Ο χώρος μιας παλιάς γούρνας αγελάδας τράβηξε την προσοχή του Sol Abaurrea και της Ana Coronel de Palma και ο έρωτας με την πρώτη ματιά ήταν το κίνητρο για να βρίσκεται εκεί η γκαλερί Belmonte. Το Carabanchel έχει γίνει ένας νέος θύλακας για την τέχνη στη Μαδρίτη και οι νέοι ιδιοκτήτες γκαλερί με τα τελευταία να εγκατασταθούν στη γειτονιά, βελτιώνοντας τις δυνατότητες που προσφέρει η ευρυχωρία της αποθήκης. Ο Abaurrea και ο Coronel de Palma παρακολούθησαν το ABC Cultural στο γραφείο τους και, με μια σχεδόν εκκωφαντική ηχώ, εξηγούν τη διαδικασία του νέου ανοίγματος, τις δυσκολίες του κλάδου, τολμώντας να ανοίξουν εν μέσω πανδημίας και πώς αντιμετωπίζουν τη Μαδρίτη. έκθεση.
—Πώς γεννήθηκε η γκαλερί Belmonte;
—Sol Abaurrea: Ο Belmonte γεννήθηκε από το Interstice, μια γκαλερί που βρισκόταν στην Calle Alcántara μέχρι πριν από λίγους μήνες. Ήμασταν τρεις κοινωνικοί, χρησιμοποιήσαμε έναν χώρο στο Λονδίνο και έναν άλλο στη Μαδρίτη.
—Ana Coronel de Palma: Η Αγγλία δεν κρύβεται πολύ καλά, οπότε έκλεισε, η τρίτη εταιρεία έφυγε από το έργο και αλλάξαμε όνομα και τοποθεσία. Ωστόσο, συνεχίζουμε να εκπροσωπούμε τους ίδιους καλλιτέχνες και συνεχίζουμε με την ίδια γραμμή προγραμματισμού.
Με ποιους καλλιτέχνες δουλεύεις;
—SA: Ποντάρουμε σε ανερχόμενους και νέους καλλιτέχνες που μας εφιστούν την προσοχή για τη δουλειά τους ή για την προβολή που έχουν. Πολλά από αυτά τα ξέρουμε από παλιά, άλλα τα αρχεία για συλλογικές εκθέσεις, προτάσεις επιμελητών...
—AC: Προς το παρόν εκπροσωπούμε τέσσερις: Lucía Bayón, Andrés Izquierdo, Martín Llavaneras, με τον οποίο πήγαμε στην τελευταία έκδοση του ARCO, και Augusta Lardy, την οποία αρχίζουμε να εκπροσωπούμε τώρα. Ο Lardy είναι ένας επιτυχημένος καλλιτέχνης που ζει στο Λονδίνο και συνεργάζεται σε μια ομαδική έκθεση τον Νοέμβριο του 2021.
«Γιατί Carabanchel;
—AC: Σε αυτή τη γειτονιά υπάρχουν πολλά στούντιο και υπάρχουν επίσης δύο γκαλερί ακριβώς δίπλα. Οι καλλιτέχνες μας βρίσκονται στο Usera και το Matadero, το Μουσείο Reina Sofía ή το Casa Encendida είναι απέναντι από το ποτάμι. Στο Carabanchel συμβαίνουν πολλά πράγματα σε καλλιτεχνικό επίπεδο και εκεί που νιώσαμε μακριά από το paracircuit.
—Σ.Α.: Μας ενδιαφέρει πολύ αυτός ο τομέας. Αυτό είναι θετικό και για τις ίδιες τις γκαλερί, αφού έτσι μπορούμε να επισκεπτόμαστε ο ένας τον άλλον. Κανονικά, οι ώρες ανοίγματος και κλεισίματος είναι οι ίδιες και πάντα υπήρχαν προβλήματα, αλλά η εγγύτητα μας το λύνει αυτό.
