VOLGEN
Het geluid van de Etihad werd samengesteld door Atlético, die op ontroerende wijze het meest selecte van hun repertoire tentoonspreidde. De afspraak was op het Engelse platteland, maar in Manchester werd meer gehoord van degenen in het rood-witte shirt. Een onbetwistbare overwinning, een onverwachte quiz, vanaf de bezoekersbank, degene die op zoek was naar bekendheid... Op de tribune natuurlijk. Omdat het gras-ding iets anders was. Als het daar beneden om voetbal ging, leek het er nooit op. En het was niet duidelijk wie zegevierde, degene met de bal of degene die hem verachtte.
Een team dat speelde om niet te spelen en een ander dat speelde om het te doen, maar niet wist hoe. Wil je geen clash van stijlen, neem dan twee kopjes. Simeone, als uitdagend voor de Engelsen
dat maakte hem lelijk door zijn gierige voetbal, hij ging verder dan ooit en steunde twee linies van vijf voetballers in de buurt. Zelfs Joao en Griezmann waren verdedigers. Volgens een enkel plan had hij één richting, om altijd in positie te zijn voor wanneer de rivaal de bal had en deze op welke manier dan ook terug te geven, met een frontale bal, rechtstreeks naar de band, of met een individuele run waarvan de vervaldatum was geschreven vanaf het begin.
En het feit is dat de formule, schijnbaar suïcidaal en beslist gênant, hoewel het op zichzelf geen voordelen opleverde (er was geen mogelijkheid), wel schade toebracht aan de tegenstander. De vaandeldrager van goede smaak kon zijn vlag niet tonen, hij was niet te vinden voor esthetiek of efficiëntie. Hij bewoog de bal tevergeefs heen en weer, hij kreeg geen idee, het deed geen pijn. Guardiola breidde zijn hegemonie uit in de pass, maar hij wist het gebrek aan snelheid, verrassing en intentie weg te geven. De pot, die zo vaak verworpen hulpbron, werd een wapen.
Atlético speelde wat ze wilden, niet spelen en de rivaal ook niet, om geen wedstrijd te hebben; en City kon niet spelen wat ze dachten te weten en leuk vonden, druk uitoefenend en spelend om de vijand te ontwapenen. Maar hij drong aan op de zonde van het verliezen van geduld. En dat is vaak genoeg. Het is gemakkelijker om het doel te vinden als je aanvalt. En vice versa.
Maar aangezien het een duel van lange adem is, kan het zijn dat 1-0 Simeone een stevige straf lijkt, en dat hij zelfs zijn voorstel gewonnen heeft. De triomf van niet sterven door een aardverschuiving. De stropdas is nog open. Het probleem is dat hij zal moeten aanvallen om de kleine tegenslag te verhelpen. En dat is een ander verhaal.
