VOLGEN
Over het belang van het Bondgenootschap dat buurland Polen met Oekraïne beschermt, geeft hij een goed overzicht van het feit dat het de Noord-Amerikaanse eenheid die Afghanistan op zijn meest kritieke punt heeft geëvacueerd, de 82nd Airborne Division, heeft bevolen om de grens te versterken, en dat zijn voorkant is de laatste held die de helling moet ondergaan van het laatste vliegtuig dat de luchthaven van Kabul verlaat, tweesterrengeneraal Chris Donahue. Alsof je je niet veilig voelt.
"Wij zijn de grens van de NAVO", somt trotse weldoener Szymon, een Pool, op die vrijdagochtend Radom, een stad ten zuiden van Warschau, verliet om met zijn vieren naar de Khrebenno-pas te rijden en mevrouw Kotelu, een Oekraïense, te brengen voor een ontmoeting met
zijn kleindochter Anastasia, 24, en zijn achterkleindochter Kristine, net drie, verlaten het oorlogsgebied. Het wachten aan de rand van de barrière wordt gekweld en in mevrouw Kotelu onherroepelijke vloeken aan Vladimir Poetin en tranen lopen over, komen de ene sigaret na de andere, hoewel ze verdraagt wat nodig is met de kalmte die voortkomt uit de wetenschap dat ze veilig is. Met degene die valt, dat is onbetaalbaar.
Als het denkt dat diplomatie geen remedie biedt, bereidt Polen zich voor om in deze crisis tot een miljoen Oekraïners te ontvangen, volgens berekeningen van de ultraconservatieve regering van Andrzej Duda, die al negen opvangcentra heeft opgezet in frontliniegemeenten, waarin het Bedden, voedsel, medische hulp en informatie wordt aangeboden voor degenen die het nodig hebben. Deze vrijdag stapelen zich op sommige kruispunten, Medyka en soms in Dorohus files op van honderd kilometer aan voertuigen. Niet slecht, zoveel goede wil voor de autoriteiten die afgelopen herfst de naden van het Westen deed schudden door de Syrische en Iraakse vluchtelingen terug te sturen die, ja, de ongemakkelijke Wit-Russische buurman kunstmatig had gepusht om te proberen een Europese kortsluiting te veroorzaken die, op de een of andere manier, de hierop inspelen. Het Kremlin, zo werd toen al gezegd, zat altijd achter die aanval.
Uittocht van de Oekraïense bevolking
uittocht uit
de Oekraïense bevolking
zwart-wit tijd
In Polen arriveren sinds gisteren gebroken gezinnen. Vrouwen en kinderen, zonder hun echtgenoten en zonder hun vader, op bevel van Kiev, van president Volodimir Zelenski, dat alle mannen in de strijdbare leeftijd in het land blijven, precies die tussen 18 en 60 jaar oud. Een instructie die instinctief het zwart-wit van de Tweede Wereldoorlog terugbrengt en die ten grondslag ligt aan het enigszins beschaamde huilen - nog niet verscheurd, de schok laat de emoties niet los - van de met koffers beladen echtgenotes die vluchten en een van de weinige speeltjes die ze hebben kunnen grijpen.
Bij hun aankomst op Poolse bodem, die gisteren ook nog met gewone lijnbussen reed, zoals het er nu uitziet, staan familieleden hen direct op te wachten. Net als Anastasia, haar grootmoeder, mevrouw Kotelu, die zich daar vele jaren geleden vestigde en een massagebedrijf onderhield. Ze is een van de miljoenen Oekraïense, blanke, christelijke, welkome immigranten die, moet worden gezegd, grotendeels huishoudelijke en ongeschoolde banen in het land bezetten, en die voor deze exit hebben gekozen, vooral sinds 2014, toen Rusland vrijwillig de Krim annexeerde schiereiland. Daar hoorde ik al velen dat de imperialistische ambities van Moskou alleen maar verder konden gaan en dat het handig begon te worden om de vrijheid te garanderen, zo gewaardeerd, die Warschau faciliteerde door hen vanaf dat moment vrij te stellen van visa om te reizen. Langs de zijlijn bleef het gisteren de aandacht trekken dat auto's met kentekenplaten uit Letland, Litouwen, Tsjechië of zelfs Zuid-Duitsland op deze Khrebenno-pas zouden zijn geland. Zo groot is de Oekraïense diaspora. Wat er ook voor nodig is om ze van het slagveld te houden.
Deze relatie tussen buren was niet altijd zo, het bloedbad van Polen door toedoen van de Oekraïners in de jaren veertig ligt ver achter, maar een gemeenschappelijke tegenstander van de omvang van Poetin verwatert de verschillen met het verleden. Als voorbeeld: Szymon, die mevrouw Kotelu in zo'n moeilijke situatie heeft vergezeld, graaft zich in het water dat hij zich bijna een andere Oekraïner voelt en dat hij, als hij aan die kant staat, geen twijfel heeft over het verdedigen van het territorium. “Maar ze kunnen hier komen, veiligheid en welkom – hij herhaalt – dat wij de laatste grens van de NAVO zijn”.