"Γιατί επιλέξατε αυτό το πλοίο για να ανοίξετε τη γκαλερί;"
-Σ.Α.: Μας άρεσε από την αρχή λόγω του κήπου, το ταβάνι είναι πολύ ψηλό και τα παράθυρα προσφέρουν πολύ φως. Είναι μια παλιά γούρνα αγελάδας και σφιχτή για να διατηρείται λίγο η δομή στο μέρος του φαρμακείου και στην αποθήκη. Η εύρεση χώρων σαν αυτόν στο κέντρο είναι περίπλοκη, επιπλέον της φυσικής κίνησης που έχουν οι καλλιτέχνες να απομακρυνθούν από αυτό και να αναζητήσουν μεγαλύτερους χώρους.
—Το να αποκτήσεις έδαφος στον κόσμο της τέχνης είναι περίπλοκο, πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
—AC: Όταν ξεκινάς όλα είναι πολύ πιο ανηφορικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολύ ότι υπάρχουν πολλά βοηθήματα. Από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο η επιλογή μας για μια έκθεση στο CentroCentro και κάτι τέτοιο είναι καλή, αφού πολύ περισσότεροι άνθρωποι από όσο μπορούσαν να έρθουν στην γκαλερί μας γνώρισαν. Ωστόσο, πολλές από τις επιχορηγήσεις απαιτούν να δραστηριοποιηθείς για τουλάχιστον δύο χρόνια και τελικά οι γκαλερί που έχουν ιδρυθεί το μεγαλύτερο διάστημα είναι αποδέκτες.
—Βλέπετε κάποια αλλαγή στον καλλιτεχνικό κόσμο σε σχέση με άλλες χρονιές;
—Σ.Α.: Δεν έχουμε παρατηρήσει σχετικές αλλαγές τώρα περισσότερο από πριν και έχουμε καλή υποδοχή κατά τον ενάμιση χρόνο που έχουμε. Ωστόσο, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι που δεν ήταν εξοικειωμένοι με αυτόν τον κόσμο ή που δεν είχαν μαζέψει ποτέ ή δεν είχαν σκεφτεί να αγοράσουν ενθουσιάζονται, ειδικά οι νέοι.
—Πώς ήταν να τολμάς να ανοίξεις εν μέσω πανδημίας;
-AC: Είμαστε πάντα σε δύσκολες στιγμές. Το στέγαστρο μιας γκαλερί δεν ήταν μια ιδέα που χρησιμοποιούσαμε στο μυαλό μας και αν συνεχίσουμε να καθοδηγούμαστε από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ποτέ η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι, δεν θα κάνουμε ποτέ τίποτα. Αν δεν είναι η πανδημία είναι ο πόλεμος. Πάντα υπάρχει κάποια οπισθοδρόμηση.
—Πώς αντιμετωπίζεις την ARCO;
—Σ.Α.: Με πολύ ενθουσιασμό και ήδη ετοιμάζουμε τα πάντα για την έκθεση. Είναι η δεύτερη χρονιά μας στην ARCOmadrid και η αλήθεια είναι ότι μας φέρθηκαν εκπληκτικά. Όταν μας κάλεσαν πέρυσι να συμμετάσχουμε, χαρήκαμε πολύ γιατί στράφηκαν σε εμάς.
Οι επιμελητές του τμήματος «Άνοιγμα» μας συνοδεύουν πολύ στην προηγούμενη διαδικασία και κάνουν εξαιρετική δουλειά κατά τη διάρκεια της έκθεσης, μας φέρνουν διευθυντές ιδρυμάτων, συλλέκτες, επιμελητές και φροντίζουν να περάσουν όλοι από το περίπτερο. Η έκθεση είναι πολύ μεγάλη και δεν υπάρχει πάντα χρόνος για να φτάσει ο κόσμος στην αίθουσα όπου βρίσκονται οι νέες γκαλερί. Στην ARCO, οι άνθρωποι πηγαίνουν σπίτι, λίγο με το σχέδιο του τι θέλουν να δουν ήδη μελετημένο στο σπίτι. Ωστόσο, κάνουν πολύ καλά αυτή τη δουλειά να προσελκύουν το κοινό.
