέει με απόλυτη κανονικότητα.
Η Αλεχάντρα διαγνώστηκε με λευχαιμία το 2021. «Εκείνη την εποχή δεν ένιωθε καλά. Έλειπε πολλές μέρες από το μάθημα, έλεγε ότι είχε πονοκέφαλο…», θυμάται ο Andrea, που ήταν τότε δάσκαλός του.
Αντιμετώπιση της διάγνωσης στην τάξη
«Οι γονείς του έγραψαν για να με ενημερώσουν για τη διάγνωση, κατάσταση διακοπών. Με την επιστροφή, ρυθμίσαμε όλα τα απαραίτητα ώστε η Ale να συνδεθεί διαδικτυακά με τα μαθήματά της και να μπορεί να τα ακολουθεί με τον δικό της ρυθμό, σιγά σιγά. Το κάναμε για να κρατήσει επαφή με τους φίλους του και να αποσυνδεθεί από την πραγματικότητά του, από το νοσοκομείο και από την ασθένειά του», ενημέρωσε ο Αντρέα.
Τότε ήρθε και η ώρα να εξηγήσουμε στα παιδιά τι συνέβαινε στο κοριτσάκι, ότι δεν επρόκειτο να πάει σχολείο αυτή τη στιγμή γιατί έπρεπε να γίνει καλά. «Κάναμε ένα σεμινάριο στο οποίο εξήγησε τι συνέβη με διακριτικότητα, αλλά λέγοντάς τους την αλήθεια», θυμάται ο δάσκαλος. «Μιλήσαμε για τη λευχαιμία και, αν και στην αρχή ήταν δύσκολο να το καταλάβουν, επειδή ήταν επτά ετών, καθώς έβλεπαν την Ale συνδεδεμένη και ότι τους έλεγε πράγματα, άρχισαν να το καταλαβαίνουν. Γύρισαν προς αυτήν».
Η Αλεχάντρα τρέχει στην παιδική χαρά με τις δασκάλες της, Άνα (αριστερά) και Αντρέα (δεξιά) (πάνω). Οι δάσκαλοι ανησυχούσαν ανά πάσα στιγμή για το κοριτσάκι (κάτω αριστερά). Η Alejandra πόζαρε με τα χρυσά κορδόνια του Ιδρύματος One Among One Hundred Thousand (κάτω δεξιά) TANIA SIEIRA
«Πρέπει να πεις την αλήθεια. Και αυτό είναι όλο. Τα παιδιά είχαν πολλές ερωτήσεις και χρειάζονταν απαντήσεις», προσθέτει η Άνα, η σημερινή δασκάλα τους. «Για παράδειγμα, ένα από τα πράγματα που είχαν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αρχή ήταν η τριχόπτωση. Δεν προσποιήθηκαν γιατί τους τελείωσε και τους το εξηγήσαμε. Έχουν δει την Ale με καπέλο, ήρθε μάλιστα μια στιγμή που τόλμησε να το βγάλει και την είδαν διαδικτυακά χωρίς μαλλιά. Αλλά δεν ήταν πλέον έκπληκτοι γιατί ήταν κάτι που είχαν ήδη αφομοιώσει. Και όταν επέστρεψε στο σχολείο στις 4 Μαρτίου, με πολύ κοντά μαλλιά, τα παιδιά δεν το παρατήρησαν καν. Ήθελαν απλώς να την αγκαλιάσουν. Η επιστροφή του ήταν μια μεγάλη έκπληξη για αυτούς. Και πολύ ενθουσιασμένος».
Σε αυτό το θέμα, ο Ale απαντά γρήγορα και ωμά: «Δεν κοιτάχτηκα καν στον καθρέφτη. Δεν ήθελα», θυμάται. Επίσης δεν του αρέσει εκείνη η «σφουγγαρίστρα» που γεννιέται αργότερα αλλά, σιγά σιγά, την έχει συνηθίσει.
Εκείνες τις μέρες υπήρχαν επίσης σκληρές αλλά ρεαλιστικές ερωτήσεις. «Με ρώτησαν αν επρόκειτο να πεθάνει», θυμάται η Άντρεα, «επειδή συνέδεσαν τη λέξη καρκίνος με τον θάνατο. Και δεν είναι πάντα έτσι», είπε η δασκάλα.
συνείδηση και επίγνωση
Και οι δύο ήταν ξεκάθαροι από την αρχή ότι δεν επρόκειτο να κρύψουν τίποτα και ότι δεν επρόκειτο να τους υπερπροστατέψουν ούτε. Και ίσως αυτό ήταν το κλειδί με το οποίο έκαναν τους μαθητές του κέντρου να συνειδητοποιήσουν αυτή την ασθένεια, για το πόσο απαραίτητη είναι η διερεύνηση και γιατί το τρέξιμο αυτή την Παρασκευή είναι σημαντικό για όλους.
Το «La Vuelta al Cole», που έχει λάβει περισσότερα από 1.700.000 ευρώ, είναι το σημαντικότερο κίνημα ευαισθητοποίησης στη χώρα μας για την καταπολέμηση αυτού του τύπου παιδικού καρκίνου, που επινοήθηκε από το Fundación UnoEntreCienMil, ώστε, με χαρούμενο και ζωτικό τρόπο, από τα σχολεία μεταδίδεται η αξία της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης. Πρόκειται για τα παιδιά που βοηθούν τα παιδιά. Με αυτόν τον τρόπο, τόσο τα μέλη όσο και οι οικογένειές τους εντάσσονται στην υπόθεση της οντότητας, η οποία επιδιώκει την πλήρη θεραπεία της νόσου.
«Πέρυσι το έχασα», θυμάται η Αλεχάντρα. Αυτή τη φορά όμως, αν και «περπατώντας», διαβεβαιώνει, πρόκειται να κάνει τον αγώνα στο προαύλιο του σχολείου. Επιπλέον, πρόκειται να τιμήσουν τη Λουκία, μια άλλη μαθήτρια από το κέντρο που αυτή τη στιγμή περνά την ίδια ασθένεια. «Θέλω να πω μην ανησυχείτε, αυτό θα περάσει τελικά», λέει η Ale, η οποία ελπίζει να τρέξει μαζί της τον αγώνα της επόμενης χρονιάς και, αν η Lucía θέλει, μπορούν να κάνουν μια στάση στο χέρι μαζί στον τοίχο, ένα από τα πράγματα που ο Ale αγαπά και δεν τα κατάφερε αυτούς τους μήνες πριν. Σήμερα όμως ναι, που είναι απόλυτα ευτυχισμένος.
