ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ
Ποτέ δεν είχε μπει σε μια τέτοια περιπέτεια, αλλά ούτε αμφέβαλλε ότι θα έφτανε στον στόχο. Ο στόχος μπορεί να φαίνεται απερίσκεπτος για μια γυναίκα στα εξήντα της, χωρίς εμπειρία σε μεγάλες αποστάσεις με δύο τροχούς: να κάνει ποδήλατο τα σχεδόν τρία χιλιάδες μέτρα που σταματούν τη σουηδική πόλη Μάλμε από το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Αλλά η Ρακέλ Τοπάλ, μια 63χρονη συνταξιούχος από τη Βενεζουέλα, απάντησε με πρακτικότητα σε όσους αμφέβαλλαν για τις δυνατότητές της και σε όσους την προειδοποίησαν για τους κινδύνους να κάνει μόνη της το ταξίδι: «Αν κουραστώ, θα πάρω ένα τρένο», απάντησε σχετικά με τον κίνδυνο να είναι αδύναμα τα πόδια. «Η Ευρώπη δεν είναι Βενεζουέλα», απάντησε για πιθανή ανασφάλεια του Camino για α
Μόνη γυναίκα.
Στο τέλος, χρειάστηκε να πάρει ένα τρένο, αλλά μόνο σε δύο σύντομα ταξίδια: στο Lubeck (Γερμανία), στην αρχή της περιπέτειάς του, και στο Bordeaux (Γαλλία), με τα ισπανικά σύνορα σε απόσταση αναπνοής. Και δεν έγινε λόγω έλλειψης δυνάμεων, αλλά επειδή η κακοκαιρία είχε κάνει τη διαδρομή αδιάβατη, σύμφωνα με αυτόν τον τυχοδιώκτη. Άστατος καιρός που δεν επαναλήφθηκε στην άλλη πλευρά των Πυρηναίων, παρά τις επιφυλάξεις του για το τι θα μπορούσε να φέρει ο βόρειος ουρανός της χερσονήσου. Έτσι, περισσότερα από 2.800 χιλιόμετρα έκανε πετάλι αφού στις 22 Αυγούστου έπαθε ποδήλατο στο Μάλμε, όπου μένει η κόρη του, μέχρι που στις 11 Νοεμβρίου έφτασε στην Plaza del Obradoiro. Αυτή η συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός, που μπόρεσε να αντέξει οικονομικά αυτό το εγχείρημα χάρη σε ένα οικονομικό μαξιλάρι που λείπει από τους περισσότερους συμπατριώτες της, συνάντησε περίεργους και ενδιαφέροντες ανθρώπους στο προσκύνημά της. Ως ποδηλάτισσα μοναχή, την οποία γνώρισε μέσω μιας εφαρμογής για λάτρεις του ποδηλάτου. Και βρήκε την ευκαιρία να μείνει ένα από τα βράδια στο μοναστήρι του.
Σχεδόν τρεις χιλιάδες μέτρα σε έντεκα εβδομάδες, απαραίτητο χτύπημα αν ο στόχος ήταν απλώς η απόκτηση της Κομποστέλας, της κάρτας με την οποία οι εκκλησιαστικές αρχές πιστοποιούν ότι το Camino έγινε όπως ήθελε ο Θεός. Αλλά η Ρακέλ συγκινήθηκε από κίνητρα πέρα από το πνευματικό και το θρησκευτικό: ήθελε να βοηθήσει τα παιδιά της Βενεζουέλας και να προωθήσει τη χρήση ποδηλάτων στους νέους μιας χώρας σε δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Οι δύο τροχοί είναι συνώνυμοι με την υγεία και τις φθηνές μεταφορές, αλλά όχι τόσο στη Βενεζουέλα, όπου το ποδήλατο δεν είναι εφικτό σε όλους.
Αυτό σκεφτόταν η Raquel όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει μια άνετη χαρά για να συνεισφέρει στον κόκκο της άμμου υπέρ των νέων της Βενεζουέλας. Στο Camino, συγκέντρωσε περίπου 3.500 ευρώ σε εισφορές μέσω του Bicitas, ενός ιδρύματος που βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία σύστασης λόγω γραφειοκρατικών δυσκολιών. Τώρα, πίσω στη Βενεζουέλα, θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα κεφάλαια για να αγοράσουν ανταλλακτικά και να φτιάξουν τα ποδήλατα των παιδιών και των νέων που το χρειάζονται. Παρά την αγάπη του για τη χώρα του, πιστεύει ότι πλέον η θέση του είναι στην Ευρώπη. Με τη βοήθεια της πρόσφατης ισπανικής του ιθαγένειας, που επιτεύχθηκε χάρη στο ότι είχε αποδείξει το σεφαραδίτικο παρελθόν του, σχεδιάζει να εγκατασταθεί στη Γαλικία ή στο βόρειο τμήμα της Πορτογαλίας. Προϋπόθεση είναι να υπάρχει καλή αεροπορική σύνδεση και η άδεια πτήσης να είναι συχνά υψηλή. Η καρδιά του είναι Βενεζουέλας, αλλά θεώρησε ότι από την Ευρώπη έχει περισσότερες δυνατότητες να βοηθήσει τους συμπατριώτες του. Και να φτάσει στον ώμο για αυτό που θα ήταν το όνειρό του: «Όλα τα παιδιά στη Βενεζουέλα να έχουν ένα ποδήλατο».
