VOLGEN
Hij was nog nooit aan zo'n avontuur begonnen, maar hij twijfelde er ook niet aan dat hij het doel zou bereiken. Het doel lijkt misschien roekeloos voor een vrouw van in de zestig, zonder ervaring met lange afstanden op twee wielen: de bijna drieduizend meter fietsen die de Zweedse stad Malmö tegenhoudt van Santiago de Compostela. Maar Raquel Topal, een 63-jarige Venezolaanse gepensioneerde, reageerde praktisch op degenen die aan haar mogelijkheden twijfelden en op degenen die haar waarschuwden voor de gevaren van het alleen ondernemen van de reis: "Als ik moe word, neem ik een trein," antwoordde ze met betrekking tot het risico dat de benen zwak waren. "Europa is Venezuela niet", antwoordde hij over de mogelijke onveiligheid van de Camino voor een
Alleen vrouw.
Uiteindelijk moest hij de trein nemen, maar slechts voor twee korte reizen: in Lübeck (Duitsland), aan het begin van zijn avontuur, en in Bordeaux (Frankrijk), met de Spaanse grens op een steenworp afstand. En dat kwam niet door gebrek aan kracht, maar omdat het slechte weer de route onbegaanbaar had gemaakt, aldus deze avonturier. Slecht weer dat niet werd herhaald aan de andere kant van de Pyreneeën, ondanks zijn bedenkingen over wat de noordelijke hemel van het schiereiland zou kunnen brengen. Zo heeft hij meer dan 2.800 kilometer gefietst sinds hij op 22 augustus een fiets kreeg in Malmö, waar zijn dochter woont, tot hij op 11 november de Plaza del Obradoiro bereikte. Deze gepensioneerde burgerlijk ingenieur, die zich deze onderneming kon veroorloven dankzij een economische buffer die de meeste van haar landgenoten missen, kwam op haar pelgrimstocht bijzondere en interessante mensen tegen. Als wielernon, die ze leerde kennen via een app voor fietsliefhebbers. En hij maakte van de gelegenheid gebruik om een van de nachten in zijn klooster te blijven.
Bijna drieduizend meter in elf weken, een noodzakelijk pak slaag als het doel alleen was geweest om de Compostela te behalen, de kaart waarmee de kerkelijke autoriteiten bevestigen dat de Camino is gelopen zoals God het bedoeld heeft. Maar Raquel werd geraakt door drijfveren die verder gingen dan het spirituele en religieuze: ze wilde Venezolaanse kinderen helpen en het gebruik van fietsen promoten onder de jeugd van een land dat zich in een moeilijke economische en sociale situatie bevindt. Twee wielen staan synoniem voor gezondheid en goedkoop vervoer, maar niet zozeer in Venezuela, waar een fiets niet voor iedereen bereikbaar is.
Dat was waar Raquel aan dacht toen ze besloot een comfortabele vreugde op te geven om haar zandkorrel bij te dragen ten gunste van de jonge mensen van Venezuela. Op de Camino haalde hij zo'n 3.500 euro aan bijdragen op via Bicitas, een stichting die wegens bureaucratische moeilijkheden nog in oprichting is. Nu, terug in Venezuela, zullen ze dat geld gebruiken om reserveonderdelen te kopen en de fietsen te repareren van kinderen en jongeren die het nodig hebben. Ondanks zijn liefde voor zijn land, gelooft hij dat zijn plaats nu in Europa ligt. Met de hulp van zijn recente Spaanse nationaliteit, verkregen dankzij zijn Sefardische verleden, is hij van plan zich in Galicië of in het noorden van Portugal te vestigen. Voorwaarde is wel dat er een goede luchtverbinding is dat de toestemming om te vliegen vaak hoog is geweest. Zijn hart is Venezolaans, maar hij vond dat hij vanuit Europa meer mogelijkheden heeft om zijn landgenoten te helpen. En de schouder bereiken voor wat zijn droom zou zijn: "Dat alle kinderen in Venezuela een fiets hebben."
