U zemlji poput Irana, sa društvenim, kulturnim i vjerskim 'osobenostima', kino je ventil za bijeg koji ne uzrokuje hiljadu problema, osim uz oprez kapaljke. Biti režiser ili režiser u Teheranu je sport visokog rizika i svako od njih koji nije dobio kaznu, zatvor ili zatvorsku kaznu je izuzetak... Nema međunarodnog filmskog festivala koji ne mora dati službenu izjavu protesta protiv zatvora. bilo kojeg od njih. Od tih hiljada uzroka za reći, možda je najkompromitiraniji i najopasniji položaj iranskih žena, lični rudnik u koji su mnogi režiseri riskirali da gaze s odrazom žena u njihovim različitim verzijama, mladih, odraslih, bogatih, siromašnih, sa studija, bez mogućnosti istih, hrabra, pokorna..., ali uvijek pažljivo ucrtana u red jer je svaki nagoveštaj kritike njenog ženskog stanja, 'a samim tim...', bio razlog za odbijanje ne samo službenog ali i popularan u društvu tako zatvorenom za zapadnjačke promjene. Režiser koji je u svojim filmovima najotvorenije reflektirao drugačiji i 'slobodniji' tip žene, u smislu obrazovanije, s boljim društvenim položajem i nešto dalje od raznih obrazaca islamske religije, je Asghar Farhadi , koji je ujedno i najinternacionalniji režiser (osvojio je dva Oskara) i onaj koji sebi može priuštiti snimanje izvan svoje zemlje i određeno olakšanje zapleta. Tri ključna ženska lika u njenoj filmografiji: ona koju glumi Golshifteh Farahani (sada također međunarodna zvijezda) u filmu 'O Elly', studentica srednje klase koja organizira sastanke s prijateljima i koja u film ubacuje nešto neobično i zabranjeno, spoj naslijepo između razvedenog muškarca i mlade učiteljice njegove kćeri. Drugi bi bio u 'Nader i Simin', lik koji tumači Leila Hatami, lik žene koja želi da napusti Iran sa svojom kćerkom i traži od muža razvod, ne zbog bračnih problema, već zato što ne može da ih prati kao mora da se brine o svom bolesnom ocu... Film i njegove radnje su izuzetno složene, a i ženski likovi, uključujući i onu negovateljice bolesnog starca (Sareh Bayat), koja nudi još jednu veoma iskrivljenu sliku Iranka. A treća bi bila ona Tarane Alidoosti u 'Prodavaču', udate žene, glumice i koja trpi seksualni napad od komšije... javna osuda i diskreditacija. U zatvoru Još jedan reditelj, Jafar Panahi, višestruko nagrađivan na festivalima i visoko kažnjen u svojoj zemlji, jer vrti kazne, posljednju prije nekoliko mjeseci i šest godina zatvora, proizveo je u svojoj filmografiji dobro definiranu sliku situacija Iranki, a možda i najdirektnija i naglašenija ponuda u njegovom filmu 'Ofsajd', u kojem je grupa male djece zatvorena zbog pokušaja da se ušunja na fudbalski stadion na koji im je zabranjen ulazak. Film je iz 2006. godine, a i ove, 2022. godine, zabilježen je broj nereda na fudbalskim terenima kako bi im se onemogućio pristup. Drugim riječima, mala revolucija iranskih žena koja služi kao metafora za hiljadu drugih uzroka. Likovi poput Razieh, osmogodišnje djevojčice iz filma 'Bijeli balon', također Panahijevog filma koji oporavlja usamljenost, bespomoćnost i slomljeno srce koje svaka iranska djevojčica pati svakog dana. Ili Wadjda, arapska djevojka iz Haifaa filma Al-Mansour, koja ne razumije da je njena sklonost vožnji bicikla sramota i uvreda za društvo. VIŠE INFORMACIJA noticia Ne Novo od Park Chan-woo, Jafar Panahi i Martin Mc Donagh, u službenoj sekciji Seminci noticia Da Šta ostaje od kina kada se crveni tepih skloni Režiseri, ali i režiseri, poput sestara Samira i Hana Makhmalbaf (kćerke historijskog Mohsena Makhmalbafa), koje su sa velikom osjetljivošću tretirale položaj žena pod islamskim jarmom i iz perspektive koja nije samo ženska, već i naivna i puna poezije. Bitna osoba za razumijevanje gdje i kako počinje marginalizacija i isključenost je Baktay, djevojka protagonistica filma 'Buda eksplodirao od srama', u režiji mlade Hane Makhmalbaf (samo sedamnaest godina) i u kojem prikazuje uznemiravanje tih šest godina. stara djevojka koja se pretvara da ide u školu.
