Van onze oorlogskinderen wilden ze ouder zijn; als jonge duiven een paar uurtjes krabben, later naar huis komen. Later was de oorlog bedoeld om ons brood te verdienen, een kus te stelen, onafhankelijk te zijn en naar het leven te kijken, ook al brak het onze gezichten. Later kwam ik aan het einde van mijn zonde, de strop om mijn nek, om als freelancer te overleven in een land dat ons verslindt. Onze oorlogen waren de kleine steden, waar scholen en klinieken niet sluiten, waar kinderartsen zijn voor de weinige kinderen, waar ouderen niet sterven van eenzaamheid, noch jongeren vertrekken om ergens wortel te schieten.
Onze oorlog was een spelletje mus, de auto nemen of een weekend thuis blijven; de Madrid of de
Barça, meeuwen of rozen, Bach of hardrock; de oneerlijke verdeling van kansen, deze ongelijkheid tussen Oost en West en ook op deze grens grenzend aan de Duero, zo verstild.
Onze oorlog was om 's nachts zonder angst uit te voeren, te vechten voor de toekomst van een land dat stervende is, te proberen het lot te veranderen in de stembus, die erop staan het nooit te veranderen. Ze spraken over ons bij de Nationals alsof onze oorlogen belangrijk waren, ook al zetten ze ons niet op de kaart. Onze oorlog zou in gevangenschap naar buiten sluipen; om angst en ziekte te overleven, denkend dat we er beter en sterker uit zouden komen; herstel de oude normaliteit, die zo ver weg klinkt als het Oude Testament.
En de oorlog kwam, deze oorlog die men verklaart en waarin we allemaal sterven; een bedreiging voor wie we zijn die op onze deur klopt. Jouw oorlog zonder reden of hart, die de vrijheid in de kern breekt, die de roep verstikt van degenen die alleen vrede en brood willen. Jouw oorlog, die het meest fundamentele recht van de mens, het leven, met voeten treedt, met een crimineel als Poetin die de wereld bedreigt, met zijn vinger op een knop jonglerend, terwijl slimme theoretici debatteren over de vraag of hij communist of kapitalistisch is. Wat maakt het uit of jouw oorlog duizenden onschuldigen doodt, of zoveel doden geen kleur of achternamen nodig hebben. Dezelfde shit, deze waanzin die niemand tegenhoudt.
Gevechten aan de rand van nergens. Eén knop en het maakt niet eens uit dat Manueco na zijn Pyrrusoverwinning in de armen van Vox danst. Onze oorlogen van vandaag zullen bernagiewater zijn.
