Pewien człowiek z Guadalajary, wielbiciel felietonisty José F. Peláeza, zarejestrował dla mnie kilka swoich ostatnich artykułów, w których trafił w sedno. Jedna, o Elcano i jego nieznanym pobycie w Valladolid, gdzie zostawił nawet córkę. Inny, z niezliczonymi przykładami wydarzeń historycznych pierwszego rzędu, które z powodu niewybaczalnego i zbiorowego zaniedbania nadal są niewidoczne dla nich samych i innych. Biorąc to pod uwagę, zamierzał, jak to często bywa na innych szerokościach geograficznych, zaznaczyć za pomocą użytecznych tablic, co się wydarzyło w każdym miejscu. Odnosząc się do Valladolid – ale tak samo byłoby w wielu innych miastach – powiedział, że z połową tego, co jest w nim cenne, w innych miejscach stworzyliby historyczny park rozrywki, który zaniemówiłby wszystkim odwiedzającym.
Przyłączam się entuzjastycznie do takiej inicjatywy. I w tę V setną rocznicę pierwszego okrążenia świata robię to z Magellanem. Cóż, to właśnie w Valladolid, pod auspicjami kupców z Burgos, za pośrednictwem jego rodaka Juana de Arandy, faktora Casa de Contratación i przy wsparciu Torosjanina, biskupa Fonseca, zrodziła się wyprawa, która miała zmienić historia na zawsze. Magellan i kosmograf Rui Faleiro opuścili Sewillę w styczniu 1518 roku; chcą przedstawić królowi swój projekt dotarcia na Wyspy Korzenne od zachodu. Cebreros, Herradón de Pinares, Ávila czy Arévalo to tylko niektóre z etapów podróży przed lądowaniem w Medina del Campo, gdzie od Portugalczyków wiemy, że spędził co najmniej jedną noc i spotkał się ponownie z Juanem de Arandą. 14 lutego przybyli do Puente Duero i najwyraźniej zjedli obiad w jednej z tamtejszych gospód. „Aquí comó Magallanes” lub „Menu na cały świat” to motta w stylu najbardziej wyrafinowanej reklamy Cañí, które można z dumą i nie bez podstaw prezentować w niektórych z tych, które pozostały. Stamtąd udali się do Simancas, gdzie spędzili trzy dni czekając na wejście do Valladolid, w którym nie było miejsca dla duszy. W tych dniach odbywały się kortezy, podczas których młody Carlos był zaprzysiężony na króla. Do jego licznej świty, szlachty, przedstawicieli miast czy duchowieństwa, trzeba było dodać towarzyszących mu 6,000 kawalerzystów.
Przyczyną tego oczekiwania mogły być trudności ze znalezieniem zakwaterowania, choć słynny amerykanista Demetrio Ramos opowiadał się za hipotezą strachu Magellana przed manewrami ambasadora Portugalii – również w Valladolid – który zwykł sabotować jego negocjacje z Koroną Hiszpańską. Wkroczył do miasta 17 lutego, kiedy flamandzcy dworzanie zorganizowali wielki turniej, który trwał kilka dni na Plaza del Mercado, obecnie Plaza Mayor. Sześćdziesięciu jeźdźców, po trzydziestu z każdej strony - w tym młody król - wzięło udział „w otwartej bitwie, jak gdyby byli wspólnymi wrogami”. I ci cudzoziemcy wzięli to sobie do serca, bo „siedmiu z nich zostało martwych właśnie tam”. Panujące zamieszanie było idealne, aby Magellan z dziwnymi pakunkami i dwoma egzotycznymi niewolnikami z Malakki i Sumatry mógł wejść bez wzbudzania podejrzeń.
Wiemy, gdzie jedli i spali tej pierwszej nocy: w domu kupca z Burgos, Diego Lópeza de Castro. Teraz pozostaje tylko zlokalizować go na XVI-wiecznej ulicy Valladolid, chociaż Ramos ryzykuje, że może to być ulica Francos, dziś Juan Mambrilla, w celu gromadzenia kupców. W tym samym miejscu, 23-go, Magallanes podpisze akt, w którym zobowiąże się do oddania Aranda jednej ósmej swoich zarobków w nagrodę za pośrednictwo.
Po różnych spotkaniach przygotowawczych, 22 marca 1518 r. nastąpiło długo oczekiwane spotkanie z Karolem I i podpisanie kapitulacji zatwierdzających wyprawę. Stało się to prawie na pewno w pałacu Pimentel (obecna siedziba Rady Wojewódzkiej), wówczas zwykłej rezydencji króla. Fray Bartolomé de las Casas, obrońca Indian, który zbiegł się z Magellanem, gdy czekali na przyjęcie przez Jego Królewską Mość, opisuje go jako „człowieka odważnego i odważnego w swoich myślach i do podejmowania wielkich rzeczy, chociaż osoba ta nie była bardzo go lubił.” autorytet, bo był drobnego ciała…”. Przedstawia ciekawy fakt dotyczący globu ziemskiego z narysowaną na nim proponowaną trasą, którą niósł w celu dalszego wyjaśnienia swojego planu. Urządzenie, które pomimo wysokich kosztów, 4.500 maravedis, przyczyniło się bowiem do sukcesu jego propozycji. Mniej więcej w tych samych terminach między innymi Diego Colón i jego brat czekali na audiencję, by ogłosić to, czego nie dostał ich ojciec, czy Pánfilo de Narváez, który wiele lat później miał otrzymać zlecenie podboju Florydy i był pierwszym Europejczykiem, który przeprawić się przez Missisipi.
Zaskakujące jest, jak rozkazy, które miały zmienić bieg historii, zostały wydane z tego surowego kastylijskiego pałacu; Jasne i proste, świat do odkrycia był tam podzielony. W atmosferze unosił się duch uniwersalizmu, a Carlosa I postrzegano jako „monarchę i pana świata”. Świat, który Hiszpania zmieniła na zawsze, a niejeden z tych zmian zadecyduje o brzegach Pisuergi.
